Η Σημασία του Απολογισμού (BMC)

Πριν ένα χρόνο, τέτοιες μέρες, είχαμε γράψει για τον Απολογισμό. Είχαμε πει ότι είναι καλό να θέσουμε κάποιες ερωτήσεις για να καταφέρουμε να έχουμε μία συνείδηση του τι κάναμε και τι δεν κάναμε στη χρονιά που πέρασε. Αυτή τη φορά θα προσθέσουμε στον απολογισμό μερικά «γιατί» ακόμα, για να του δώσουμε μία παραπάνω σημασία! 

Απολογισμό κάνουν αρκετοί. Κάνουν εταιρείες, επιχειρήσεις, μικρομάγαζα, κάνουν εκπομπές στη τηλεόραση και αν το πάμε λίγο πιο παλιά κάνανε ολόκληροι στρατοί μετά από τις μάχες κ.α. Βέβαια ο καθένας έχει τους λόγους του, αλλά ας υποθέσουμε ότι όλοι χρησιμοποιούν τον απολογισμό σαν εργαλείο, σαν μέτρο. 

Το χρησιμοποιούν σαν εργαλείο, σαν μέτρο, όπως ένας μαραγκός.

Θα πάρουμε αυτό το παράδειγμα:

Φανταζόμαστε τον μαραγκό που στόχο έχει να φτιάξει μία καρέκλα. Για να μπορέσει να φτιάξει την καρέκλα, πρέπει να ενώσει πολλά ξύλα μεταξύ τους. Πρέπει να είναι σωστά κομμένα, στο σωστό σημείο καρφωμένα για να έχει σωστή κλίση η καρέκλα. Αν δεν γίνει έτσι, είναι πολύ πιθανό η καρέκλα να μην συναρμολογηθεί σωστά και να παραμονεύει ο κίνδυνος μην τυχόν σπάσει.

Μια Ρώσικη παροιμία λέει:

«Δέκα φορές να μετράς και μια να κόβεις»

Η Ελληνική παροιμία θα έλεγε:

«Έλα, κόψε… μετά μετράμε!»

Για να καταφέρει αυτό το αποτέλεσμα ο μαραγκός, το πιο πολύτιμο εργαλείο, ίσως να είναι το μέτρο. Απλώνει το μέτρο και κόβει στο σωστό σημείο. Απλώνει το μέτρο και καρφώνει στο σωστό σημείο. Ότι και να κάνει απλώνει το μέτρο… αλλά γιατί ακριβώς; Για να μπορέσει να μετρήσει σωστά, σύμφωνα με τα σχέδια που έχει κάνει.

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε οι μαραγκοί. Ας υποθέσουμε ότι η καρέκλα είναι η ζωή μας. Ας υποθέσουμε ότι τα ξύλα είναι τα χρόνια μας… 

Αυτά που είπαμε πριν ένα χρόνο για τον απολογισμό. Αυτά που είπαμε φέτος. Σκεφτείτε τα. 

Με το καλό να μας βγει, με το καλό να μας μπει. 

bmcakis@gmail.com   

Το Υπαρκτό Πρόσωπο (BMC)

Γεια χαρά σε όλες και όλους. Αυτή τη φορά η γωνιά μας φιλοξενεί έναν ιδιαίτερο ήρωα, τον Θαλάσση. Ο ιδιαίτερος μας ήρωας Θαλάσσης, έχει μια ιδιαίτερη ιστορία να μας διηγηθεί. Ακολουθήστε τις οδηγίες και… καλή ανάγνωση!

«ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΜΠΑΡΜΠΑΡΙΤΑΣ – ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ»

Ιστορία νούμερο 9: Το Υπαρκτό Πρόσωπο

Μουσική να ακούς όσο διαβάζεις:

«Έχεις ακούσει που λένε «Ο Άνθρωπος» και τα λοιπά?
Ε, λοιπόν, αυτός ο Άνθρωπος είναι υπαρκτό πρόσωπο. Αλήθεια! Τον έχω δει.
Ήτανε στο σταθμό των τρένων στη Λάρισα και έπινε πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό.Και το «Απόλυτο Θηλυκό» είναι υπαρκτό πρόσωπο κι ας μην το παραδέχεται.
Παραδέχεται ότι είναι υπαρκτό πρόσωπο γιατί το καταλαβαίνει και μόνη της ότι υπάρχει, παραδέχεται και ότι είναι θηλυκό, αλλά δεν γουστάρει τον χαρακτηρισμό «απόλυτο». Στο κάτω-κάτω άμα γούσταρε αυτόν τον χαρακτηρισμό, δεν θα ‘ταν όντως το απόλυτο, αλλά καμιά φαντασμένη γκόμενα που το παίζει μουνάρα. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι υπαρκτό πρόσωπο. 

Ο «Σκύλος», όμως, είναι υπαρκτό πρόσωπο, είναι φιλαράκι μου από την Κιάφα, αυτήν την αλλόκοτη γειτονία των Ιωαννίνων. Τα Ιωάννινα, όποιος ζει εκεί και δεν τα λέει «Γιάννενα», είναι φλώρος. Έχει πολύ καλό τσίπουρο εκεί, το φτιάχνουν μόνα τους τα υπαρκτά πρόσωπα για να ζεσταίνονται το χειμώνα και να ζαλίζονται το καλοκαίρι. Άμα πίνανε τσίπουρο και οι γυναίκες τους θα είχαμε λιγότερους τσακωμούς, λιγότερα «κατέβηκα-στο-καφενείο-με-τις-παντόφλες-να-μαζέψω-τον-παλιό-μπεκρή» ντράβαλα, λιγότερες ιστορίες να σχολιάζει η γειτονιά και, γενικά, λιγότερη φασαρία ως πόλη. Πάλι καλά, οι νέες, ντόπιες και φοιτήτριες, το πίνουν αφού γουστάρουνε να κάνουνε κεφάλι.

«Έχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι» που λέει και το παραδοσιακό τραγούδι και το ακούω από τα σαρκώδη χείλη της  Μαριλένας όταν μεθάει. Πίνουν κανονικότατα οι νέες, σου λέω.  Αλλάζει ο κόσμος, εξελίσσεται… Βασικά, λάθος, δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει αν εξελίσσεται, εγώ θα πω απλά ότι αλλάζει, απλά αλλάζει! Εγώ δεν ξέρω αν είμαι υπαρκτό πρόσωπο, εξάλλου!Εσύ είσαι ώμος. *ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΚΑΙ Η ΒΙΚΥ ΚΑΙ Η ΑΝΝΑ* και οι σκέψεις μέσα στο μυαλό σου, πουτάνες σκέψεις. Πρέπει να μάθεις να τις ελέγχεις, αλλιώς θα χαθείς τελείως σε αυτόν τον «Κόσμο της Πληροφορίας». Όλη την ώρα διαβάζεις και βλέπεις βλακείες που δεν τους δίνεις σημασία. Ξέρω ότι δεν είσαι ώμος, έχεις ώμους, έναν κάτω από το δεξί σου αυτί  και ένα κάτω από το αριστερό σου αυτί, αλλά εσύ δεν είσαι ώμος, όμως. Αλλά, πριν λίγες γραμμές δεν αντέδρασες που σε είπα «ώμο», γιατί νόμιζες πως έλεγα ότι είσαι υπαρκτό πρόσωπο…

Καλωσήρθες πίσω, συνεχίζω: Ξεκόλλα! Σιγά μην είσαι υπαρκτό πρόσωπο, δεν θα ψάρωνες με τα κεφαλαία γράμματα... Βασικά, ήδη, ξέρω τι σκέφτεσαι γιατί εδώ και λίγη ώρα ελέγχω την σκέψη σου  και την πάω όπου θέλω. Όχι μόνο με το κείμενο, αλλά και με όσα δεν γράφονται εδώ. Φαντάσου ότι εγώ το κάνω για πλάκα και μετά φαντάσου τι μπορούν να κάνουν στο μυαλό σου αυτοί που θέλουν να σου κάνουν κακό. Φαντάσου πόσο έχουν επηρεάσει το πώς βλέπεις την πραγματικότητα και τι νομίζει ότι είναι αυτή… Τώρα πάρε τα μάτια σου από την οθόνη και κοίτα γύρω σου την «Πραγματικότητα»…

«What da fuck?» που λένε και οι Έλληνες. Οι Έλληνες που ζουν στο Boston, δηλαδή.
Για αυτό σου λέω, ένα μυαλό έχεις, να το προσέχεις!

Εγώ δεν ξέρω αν είμαι υπαρκτό πρόσωπο. Περπατάω σε σοκάκια, μυρίζω λουλούδια, βγάζω φωτογραφίες την άσχημη φάτσα μου με φόντο όμορφα μέρη, ακούω άτεχνη μουσική με ακουστικά ή σε μεγάλα ηχεία, μιλάω σαν να παίζω παντομίμα, μπαίνω φουριόζος στο σπίτι του φίλου μου του Τσάρλι (υπαρκτό πρόσωπο μάλλον γιατί όταν σε βαράει τον νιώθεις τον πόνο πιο δυνατό κι από όταν σου ρίχνει σφαλιάρα η Πραγματικότητα), ανάβω το τζάκι, ακούω Χατζιδάκι πριν κοιμηθώ, μαγειρεύω τα υλικά και τα μετατρέπω σε φαγητάρες, απολαμβάνω να βλέπω να χορεύουν αργεντίνικο τάνγκο μελαχρινές Ελληνίδες φοιτήτριες μακρυά από την γενέτειρά τους, οδηγώ μια σακαράκα, πατάω γκάζι, περιμένω στα φανάρια, δεν ξέρω να παρκάρω, φλερτάρω, γυναίκες ή κορίτσια που μοιάζουν στο Απόλυτο, βλέπω ταινίες και πίνω μπύρες μόνος μου, κουρεύομαι, ρεύομαι, ονειρεύομαι, δεν παντρεύομαι… Είμαι μικρός ακόμα! Αλλά, μεγαλώνω ρε γαμώτο. Βασικά μην αναλύεις ότι διαβάζεις περιμένοντας να βρεις την επόμενη παγίδα. Σου ‘πα μεγαλώνω, δεν είμαι για να κάνω χαζομαγκιές και να το παίζω εξυπνάκιας σε σένα. Στο κάτω-κάτω δεν ξέρω άμα είμαι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά μεγαλώνω, ωριμάζω , οι μέρες περνάνε, δεν είμαστε πια για μετριότητες και γλυκανάλατα πράγματα… Ώρα για ντου! «Ή hardcore ή τίποτα» που θα έλεγε και ο παλιός μου εαυτός πριν τον ξαναφλωρέψουν οι συνθήκες.

Με βαφτίσανε Θαλάσση για να με κοροϊδεύουν γιατί είμαι βουνίσιο παιδί και η λέξη «θάλασσα» μου ακούγεται σαν τη λέξη «Αλάσκα», δηλαδή ξέρω ότι υπάρχει κάπου, αλλά μέχρι εκεί.

Αλήθεια, είναι ωραία η θάλασσα?Ταξιδεύεις με το μυαλό σου όταν κάθεσαι στα βραχάκια και βλέπεις τον ήλιο να πέφτει μέσα της?Μελαγχολείς όταν την βλέπεις φουρτουνιασμένη και σκοτεινή τον χειμώνα?Την φοβάσαι όταν είσαι στο πλοίο και αυτό κουνιέται πολύ από τα μποφόρ?Αλήθεια είναι αυτό που λένε ότι έχει πολλούς νεκρούς στον βυθό της?Είναι νόστιμα τα ψάρια που έχει μέσα της και τα πουλάνε νεκρά στα ιχθυοπωλεία?Καβλώνεις όταν είσαι κοντά της το καλοκαίρι και παίρνεις μάτι τα ημίγυμνα κορμιά που περιφέρονται  κοντά της?Έχεις καταλάβει από το μάθημα της Φυσικής πώς ακριβώς δεν βυθίζονται τα πλοία μέσα της?Υπάρχει «καπετάνιος»?Αλήθεια τώρα, είναι υπαρκτό πρόσωπο ο καπετάνιος? Τον έχεις δει ποτέ?Έχεις κουραστεί με τις ερωτήσεις μου?Σου τη σπάνε τα αγγλικά ερωτηματικά?Είναι πιο παιχνιδιάρικα πάντως από τα ελληνικά ερωτηματικά. Τα ελληνικά ερωτηματικά οδηγούν σε ρητορικές ερωτήσεις, λαϊκισμούς και εμφυλίους πολέμους.Θέλεις να σκάσω ε?Θα έσκαγα, αλλά δεν ξέρω αν είμαι υπαρκτό πρόσωπο. Μήπως ξέρεις εσύ?Έχεις πιάσει ποτέ το σφυγμό μου?Μήπως ξέρεις κάτι που δεν ξέρω?Μήπως ξέρεις που είναι η θάλασσα?Μήπως χαμογέλασες μόλις?Αν ναι, είσαι γαμάτη! Αν όχι, σταμάτα να διαβάζεις, θέλω να μιλήσω σε γαμάτες και μόνο.

Λοιπόν, Γαμάτη, είμαι ο Θαλάσσης και ψήνομαι για τρελά σκηνικά μαζί σου. Εγώ είμαι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά το άφηνα μετέωρο τόση ώρα για να μην ελπίζουν οι μέτριες πως θα με βρουν. Είπαμε, δεν γουστάρω μετριότητες! Θέλω μια γαμάτη σαν εσένα , ρε Γαμάτη! Να καούμε τελείως από τον έρωτα, να τσούζουν τα μάτια από την ομορφιά του κόσμου που δεν βλέπαμε τόσα χρόνια, αλλά τώρα θα μας θαμπώνει, να βολτάρουμε παντού, να δημιουργήσουμε, να τους τρελάνουμε όλους και να το ζήσουμε απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη! Προσοχή! Άμα δεν είσαι γαμάτη και συνεχίζεις να διαβάζεις, είσαι για βρίσιμο, να ξες. Ντύσου τώρα ξέκωλα, βάψου και βγες με τις φίλες σου τα ξέκωλα να βρείτε κανέναν κάγκουρα με ανασφάλειες, λεφτά κι αμάξι να πηδηχτείτε. Για τέτοια είσαι, γιατί μια τέτοια είσαι! Καλά, άμα είσαι, άνδρας, ή αγόρι και συνεχίζεις να διαβάζεις, έχεις σίγουρα ψυχολογικά προβλήματα καμάρι μου, αλλά εντάξει, αφού την βρίσκεις, πάω πάσο! Γαμάτη μου, Γαμάτη μου! Είδες τι μας κάνουν? Απ’ ότι φαίνεται εδώ μαζευτήκαμε πολλοί και δεν μας αφήνουν μόνους μας να σου ξεδιπλώσω με λόγια τον έρωτά μου. Άρα κατευθείαν αλλιώς θα γίνει… Ψάξε να με βρεις κάπου, είμαι υπαρκτό πρόσωπο και σε περιμένω»

Bmcakis@gmail.com

Regen Boog - Αλλάζουν Οι Μέρες (DOWNLOAD NOW!)

Οι Regen Boog, από το Ρέθυμνο, κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο «Αλλάζουν Οι Μέρες»

Μαζί τους συμμετέχουν οι Gan & Sonap (Collectiva) και οι Smoka & DeadMic (Παράνοια).

Πίσω απ’ τις παραγωγές κρύβονται οι Sonap, Smoka, Gan, Σχοινοβάτης και En Route Project. Τη μίξη έχει αναλάβει ο Smoka και το mastering ο Προπάτωρ.

Τα covers είναι δουλειά στο χέρι από την Winter και το edit επιμελήθηκε η Good View.

«Πράξη 1η» για τις Regen Boog και έπεται και συνέχεια...

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΣΚΟ ΕΔΩ!
 
MORE @ youtube & soundcloud

Για όσους μεγάλωσαν με IRON MAIDEN - Δωράκι (BMC)

Μια μέρα άνοιξα το e-mail και ένας καλός φίλος μου είχε στείλει ένα δωράκι. Είχα ακούσει κάποτε ότι τα δώρα είναι για να τα δωρίζεις.

Λέει λοιπόν: “Για όσους μεγάλωσαν με Iron Maiden, και όχι μόνο. Ένα βιβλίο με όλους τους στίχους τους και ανάλυση.”

 

Ορίστε λοιπόν:

Iron Maiden: Τα μυστικά της Σιδηράς Παρθένου

ΥΓ:  Τι μπορεί να κρύβει ένα τραγούδι ε;!

bmcakis@gmail.com        

Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα Σεμπάχ (BMC)

Σε τι εποχή σου ‘λάχε να ζήσεις και ‘συ ρε Σεμπάχ; Δεν μπορούσες να επιλέξεις κάποια άλλη; Μια πιο ήρεμη ας πούμε, χωρίς τέτοια ανθρώπινη απαξίωση, ή αλλιώς χωρίς πολέμους και φτώχεια και αρρώστιες. Και θα μου πεις εσύ: «σιγά που θα μπορούσα να επιλέξω. Αφού γι' αυτό είμαι εγώ, για να ζω στα δύσκολα».

Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν περνάς και τόσο άσχημα έτσι; Το καφεδάκι σου πίνεις, το κρασάκι σου, έχεις ένα πιάτο φαγητό και ένα κεραμίδι στην κεφαλή σου. Δεν είναι τόσο κακό που δεν βρίσκεις δουλειά… μεροκάματο από εδώ μεροκάματο από εκεί, βγαίνει το νοίκι. Εσένα δε σου χρειάζονται πολλά ρούχα, ούτε καινούργια αυτοκίνητα.  Σίγουρα όμως κάποια στιγμή πρέπει να σταθεροποιηθείς και «να φτιάξεις το μέλλον σου». Όπως λένε… το μέλλον σου είναι να φτιάξεις οικογένεια…. και αυτό θέλει σταθερότητα!

Παρ’ όλα αυτά  εσύ δε μασάς. Ψάχνεσαι ασταμάτητα και κοιμάσαι ανήσυχα. Ο κύκλος γύρω σου, σου λέει «χαλάρωσε» και ‘συ τους λες ότι δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια τώρα, αργότερα θα ‘ναι η ώρα. Δεν μπορούν να το νοιώσουν αυτό γιατί εσύ έχεις διαλέξει άλλο δρόμο από τους συνηθισμένους. Αντιθέτως, εναντιώνονται απέναντί σου. Δε σε πειράζει ούτε κι αυτό, αντέχεις να προχωρείς και οι άλλοι να πέφτουν, έχει γίνει πολλάκις και θα συνεχιστεί γιατί… έτσι πάει!

Είσαι πεισματάρης. Αυτό δε σε ωφελεί και το ξέρεις. Σου λένε: «μη δίνεις σημασία, από το ένα να μπαίνει, από το άλλο να βγαίνει», εσύ όμως αυτό το σιχαίνεσαι.

Όπως και να ‘χει εσύ προχωράς ακούραστα και «χωρίς μυαλό». Προχωράς με γεμάτη καρδιά και πάντα σε ετοιμότητα για να δοθείς, όπου χρειάζεται. Αυτό θες να μάθεις στον κόσμο και αυτό το παράδειγμα δείχνεις. Δεν θες τα «μπράβο» τα ψεύτικα, δε σε νοιάζει να δεις τους καρπούς να ανθίζουν  για να ικανοποιηθείς. Ξέρεις ότι κάποτε θα ανθίσουν και θα προσφέρουν τα αρώματά τους.  Σε ικανοποιεί μόνο και μόνο ότι συνεχίζεις.

Συνέχισε λοιπόν και να μην ακούς τους ποιητάδες της εποχής μας… συνέχισε έτσι όπως είσαι και θα δεις, ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ.

Καλημέρα, Καλησπέρα, Καληνύχτα Σεμπάχ!

bmcakis@gmail.com

«Νέο» υλικό

Αχ Αχ Αχ...
Ακούστε το Smoka & Sonap - Τι θα σου φέρει/πάρει (feat. DeadMic)
και το remix του DeadMic - Αν θέλεις άκου με (feat. Miss Zebra & Χρυσαυγή Ματσίνη)


DeadMic - Αν θέλεις άκου με (feat. Miss Zebra & Χρυσαυγή Ματσίνη)

Smoka & Sonap - Τι θα σου φέρει/πάρει (feat. DeadMic) 

Ο Μόνιμος Κάτοικος σε συναυλία στο Κέντρο Νέων 26.10.2013

Το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013 το Κέντρο Νέων (Γερακάρη 24) υποδέχεται το Μόνιμο Κάτοικο για μία συναυλία με Hip Hop ήχους.

Μαζί του θα παίξουν οι Στιλέτα και DeadMic (Παράνοια).

Η είσοδος είναι στα 6€ με μπύρα και οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00.

Δείτε ένα δείγμα της δουλειάς του στο παρακάτω βίντεο:

Μόνιμος Κάτοικος – Φωνή (συμμ. Ειρήνη Σταματάκη)

Το δικαίωμα στο παραμύθι (BMC)

Αυτή τη φορά η στήλη μας θα φιλοξενήσει μία άλλη στήλη. Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία. Ήταν κάποτε μία περίοδος που διαβάζαμε εφημερίδες, κυρίως τις τοπικές. Όπως καταλαβαίνετε, ακόμα και στις τοπικές εφημερίδες, δε διάβαζε πολλά αξιόλογα πράγματα. Όμως… στο δικό μου τόπο έτυχε να υπήρχε (και υπάρχει…) ένας γιατρός, εν ονόματι Μανόλης Καλλέργης, ο οποίος κάθε Σάββατο έγραφε σε μία στήλη όπου την ονόμαζε «Δύσκολοι καιροί για ποιητές»… αρκετά αξιόλογη, θα έλεγα!

Κάθε Σάββατο περίμενα πως και πώς να κυκλοφορήσει η εφημερίδα αυτή για να διαβάσω μόνο και μόνο το άρθρο του(!). Πραγματικά, ένοιωθα ότι έδινε χρυσάφι, μπρος τα σκουπίδια των υπολοίπων. Κάποια άρθρα τα έκοβα με το ψαλίδι και τα φύλαγα σε ένα κουτί. Κατά καιρούς άνοιγα το κουτί και διάβαζα όποιο τύχαινε. Αυτή τη φορά αποφάσισα να μοιραστώ ένα μαζί με εσάς που κοπιάζετε και παρακολουθείτε αυτή τη μικρή Ιντερνογωνία του πλανήτη… λοιπόν:

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

«Δύσκολοι καιροί για ποιητές» του Μανόλη Καλλέργη, γιατρού

«Το μεγάλο προσόν ενός γραφιά είναι να μπορεί να δημιουργήσει στους αναγνώστες του άφθονες παραισθήσεις. Οι παραισθήσεις είναι ένα μεγάλο ζητούμενο στη δύσκολη εποχή μας. Είναι μια μορφή ευτυχίας. Ένας εύκολος τρόπος για να δημιουργήσει παραισθήσεις ένας γραφιάς, είναι να ασχοληθεί με ένα είδος εντελώς διαφορετικό: Να γράψει … παραμύθια! 

Ένα βασικό δικαίωμα για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι το δικαίωμα στο παραμύθι. Όχι μόνο για τα παιδιά. Είναι πλάνη πως το παραμύθι είναι για τα παιδιά! Κυρίως προορίζεται για τους μεγάλους! Το δικαίωμα στο παραμύθι είναι το δικαίωμα σε μίαν άλλη, πιο όμορφη, πιο δίκαιη τάξη του κόσμου.

Παραμυθία και παρηγοριά είναι το παραμύθι! Είναι ο κόσμος της ελευθερίας μέσα σε ένα κόσμο εξαναγκασμού και μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδύνατου που (για λίγο έστω) ανατρέπει τον χρόνο, την φθορά και την προγραμματισμένη μας τελική ήττα. Όπως οι ασκητές γέροντες της ορθόδοξης παράδοσης πιστεύουν ότι ο στόχος της άσκησης στην πνευματική ζωή είναι να βάλει το νου μέσα στην καρδιά, έτσι και τα παραμύθια περιέχουν τη σωστή δόση νου και καρδιάς μαζί, ώστε τελικά να αναδίδουν πνευματικότητα.

Το παραμύθι είναι πιο κοντά στο όνειρο παρά στη πραγματικότητα. Το παραμύθι, αυτό το υπερφυσικό, το εξωτικό, το θαυμάσιο, το μαγικό, το ονειρικό, το φανταστικό. Το παραμύθι είναι το μόνο είδος διήγησης που νικάει το θάνατο. Δίνει στον ακροατή την αίσθηση πως όλα είναι δυνατά. Τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ακόμη και η νίκη κατά του θανάτου. 

 Μόνο στα παραμύθια υπάρχει το αθάνατο νερό. Είναι μια παρηγοριά (παραμυθία) για τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου. Με το ρυθμό του, την μουσική του, τις επαναλήψεις, το παραμύθι νανουρίζει τη ψυχή, το παραμύθι ζει και βασιλεύει ακόμα και στη (δήθεν) αντιποιητική εποχή των υπολογιστών. Αφού κι αυτούς τους έχει κατακτήσει. Τι άλλο είναι άραγε τα video games; Παιχνίδια παραμυθένια είναι τα περισσότερα και τίποτε άλλο!»

Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω, αυτό που μας  λέει ο μεγάλος, αθάνατος, Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο»:

«Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από την αλήθεια; Ναι, το παραμύθι. Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια.» 

bmcakis@gmail.com

Αντιφασιστικό μονοήμερο 12.10.2013

Είχαμε καιρό να γράψουμε κάτι και αυτό όχι γιατί μείναμε ανενεργοί στις εξελίξεις...
Δουλειές, τρεξίματα και πολλά άλλα...

Αλλά πάνω στην ώρα που είπαμε να ξεσκουριάσουμε ετοιμάστηκε αυτό το μονοήμερο μίνι φεστιβάλ με μπάσκετ, προβολή ταινίας και φυσικά συναυλία.

Γιατί ΟΛΟΙ ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και τι χριεάζεται να γίνει για να ανατραπεί ή και να πεθάνει...

Αν ΟΛΟΙ ξεχάσουμε, τότε ΟΛΟΙ θα χάσουμε!
Αν ΟΛΟΙ θυμόμαστε κάτι αλλάξουμε...

Ξεκινάμε το Σάββατο 12.10.2013 στις 15:30 για την εγγραφή των ομάδων στο τουρνουά μπάσκετ 3on3 στο γήπεδο του 1ου Δημοτικού Σχολείου που θα αρχίσει στις 14:00.

Στη συνέχεια και αφού ιδρώσουμε ΟΛΟΙ, στις 19:00, θα προβληθεί η γαλλική ταινία «Το Μίσος» / La Haine.

Και μετά από αυτό, στις 20:30, αρχίζει η συναυλία στο στέκι των πολιτιστικών ομάδων του πανεπιστημίου (γιατί κάποιος δεν «επέτρεψε» - λες και είναι χωράφι του!) με τους:

ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΣ

ΣΤΙΧΟΜΥΘΙΑ

ΛΑΘΟΣ ΕΠΟΧΗ

ΜΑΥΡΗ ΦΑΡΑ

PSYCHO

ΠΑΡΑΝΟΙΑ

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

COLLECTIVA

DUST RHYMES

Τι πιο Αξιοπρεπές - RIP Killah P (BMC)

Ήθελα  πολύ αυτή η μικρή γωνιά του διαδικτυακού κόσμου να ασχοληθεί με το  τραγικό γεγονός που απασχολεί τελευταία όλο τον σκεπτόμενο κόσμο (εντός και εκτός Ελλάδας…), τον φόνο του Παύλου Φύσσα Α.Κ.Α Killah P. 

Στην αρχή δίσταζα να αρχίσω από κάπου και σκεφτόμουν μήπως φανεί «κάπως» και κάποιοι πουν ότι ίσως να εκμεταλλευτώ «κάτι» και ξέρετε… οι γνωστές αμφιβολίες που σε κρατάνε «κάτω». Οπότε, πήρα την απόφαση να υπογραμμίσω κάτι που το έκαναν απειροελάχιστοι, από ότι είδα και διάβασα (και δεν ήταν λίγα…), γιατί ένοιωθα την ανάγκη. 

Τον Killah P δεν έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά, αλλά από όσο με θυμάμαι να ασχολούμαι με το RAP (και πιο πριν), στην δικιά μου γωνιά, θυμάμαι να ασχολείται και εκείνος, στη δική του γωνιά. Ανά καιρούς έβλεπα το όνομα του σε διάφορες RAP δραστηριότητες. Εκεί… να δίνει τον αγώνα του για σκεπτόμενο και αντιδραστικό RAP, εκεί… να συνεχίζει εκείνος όταν άλλοι παρέκλιναν της πορείας και το έβαζαν σε μαγαζιά, σε ταμπέλες και καλούπια. 

Να ονειρεύεται κι αυτός «ένα ενωμένο HIPHOP, ένα επικίνδυνο ΗΙPHOP…».

Το όνειρό του θα γίνει πραγματικότητα αφού μετά από χρόνια καλλιτέχνες από το HIPHOP και το LOWBAP θα ενωθούν για να δώσουν μία κοινή συνέντευξη (και θέλω να σημειώσω σ’ αυτό το σημείο ότι καλύτερο θα ήταν να μην μείνουμε στην παρουσία του θέματος – δηλαδή ποιος θα μιλήσει και ποιος όχι – αλλά στην ουσία του, την πραγματοποίηση του ονείρου).  

Δυστυχώς για να γίνει αυτό έπρεπε να «φύγει»… και εδώ είναι το σημείο που θέλω να σταθώ και να αναπτύξω.

Ο  Killah P λοιπόν «έφυγε» ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ. Έμεινε όρθιος και αντιστεκόταν στην ΆΝΑΝΔΡΗ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΗ επίθεση που δέχτηκε… προφανώς από ΑΝΑΝΔΡΟΥΣ.

Έφυγε αφού πρώτα είχε εξασφαλίσει τη θέση των «δικών» του, των φίλων του!

Έφυγε σαν λιοντάρι που έδειχνε τα δόντια του και βρυχιόταν μέχρι τη τελευταία στιγμή! Έφυγε καθώς υπερασπιζόταν ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ του με ότι όπλα είχε εκείνη τη στιγμή, τα χέρια του!

Έφυγε δείχνοντας την Αλήθεια… στα δύσκολα…

Μα… τι πιο τιμητικό; Τι πιο αξιοπρεπές; Τι πιο Ανδρείο;

Προφανώς και ούτε «έφυγε» ούτε και θα «φύγει» ποτέ. Κανένας Ήρωας δεν χάθηκε από την Ιστορία... και ναι, ο Killah P είναι ένας Ήρωας για την σύγχρονη ιστορία του παγκόσμιου hiphop και γενικότερα...!

…και όπως αναφέρει ο Θήτα Ρο από Taburo Bota στο τραγούδι ΩΨΧ:

/span>

 «… ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ…ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ... ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ…ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ...»»

Έχοντας λοιπόν παράδειγμα τον Killah P… μας μένει ένα σοβαρό ερώτημα που χρειάζεται ο καθένας μας να στοχαστεί…

εμείς, τι θα κάναμε για τις ΙΔΕΕΣ μας;

bmcakis@gmail.com

Killah P

Χωρίς λόγια...

3,14

Κι εκεί που λες που καθόμουνα (τρόπος του λέγειν...) αναρωτήθηκα για μία φωτογραφία που πέρασα στον υπολογιστή πρόσφατα και την οποία και θα παραθέσω στο τέλος. Είναι από τις μέρες που περιμένεις πώς και πώς κάτι να συμβεί, για να μπορέσεις να προχωρήσεις... Να σου δώσει το κίνητρο που χρειάζεσαι... Να σε κεντρίσει για να μπορέσεις να πας παρακάτω.

Όλοι (έτσι θέλω να πιστεύω) που ασχολούνται με μας, με οποιονδήποτε τρόπο - είτε είναι φίλοι-γνωστοί-συνεργάτες-γείτονες - γνωρίζουν το «μύθο» που έχουμε χτίσει, και τροφοδοτούμε κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία, για τον αριθμό που κάναμε σλόγκαν: 314 ή 3,14 (για τη διευκόλυνσή μας όπου αναφέρεται στη συνέχεια 314 θα σημαίνει και 3,14 για οικονομία).

Από τη γέννηση του συγκροτήματος βρίσκαμε τέτοιου είδους σημεία και στεκόμασταν και ξεδιπλώναμε τις δυνατότητές τους. Άλλα κρατούσαν και είχαν συνέχεια και άλλα κατέρρεαν από μόνα τους για Χ, Ψ λόγους Κυρίως, όμως, γιατί δεν ήταν πολύ καλά σαν ιδέες... Ο χρόνος κρίνει τα πάντα άλλωστε, σωστά; Αν δεν αντέχει κάτι, πεθαίνει.

Το πρώτο βήμα ήταν να χρησιμοποιήσουμε το αρχικό γράμμα από την ονομασία του συγκροτήματος, «Π», ως το π του κύκλου. Και «έκατσε». Ήταν πιασάρικο που λέμε, μας άρεσε εμάς, το στηρίξαμε και το μεγαλώσαμε. Το βάλαμε σε τοίχους, σε κομμάτια (κάμποσα κρατάνε επίτηδες 3:14 έτσι για το γαμώτο!), σε δίσκους... Στην ιστορία μας. Μπήκε στην κοσμοθεωρία μας και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιούμασταν.

Η σύνδεση με το νούμερο δεν έγινε με κάποιο φαντασμαγορικό τρόπο που έκανε φούρνους να γκρεμιστούνε και τη γη να χωρίσει στα δύο. Μοιάζει λίγο με τα κομμάτια του παζλ που εκεί που κάθεσαι ξαφνικά κολλάνε και ενώνονται. Σε κάποια άκυρη στιγμή, την ώρα που πλένεις τα δόντια σου ή πήζεις στο μποτιλιάρισμα στην λεωφόρο Κουντουριώτη στις 20:00 καθημερινή μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης (πονεμένη ιστορία...).

Υπήρχε η ανάγκη μίας τύπου incognito ονομασίας για μία πολύ συγκεκριμένη προσπάθεια (για όσους θυμούνται ή έχουν ακούσει τους TooMuch)  που χρειαζόταν να έχει μία σύνδεση με την Παράνοια πλευρά μας, και έγινε το κλικ καθώς το 314 έγινε το Παράνοια και το Παράνοια συνώνυμο με το 314. Όλα αυτά στην αρχή. Κανείς δεν ήξερε τι είναι το 314 και αν συνδέεται με το συγκρότημα...

Μετά, βέβαια, βγήκε το «Πάλι» στο δίσκο Το θηρίο είναι παντού που αναφέρει σε ένα στίχο:

«3,14 μας έμαθες; Παράνοια κάμποσα χρόνια τι προσπέρασες;»

και έγινε η σύνδεση άμεση. Ακόμα θυμάμαι το Smo να μου λέει «Γιατί το είπες ρε; Αφού αλλιώς τα είχαμε συννενοηθεί»

Γραφόταν σαν tag:

Σαν throw up:

Σαν graffiti:

Σε διάφορες μορφές και διαστάσεις.

Μέχρι και χαραγμένο σε δέντρα βρέθηκε!

Φυσικά θα υπάρχουν και νεώτερα δείγματα αλλά δεν ασχολούμαστε πλέον με αυτά και τα κάνουν άλλοι που θέλουν να λερώσουν τους καθαρούς και φρεσκοβαμμένους τοίχους των νοικοκυραίων!

Το θέμα μας όμως δεν ήταν αυτό!! Δεν ήθελα να αναδείξω το αστείρευτο ταλέντο όσων ασχολήθηκαν με τη δημιουργία των παραπάνω αλλά κάτι άλλο...

Από πού ξεκίνησα...; Α, ναι!

Αυτές οι όμορφες στιγμές λοιπόν... Με το να έχουμε κάνει τόσο μεγάλο ζήτημα, δικαίως ή αδίκως, τον αριθμό αυτό, λογικό είναι όταν τον συναντάμε να παθαίνουμε κάτι! Και τον έχουμε δει σε απίθανα μέρη!!!

Αλλά πέρα από τα σημάδια απ’ το υπερπέραν, στη ζωή του καθενός, συμβαίνουν πολλά. Και βλέπει κάποια πράγματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μία απλούστατη σύμπτωση, αν δεν υπήρχε μία σημαντική διαφορά... Αν έχει προσδώσει κάποιος σε κάτι (στην περίπτωσή μας στο 314) μία αυξημένη βαρύτητα, δεν μπορεί παρά να το εκλάβει σαν κάτι παραπάνω από σύμπτωση. Και μιλάμε για τελείως ασήμαντα και αμελητέα γεγονότα... Αλλά αρκούν για να σε κάνουν να συνεχίζεις να ασχολείσαι, κι εδώ το κυκλώνω το θέμα και έρχομαι εκεί από όπου ξεκίνησα!

Εκεί που κάθεσαι στον υπολογιστή, όταν ήσουν νέος και παπάριζ...εεεε, εννοώ περνούσες την ώρα σου, ξαφνικά, επειδή νύσταξες κοιτάς την ώρα στην επιφάνεια εργασίας και βλέπεις αυτό:

Ειδικά όταν έχεις μπερδέψει τις πρωινές με τις βραδινές ώρες και τρεις η ώρα το πρωί να σου δείχνει το ρολόι μμ!!!

Όταν πηγαίνεις στη Μόκα να πάρεις το λιόσπορό σου σαν άνθρωπος και να πηγαίνεις στο ταμείο και να σου λέει η ταμίας πως χρωστάς:

Ή ένα άλλο παράδειγμα...

Πώς να μένεις ασυγκίνητος μπροστά στο μεγαλείο του καιρού... Μεγάλη υπόθεση ο καιρός, ε; Δε συμφωνείς; Πώς αλλάζει, μεταβάλλεται, σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή ανάλογα με το αν λάμπει ο ήλιος ή έχει συννεφιά;

Πώς λοιπόν να μένεις ψύχραιμος όταν βλέπεις τον Λιάγκα στην πρωινή του εκπομπή να δείχνει άναυδος τη θερμοκρασία του Λεκανοπεδίου:

Το θέμα ΔΕΝ είναι ότι γράφει 3...14. Και παραπάνω γράφει 4...11!Ε, και τι έγινε;; Το θέμα είναι ότι ΚΑΙ το γράφει αλλά ΚΑΙ ότι βρέθηκα την κατάλληλη χρονική στιγμή μπροστά στην τηλεόραση και το είδα - γιατί δεν βλέπω τηλεόραση, όχι να το παινευτώ!

Και φυσικά δεν μπορούσε να κάνει κάτι το MEGA (αθέμιτη διαφήμιση... κρατηθείτε ακολουθεί κι άλλη!) χωρίς να αντιδράσει ο έτερος ανταγωνιστής ANT1 με το δικό του ασυναγώνιστο εκπρόσωπο να μας λέει για τη θερμοκρασία στην περιοχή της Θράκης αυτή τη φορά:

Οπότε ή που λιώνουμε στην τηλεόραση ή που αυτός ο συνδυασμός είναι από τους αγαπημένους της κυρίας ΕΜΥ και μας τον παρουσιάζει τόσο συχνά ώστε να τον  πετύχουμε κι εμείς που δεν πολυβλέπουμε τηλεόραση...

Ή το να μπαίνεις στο αυτοκίνητο κι αντί να καθησυχάζεσαι που η βενζίνη κρατάει ακόμα αν και κοντοζυγώνει προς το τέλος, να προσέχεις την ώρα:

Ή να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και αντί να παραξενεύεσαι από τις τιμές των προϊόντων που έχουν φτάσει στα ύψη και ποιο ληγμένο θα αγοράσεις αυτή τη φορά, να βρίσκεις αξιοθαύμαστη την τιμή για τις φτερούγες κοτόπουλου:

που ήταν και νωπές!

Ε, από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να το κυνηγάς και το συναντάς παντού, σαν το 23 στην ταινία με τον Jim Carrey, που είχε πάθει ψύχωση και του έβγαινε το νούμερο και στα αθροίσματα! Λέτε να οδεύουμε κι εμείς προς τα εκεί;;

Πάντως το βρίσκαμε από καμπίνες πλοίων:

(Σχόλιο: Την εποχή που τραβήχτηκε η φωτογραφία ήμασταν όντως 4!

Δεν είχε προστεθεί η Zebra ακόμα, οπότε ήταν και σε άλλο επίπεδο η σύνδεση)

Μέχρι και στάμπες σε μπλούζες:

(Ευκαιρία! Μόνο 6€)

ή

Αφού να φανταστείτε (και δεν είναι φούμαρο) πήγα στο στρατό κι  εγώ σαν όλα - ή σχεδόν όλα, αν μπορείς να το αποφύγεις καν’ το: φιλική συμβουλή - τα παιδιά, έτσι; Εκεί έχουν ένα πολύ περίεργο σύστημα να μετράνε τις φουρνιές, που λέτε, όσων κατατάσσονται, σαν αύξοντα αριθμό κάθε φουρνιάς να πούμε. Αυτό για όσους - συνήθως είναι όσες - δεν έχουν ιδέα! Εγώ, λοιπόν, πήγα σε σχετικά μεγάλη ηλικία φαντάρος, οπότε και ήμουν μεγάλη σειρά που λέτε... Χωρίς να το ξέρει κανείς, πώς να υπολογίσεις κάτι τέτοιο; Η δικιά μου σειρά ήταν η 314... Πόσο τυχαίο να είναι αυτό; Θα μου πεις...

-          Των άλλων τριών του συγκροτήματος δεν ήταν;

-          Ναι αλλά εδώ γράφω ΕΓΩ!! Άρα δεν είναι τυχαίο!

-          Ναι αλλά μαζί με σένα ήταν άλλοι 4.000 πανελλαδικά με την ίδια σειρά!

-          Γι’ αυτούς ήταν τυχαίο! Όχι για μένα... Χα!

Και για να τηρήσω και την υπόσχεσή μου από την αρχή του άρθρου, θέλω να δηλώσω, με όση αξιοπιστία έχω στα λεγόμενά μου, πως αυτό που θα περιγράψω έγινε ακριβώς έτσι:

Πηγαίνω σαν άνεργο παιδί κι εγώ, στον ΟΑΕΔ για να ανανεώσω την κάρτα ανεργίας. Μπορεί, βέβαια, και να μην έχει νόημα, αλλά ψήνομαι να τους ανεβάζω τα νούμερα των ανέργων, έτσι για να αγχώνονται! Ναι που λες, και μπαίνω με φούρια μέσα να βγάλω χαρτάκι προτεραιότητας γιατί ξέρω πως θα περιμένω κανά 2ωράκι σίγουρα και παίρνω στο χέρι μου αυτό:

Οπότε είναι αυτές οι μικρές στιγμές... Αυτές που σε κινητοποιούν κι εκεί που λες «Γιατί μωρέ να ασχολούμαι, δεν έχει νόημα» σου έρχεται αυτό το μικρό συμβάν και σκέφτεσαι «Ας κρατήσω λίγο ακόμα, ας το προσπαθήσω κι άλλο...» και προχωράς. Ξέρεις, είναι για τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι δεν πάει άλλο και είσαι κοντά στο να τα παρατήσεις.

Το θέμα, πάντως, είναι να βρεις αυτό που θα σε κινεί εσένα και να του προσδώσεις την αυξημένη αυτή αξία για να σε κεντρίζει εκεί που δεν το περιμένεις... Κάποιοι είναι οκ με μία ηλιόλουστη μέρα. Άλλοι με μία νίκη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Άλλοι με μία επιτυχία στο κρεβάτι... Βρες το και κράτα το. Τρέφε το και θα σε θρέψει. Προσοχή στην υπερβολή όμως... Το θέμα είναι να βρίσκεται μόνη της η μαγική στιγμή, τυχαία. Γιατί - μην ξεχνάμε - τυχαία γεγονότα υπάρχουν! Τυχερά γεγονότα, όχι.

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

ΥΓ: τα συμπεράσματα δικά σου...

Νέα Αρχή (BMC)

Πάει καιρός από τη τελευταία φορά που αυτή η γωνιά δραστηριοποιήθηκε, όμως υπήρξαν κάποιοι λογικοί λόγοι κατά κάποιο τρόπο. Υπήρξε ένας Αύγουστος, υπήρξαν διακοπές, υπήρξε ένα Rethpresent Festival . Τώρα όμως αυτά ανήκουν στο παρελθόν και τι έχει σειρά; … μία νέα αρχή!

Μια νέα αρχή σχετίζεται με το νόμο των κύκλων οπότε καταλαβαίνουμε ότι είναι κάτι φυσικό. Μια νέα αρχή είναι π.χ. μια σχολική χρονιά, η αλλαγή των εποχών, το ξημέρωμα μιας καινούργιας ημέρας κ.ά.  Για πολλούς ανθρώπους δεν υπάρχει αυτή η συνειδητή νέα αρχή. Είχα δει παλιότερα κάποιες φωτογραφίες από έναν Αιγυπτιακό ναό, όπου οι Αιγύπτιοι τότε είχαν φτιάξει 365 σφίγγες από την μεριά που ανατέλλει ο ήλιος και 365 σφίγγες από την μεριά που έδυε ο ήλιος (έψαξα να βρω φωτογραφίες αλλά δε θυμάμαι καν το όνομα του ναού ούτε το μέρος και έτσι δε μπόρεσα να βρω να για να τις δείξω). Για τους Αιγύπτιους βλέπετε τότε δεν ήταν στανταράκι ότι ο ήλιος θα ανέτελλε ούτε ότι θα έδυε. Το εκτιμούσαν αυτό και πρόσφεραν προς αυτόν τα παραπάνω.

Μια νέα αρχή είναι πότε «καλή» και πότε «κακή». Στη πραγματικότητα δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, όπως και με πολλά πράγματα, απλά θα λέγαμε ότι είναι «έτσι».

Μια νέα αρχή σημαίνει ότι, περίπου, ξεκινάς από το μηδέν. Δηλαδή δεν έχεις χρήματα, δεν έχεις φίλους, δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις σύντροφο, δεν έχεις σπίτι, δεν έχεις χόμπι κ.ά. Αυτό σημαίνει ότι ξεκινάς από το μηδέν. Το ότι δεν έχεις τίποτα σημαίνει ότι πρέπει να γεννήσεις κάτι. Όπως λοιπόν μία γέννα απαιτεί υπομονή, επιμονή, προσοχή και πόνο… έτσι απαιτεί και μία νέα αρχή. Το αποτέλεσμα θα ανταμείψει τον καθένα.

Κάτι που είναι σημαντικό και ξεχνάμε είναι, ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε κάποιες εμπειρίες. Έχουμε έναν κουμπαρά από εμπειρίες (αυτός είναι ο πραγματικός θησαυρός μας…). Σύμφωνα με αυτές τις εμπειρίες λοιπόν είμαστε πότε περισσότερο και πότε λιγότερο προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε μία νέα αρχή. Ανάλογα πως θα χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες μας θα υπάρχει και ο ανάλογος πόνος, δηλαδή πότε περισσότερος και πότε λιγότερος. Το κακό όμως είναι ότι ξεχνάμε πως περάσαμε κάποιες εμπειρίες και κατά κάποιο τρόπο και αυτές κάνουν τη δική τους νέα αρχή.

Θα λέγαμε ότι όλα σχετίζονται με το αρχαίο ρητό:

«Τα πάντα ρεί» Ηράκλειτος

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα ποτάμι που ξεκινάει από τη κορφή ενός βουνού για να καταλήξει στη θάλασσα. Μέχρι το νερό να φτάσει στον προορισμό του δε σταματάει καθόλου. Μπορεί σε κάποια σημεία να επιβραδύνει κάπως… αλλά μετά σε ένα άλλο σημείο να τρέχει με περισσότερη ορμή. Το σημαντικό είναι ότι καταλήγει στον προορισμό του: στη θάλασσα, αργά η γρήγορα, για να εξατμιστεί, να γίνει σύννεφα και μετά βροχή σε κάποιο βουνό, χιόνι και πάλι νερό, όπως μάθαμε στο δημοτικό. Φυσικά υπάρχουν και ποτάμια που δε φτάνουν ποτέ στο προορισμό τους και δημιουργείται αυτό που λέμε βάλτος. Ας υποθέσουμε ότι το ποτάμι που ξεκινάει από το βουνό για τη θάλασσα είναι η ζωή, η ορμή, η δύναμη, η χαρά, η ομορφιά. Ας υποθέσουμε ότι το ποτάμι που καταλήγει στον βάλτο είναι η ασκήμια, η στασιμότητα, η μπόχα και ο θάνατος. Τι επιλέγεις; Μα φυσικά το ποτάμι που φτάνει στη θάλασσα… μόνο που σε αυτό δεν ανήκει η ασκήμια και η στασιμότητα, υπ’ όψιν! Αααα… και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, υπ’ όψιν2!

Πρέπει λοιπόν να αποδεχτούμε ότι «κύκλος είναι κύκλους κάνει έτσι κάνουν οι κύκλοι» (ένας στίχος από τον SickNick(!)) και να λάβουμε τα μέτρα μας.

Μια νέα αρχή πότε εμφανίζεται μόνη της και πότε την εμφανίζουμε εμείς.

 bmcakis@gmail.com

Και οι δουλειές συνεχίζονται...

Ξέρουμε όλοι ότι ο Smoka ετοιμάζει διάφορα και καυτά πραγματάκια...

Τι 100% life...
Τι Rhymes Delicatessen...
Τι δουλειές με Sonap...

Έχουμε μπόλικο υλικό και φαίνεται ο χειμώνας θα είναι γεμάτος μουσική, όρεξη και καλές φασεις!
Κι επειδή ο Smoka μας έχει συνηθίσει να μας δίνει γεύσεις από τις δουλιές, το έκανε ξανά και μας προσφέρει το Χάος μαζί με Sick Nick, το Big Money (γ**ώ τα λεφτά μας!) και το Δεν έχω μάθει να τα βάζω κάτω με Sonap.

Οπότε τα λόγια είναι φτώχια... Παρε κόσμε!!!

Μια οπτικοποιημένη ιστορία ζωής...

Μία πολύ όμορφη οπτικοποιημένη ιστορία για το νόημα της ζωής από τους Bill Watterson και Gavin Aung Than.

Η πηγή είναι το bored panda το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Ο Gavin Aung Than μετέτρεψε έναν λόγο του Bill Watterson που είπε στο Kenyon College το 1990 σε μία οπτικοποιημένη ιστορία σε στυλ παρόμοιο του Calvin και του Hobbes, και την ονομάζει "ιστορία της ζωής του". Παρόλο που, φυσικά, ο ίδιος είναι ένας σπιτόγατος μπαμπάς δύο σκύλων. Τσεκάρετε περισσότερα σκίτσα του Gavin στο Zen Pencil blog του.