Ο Μάκης -πρέπει να- πηγαίνει στο σούπερ-μάρκετ (Μέρος 2ο)

Ο Μάκης καταφέρνει να πάει στο σούπερ-μάρκετ και να τα βγάλει πέρα με φοβερούς και τρομερούς εχθρούς όπως με τα ζυμαρικά και το χαρτί υγείας. Θα καταφέρει άραγε να βγει ζωντανός από εκεί μέσα..; (Για να διαβάσετε το πρώτο μέρος πατήστε ΕΔΩ)

«Ο Ρίφθος εκύβη! Εεε ο κύβος ερίφθη!» αναφωνεί ο Μάκης με αποφασιστικότητα. Παίρνει, λοιπόν, τα ποδαράκια του και πηγαίνει προς την έξοδο να πάρει ένα καλαθάκι, προκειμένου να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα μέχρι να φύγει από αυτό το καταραμένο μέρος!

Το μόνο πρόβλημα ήταν βέβαια ότι είχε προχωρήσει αρκετά πίσω από τις γραμμές του εχθρού (behind enemy lines που λέμε) μέσα στο σούπερ μάρκετ και έπρεπε να γυρίσει προσεκτικά για να μη χρειαστεί να σκύψει να μαζέψει τίποτα άλλο.. Α ναι! Προηγουμένως, το γάλα το είχε αφήσει κάτω φυσικά γιατί αν έσκυβε, εννοείται πως θα μάζευε οτιδήποτε κρατούσε στα χέρια του από το μαρμάρινο πάτωμα…

Η όλη διαδικασία είχε τελειώσει μέσα σε 5 λεπτά που του Μάκη του φάνηκε αιώνας! Τώρα όμως, περπατούσε αγέρωχος γνωρίζοντας ότι όλα του τα ψώνια μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν καλά προφυλαγμένα και ασφαλή μέσα στο πορτοκαλοκόκκινο καλαθάκι με το άβολο χερούλι που πήγαινε πέρα-δώθε (ήταν από τα χαλασμένα που δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί!).

Επόμενη στάση, άλλο ένα αγαπημένο του Μάκη τα αλλαντικά… Εκεί να δεις πάρτι! Γαλοπούλες, πάριζες, ωμοπλάτες, καπνιστά, ακάπνιστα, κόκκινα, κίτρινα, καρό, καφέ! Ένα χάος! Αλλά ο Μάκης ήταν προετοιμασμένος και ο υπάλληλος έμπειρος. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον εξυπηρετούσε. Έτσι όταν ο Μάκης με την άνεση και το ύφος τα-ξέρω-όλα λέει στον υπάλληλο «10 φέτες ζαμπόν για τοστ παρακαλώ», ό,τι και να του έβαζε ο υπάλληλος θα το έτρωγε! Δεν πα’ να του ‘βαζε καρχαρία φιλεταρισμένο; Μια χαρά! Έτσι με αυτόν τον εσωτερικό διακανονισμό είχε μάθει ο Μάκης και τα έβγαζε πέρα με το αλλαντοσπαρμένο αυτό ναρκοπέδιο! 

«Παραλίγο να το ξεχώσω» είπε στον υπάλληλο ξανά, «και 10 φέτες τυρί για τοστ παρακαλώ» και η διαδικασία επαναλήφθηκε. Ούτε γκούντα, ούτε ένταμ (σαν τον Μπόλεκ και Λόλεκ ακούγεται αυτό), ούτε καπνιστό, ούτε έμενταλ, ούτε τίποτα! Αυτοματισμοί παιδάκι μου!

Επιτέλους μετά από 40 κύματα, πολλές αναποδιές και χίλιους μύριους δισταγμούς και άλλες τόσες αποφάσεις, φτάνει στη γραμμή του τερματισμού: το ταμείο! Εκεί η ουρά απλωνόταν μέχρι εκεί που του έπεσε το γάλα, αλλά στήνεται στωικά και περιμένει να έρθει η σειρά του. Μετά από 20 λεπτά που του φάνηκε 8ωρο (γενικά ο χρόνος κυλάει περίεργα μέσα σε ένα σούπερ-μάρκετ), φτάνει η ώρα του!

Τον εξυπηρετεί μία σκυθρωπή και μουτρωμένη υπάλληλος και ο Μάκης βιάζεται να βάλει τα πράγματά του σε σακούλες. Αυτές οι σακούλες βέβαια έχουν γίνει πολύ μη μου άπτου τελευταία και σκίζονται με το παραμικρό. Γι’ αυτό και ο Μάκης γνωρίζει και δεν τις πολυγεμίζει με αποτέλεσμα να φεύγει με 15 από δαύτες κάθε φορά από το σούπερ-μάρκετ.

Δυστυχώς για το Μάκη η Καίτη δεν ήταν εκεί να τον εξυπηρετήσει. Η όμορφη και χαμογελαστή υπάλληλος που χαίρεται τόσο όταν τη βλέπει ακόμα κι αν είναι σε άλλο ταμείο από αυτό που είναι ο Μάκης (πράγμα σπάνιο). Αυτή τη φορά τον εξυπηρέτησε κάποια Βαρβάρα… Βάρβαρο πράγμα το σούπερ-μάρκετ!