Τι πιο Αξιοπρεπές - RIP Killah P (BMC)

Ήθελα  πολύ αυτή η μικρή γωνιά του διαδικτυακού κόσμου να ασχοληθεί με το  τραγικό γεγονός που απασχολεί τελευταία όλο τον σκεπτόμενο κόσμο (εντός και εκτός Ελλάδας…), τον φόνο του Παύλου Φύσσα Α.Κ.Α Killah P. 

Στην αρχή δίσταζα να αρχίσω από κάπου και σκεφτόμουν μήπως φανεί «κάπως» και κάποιοι πουν ότι ίσως να εκμεταλλευτώ «κάτι» και ξέρετε… οι γνωστές αμφιβολίες που σε κρατάνε «κάτω». Οπότε, πήρα την απόφαση να υπογραμμίσω κάτι που το έκαναν απειροελάχιστοι, από ότι είδα και διάβασα (και δεν ήταν λίγα…), γιατί ένοιωθα την ανάγκη. 

Τον Killah P δεν έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά, αλλά από όσο με θυμάμαι να ασχολούμαι με το RAP (και πιο πριν), στην δικιά μου γωνιά, θυμάμαι να ασχολείται και εκείνος, στη δική του γωνιά. Ανά καιρούς έβλεπα το όνομα του σε διάφορες RAP δραστηριότητες. Εκεί… να δίνει τον αγώνα του για σκεπτόμενο και αντιδραστικό RAP, εκεί… να συνεχίζει εκείνος όταν άλλοι παρέκλιναν της πορείας και το έβαζαν σε μαγαζιά, σε ταμπέλες και καλούπια. 

Να ονειρεύεται κι αυτός «ένα ενωμένο HIPHOP, ένα επικίνδυνο ΗΙPHOP…».

Το όνειρό του θα γίνει πραγματικότητα αφού μετά από χρόνια καλλιτέχνες από το HIPHOP και το LOWBAP θα ενωθούν για να δώσουν μία κοινή συνέντευξη (και θέλω να σημειώσω σ’ αυτό το σημείο ότι καλύτερο θα ήταν να μην μείνουμε στην παρουσία του θέματος – δηλαδή ποιος θα μιλήσει και ποιος όχι – αλλά στην ουσία του, την πραγματοποίηση του ονείρου).  

Δυστυχώς για να γίνει αυτό έπρεπε να «φύγει»… και εδώ είναι το σημείο που θέλω να σταθώ και να αναπτύξω.

Ο  Killah P λοιπόν «έφυγε» ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ. Έμεινε όρθιος και αντιστεκόταν στην ΆΝΑΝΔΡΗ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΗ επίθεση που δέχτηκε… προφανώς από ΑΝΑΝΔΡΟΥΣ.

Έφυγε αφού πρώτα είχε εξασφαλίσει τη θέση των «δικών» του, των φίλων του!

Έφυγε σαν λιοντάρι που έδειχνε τα δόντια του και βρυχιόταν μέχρι τη τελευταία στιγμή! Έφυγε καθώς υπερασπιζόταν ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ του με ότι όπλα είχε εκείνη τη στιγμή, τα χέρια του!

Έφυγε δείχνοντας την Αλήθεια… στα δύσκολα…

Μα… τι πιο τιμητικό; Τι πιο αξιοπρεπές; Τι πιο Ανδρείο;

Προφανώς και ούτε «έφυγε» ούτε και θα «φύγει» ποτέ. Κανένας Ήρωας δεν χάθηκε από την Ιστορία... και ναι, ο Killah P είναι ένας Ήρωας για την σύγχρονη ιστορία του παγκόσμιου hiphop και γενικότερα...!

…και όπως αναφέρει ο Θήτα Ρο από Taburo Bota στο τραγούδι ΩΨΧ:

/span>

 «… ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ…ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ... ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ…ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ...»»

Έχοντας λοιπόν παράδειγμα τον Killah P… μας μένει ένα σοβαρό ερώτημα που χρειάζεται ο καθένας μας να στοχαστεί…

εμείς, τι θα κάναμε για τις ΙΔΕΕΣ μας;

bmcakis@gmail.com

Killah P

Χωρίς λόγια...

3,14

Κι εκεί που λες που καθόμουνα (τρόπος του λέγειν...) αναρωτήθηκα για μία φωτογραφία που πέρασα στον υπολογιστή πρόσφατα και την οποία και θα παραθέσω στο τέλος. Είναι από τις μέρες που περιμένεις πώς και πώς κάτι να συμβεί, για να μπορέσεις να προχωρήσεις... Να σου δώσει το κίνητρο που χρειάζεσαι... Να σε κεντρίσει για να μπορέσεις να πας παρακάτω.

Όλοι (έτσι θέλω να πιστεύω) που ασχολούνται με μας, με οποιονδήποτε τρόπο - είτε είναι φίλοι-γνωστοί-συνεργάτες-γείτονες - γνωρίζουν το «μύθο» που έχουμε χτίσει, και τροφοδοτούμε κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία, για τον αριθμό που κάναμε σλόγκαν: 314 ή 3,14 (για τη διευκόλυνσή μας όπου αναφέρεται στη συνέχεια 314 θα σημαίνει και 3,14 για οικονομία).

Από τη γέννηση του συγκροτήματος βρίσκαμε τέτοιου είδους σημεία και στεκόμασταν και ξεδιπλώναμε τις δυνατότητές τους. Άλλα κρατούσαν και είχαν συνέχεια και άλλα κατέρρεαν από μόνα τους για Χ, Ψ λόγους Κυρίως, όμως, γιατί δεν ήταν πολύ καλά σαν ιδέες... Ο χρόνος κρίνει τα πάντα άλλωστε, σωστά; Αν δεν αντέχει κάτι, πεθαίνει.

Το πρώτο βήμα ήταν να χρησιμοποιήσουμε το αρχικό γράμμα από την ονομασία του συγκροτήματος, «Π», ως το π του κύκλου. Και «έκατσε». Ήταν πιασάρικο που λέμε, μας άρεσε εμάς, το στηρίξαμε και το μεγαλώσαμε. Το βάλαμε σε τοίχους, σε κομμάτια (κάμποσα κρατάνε επίτηδες 3:14 έτσι για το γαμώτο!), σε δίσκους... Στην ιστορία μας. Μπήκε στην κοσμοθεωρία μας και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιούμασταν.

Η σύνδεση με το νούμερο δεν έγινε με κάποιο φαντασμαγορικό τρόπο που έκανε φούρνους να γκρεμιστούνε και τη γη να χωρίσει στα δύο. Μοιάζει λίγο με τα κομμάτια του παζλ που εκεί που κάθεσαι ξαφνικά κολλάνε και ενώνονται. Σε κάποια άκυρη στιγμή, την ώρα που πλένεις τα δόντια σου ή πήζεις στο μποτιλιάρισμα στην λεωφόρο Κουντουριώτη στις 20:00 καθημερινή μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης (πονεμένη ιστορία...).

Υπήρχε η ανάγκη μίας τύπου incognito ονομασίας για μία πολύ συγκεκριμένη προσπάθεια (για όσους θυμούνται ή έχουν ακούσει τους TooMuch)  που χρειαζόταν να έχει μία σύνδεση με την Παράνοια πλευρά μας, και έγινε το κλικ καθώς το 314 έγινε το Παράνοια και το Παράνοια συνώνυμο με το 314. Όλα αυτά στην αρχή. Κανείς δεν ήξερε τι είναι το 314 και αν συνδέεται με το συγκρότημα...

Μετά, βέβαια, βγήκε το «Πάλι» στο δίσκο Το θηρίο είναι παντού που αναφέρει σε ένα στίχο:

«3,14 μας έμαθες; Παράνοια κάμποσα χρόνια τι προσπέρασες;»

και έγινε η σύνδεση άμεση. Ακόμα θυμάμαι το Smo να μου λέει «Γιατί το είπες ρε; Αφού αλλιώς τα είχαμε συννενοηθεί»

Γραφόταν σαν tag:

Σαν throw up:

Σαν graffiti:

Σε διάφορες μορφές και διαστάσεις.

Μέχρι και χαραγμένο σε δέντρα βρέθηκε!

Φυσικά θα υπάρχουν και νεώτερα δείγματα αλλά δεν ασχολούμαστε πλέον με αυτά και τα κάνουν άλλοι που θέλουν να λερώσουν τους καθαρούς και φρεσκοβαμμένους τοίχους των νοικοκυραίων!

Το θέμα μας όμως δεν ήταν αυτό!! Δεν ήθελα να αναδείξω το αστείρευτο ταλέντο όσων ασχολήθηκαν με τη δημιουργία των παραπάνω αλλά κάτι άλλο...

Από πού ξεκίνησα...; Α, ναι!

Αυτές οι όμορφες στιγμές λοιπόν... Με το να έχουμε κάνει τόσο μεγάλο ζήτημα, δικαίως ή αδίκως, τον αριθμό αυτό, λογικό είναι όταν τον συναντάμε να παθαίνουμε κάτι! Και τον έχουμε δει σε απίθανα μέρη!!!

Αλλά πέρα από τα σημάδια απ’ το υπερπέραν, στη ζωή του καθενός, συμβαίνουν πολλά. Και βλέπει κάποια πράγματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μία απλούστατη σύμπτωση, αν δεν υπήρχε μία σημαντική διαφορά... Αν έχει προσδώσει κάποιος σε κάτι (στην περίπτωσή μας στο 314) μία αυξημένη βαρύτητα, δεν μπορεί παρά να το εκλάβει σαν κάτι παραπάνω από σύμπτωση. Και μιλάμε για τελείως ασήμαντα και αμελητέα γεγονότα... Αλλά αρκούν για να σε κάνουν να συνεχίζεις να ασχολείσαι, κι εδώ το κυκλώνω το θέμα και έρχομαι εκεί από όπου ξεκίνησα!

Εκεί που κάθεσαι στον υπολογιστή, όταν ήσουν νέος και παπάριζ...εεεε, εννοώ περνούσες την ώρα σου, ξαφνικά, επειδή νύσταξες κοιτάς την ώρα στην επιφάνεια εργασίας και βλέπεις αυτό:

Ειδικά όταν έχεις μπερδέψει τις πρωινές με τις βραδινές ώρες και τρεις η ώρα το πρωί να σου δείχνει το ρολόι μμ!!!

Όταν πηγαίνεις στη Μόκα να πάρεις το λιόσπορό σου σαν άνθρωπος και να πηγαίνεις στο ταμείο και να σου λέει η ταμίας πως χρωστάς:

Ή ένα άλλο παράδειγμα...

Πώς να μένεις ασυγκίνητος μπροστά στο μεγαλείο του καιρού... Μεγάλη υπόθεση ο καιρός, ε; Δε συμφωνείς; Πώς αλλάζει, μεταβάλλεται, σε κάνει ευτυχή ή δυστυχή ανάλογα με το αν λάμπει ο ήλιος ή έχει συννεφιά;

Πώς λοιπόν να μένεις ψύχραιμος όταν βλέπεις τον Λιάγκα στην πρωινή του εκπομπή να δείχνει άναυδος τη θερμοκρασία του Λεκανοπεδίου:

Το θέμα ΔΕΝ είναι ότι γράφει 3...14. Και παραπάνω γράφει 4...11!Ε, και τι έγινε;; Το θέμα είναι ότι ΚΑΙ το γράφει αλλά ΚΑΙ ότι βρέθηκα την κατάλληλη χρονική στιγμή μπροστά στην τηλεόραση και το είδα - γιατί δεν βλέπω τηλεόραση, όχι να το παινευτώ!

Και φυσικά δεν μπορούσε να κάνει κάτι το MEGA (αθέμιτη διαφήμιση... κρατηθείτε ακολουθεί κι άλλη!) χωρίς να αντιδράσει ο έτερος ανταγωνιστής ANT1 με το δικό του ασυναγώνιστο εκπρόσωπο να μας λέει για τη θερμοκρασία στην περιοχή της Θράκης αυτή τη φορά:

Οπότε ή που λιώνουμε στην τηλεόραση ή που αυτός ο συνδυασμός είναι από τους αγαπημένους της κυρίας ΕΜΥ και μας τον παρουσιάζει τόσο συχνά ώστε να τον  πετύχουμε κι εμείς που δεν πολυβλέπουμε τηλεόραση...

Ή το να μπαίνεις στο αυτοκίνητο κι αντί να καθησυχάζεσαι που η βενζίνη κρατάει ακόμα αν και κοντοζυγώνει προς το τέλος, να προσέχεις την ώρα:

Ή να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και αντί να παραξενεύεσαι από τις τιμές των προϊόντων που έχουν φτάσει στα ύψη και ποιο ληγμένο θα αγοράσεις αυτή τη φορά, να βρίσκεις αξιοθαύμαστη την τιμή για τις φτερούγες κοτόπουλου:

που ήταν και νωπές!

Ε, από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να το κυνηγάς και το συναντάς παντού, σαν το 23 στην ταινία με τον Jim Carrey, που είχε πάθει ψύχωση και του έβγαινε το νούμερο και στα αθροίσματα! Λέτε να οδεύουμε κι εμείς προς τα εκεί;;

Πάντως το βρίσκαμε από καμπίνες πλοίων:

(Σχόλιο: Την εποχή που τραβήχτηκε η φωτογραφία ήμασταν όντως 4!

Δεν είχε προστεθεί η Zebra ακόμα, οπότε ήταν και σε άλλο επίπεδο η σύνδεση)

Μέχρι και στάμπες σε μπλούζες:

(Ευκαιρία! Μόνο 6€)

ή

Αφού να φανταστείτε (και δεν είναι φούμαρο) πήγα στο στρατό κι  εγώ σαν όλα - ή σχεδόν όλα, αν μπορείς να το αποφύγεις καν’ το: φιλική συμβουλή - τα παιδιά, έτσι; Εκεί έχουν ένα πολύ περίεργο σύστημα να μετράνε τις φουρνιές, που λέτε, όσων κατατάσσονται, σαν αύξοντα αριθμό κάθε φουρνιάς να πούμε. Αυτό για όσους - συνήθως είναι όσες - δεν έχουν ιδέα! Εγώ, λοιπόν, πήγα σε σχετικά μεγάλη ηλικία φαντάρος, οπότε και ήμουν μεγάλη σειρά που λέτε... Χωρίς να το ξέρει κανείς, πώς να υπολογίσεις κάτι τέτοιο; Η δικιά μου σειρά ήταν η 314... Πόσο τυχαίο να είναι αυτό; Θα μου πεις...

-          Των άλλων τριών του συγκροτήματος δεν ήταν;

-          Ναι αλλά εδώ γράφω ΕΓΩ!! Άρα δεν είναι τυχαίο!

-          Ναι αλλά μαζί με σένα ήταν άλλοι 4.000 πανελλαδικά με την ίδια σειρά!

-          Γι’ αυτούς ήταν τυχαίο! Όχι για μένα... Χα!

Και για να τηρήσω και την υπόσχεσή μου από την αρχή του άρθρου, θέλω να δηλώσω, με όση αξιοπιστία έχω στα λεγόμενά μου, πως αυτό που θα περιγράψω έγινε ακριβώς έτσι:

Πηγαίνω σαν άνεργο παιδί κι εγώ, στον ΟΑΕΔ για να ανανεώσω την κάρτα ανεργίας. Μπορεί, βέβαια, και να μην έχει νόημα, αλλά ψήνομαι να τους ανεβάζω τα νούμερα των ανέργων, έτσι για να αγχώνονται! Ναι που λες, και μπαίνω με φούρια μέσα να βγάλω χαρτάκι προτεραιότητας γιατί ξέρω πως θα περιμένω κανά 2ωράκι σίγουρα και παίρνω στο χέρι μου αυτό:

Οπότε είναι αυτές οι μικρές στιγμές... Αυτές που σε κινητοποιούν κι εκεί που λες «Γιατί μωρέ να ασχολούμαι, δεν έχει νόημα» σου έρχεται αυτό το μικρό συμβάν και σκέφτεσαι «Ας κρατήσω λίγο ακόμα, ας το προσπαθήσω κι άλλο...» και προχωράς. Ξέρεις, είναι για τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι δεν πάει άλλο και είσαι κοντά στο να τα παρατήσεις.

Το θέμα, πάντως, είναι να βρεις αυτό που θα σε κινεί εσένα και να του προσδώσεις την αυξημένη αυτή αξία για να σε κεντρίζει εκεί που δεν το περιμένεις... Κάποιοι είναι οκ με μία ηλιόλουστη μέρα. Άλλοι με μία νίκη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Άλλοι με μία επιτυχία στο κρεβάτι... Βρες το και κράτα το. Τρέφε το και θα σε θρέψει. Προσοχή στην υπερβολή όμως... Το θέμα είναι να βρίσκεται μόνη της η μαγική στιγμή, τυχαία. Γιατί - μην ξεχνάμε - τυχαία γεγονότα υπάρχουν! Τυχερά γεγονότα, όχι.

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

ΥΓ: τα συμπεράσματα δικά σου...

Νέα Αρχή (BMC)

Πάει καιρός από τη τελευταία φορά που αυτή η γωνιά δραστηριοποιήθηκε, όμως υπήρξαν κάποιοι λογικοί λόγοι κατά κάποιο τρόπο. Υπήρξε ένας Αύγουστος, υπήρξαν διακοπές, υπήρξε ένα Rethpresent Festival . Τώρα όμως αυτά ανήκουν στο παρελθόν και τι έχει σειρά; … μία νέα αρχή!

Μια νέα αρχή σχετίζεται με το νόμο των κύκλων οπότε καταλαβαίνουμε ότι είναι κάτι φυσικό. Μια νέα αρχή είναι π.χ. μια σχολική χρονιά, η αλλαγή των εποχών, το ξημέρωμα μιας καινούργιας ημέρας κ.ά.  Για πολλούς ανθρώπους δεν υπάρχει αυτή η συνειδητή νέα αρχή. Είχα δει παλιότερα κάποιες φωτογραφίες από έναν Αιγυπτιακό ναό, όπου οι Αιγύπτιοι τότε είχαν φτιάξει 365 σφίγγες από την μεριά που ανατέλλει ο ήλιος και 365 σφίγγες από την μεριά που έδυε ο ήλιος (έψαξα να βρω φωτογραφίες αλλά δε θυμάμαι καν το όνομα του ναού ούτε το μέρος και έτσι δε μπόρεσα να βρω να για να τις δείξω). Για τους Αιγύπτιους βλέπετε τότε δεν ήταν στανταράκι ότι ο ήλιος θα ανέτελλε ούτε ότι θα έδυε. Το εκτιμούσαν αυτό και πρόσφεραν προς αυτόν τα παραπάνω.

Μια νέα αρχή είναι πότε «καλή» και πότε «κακή». Στη πραγματικότητα δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, όπως και με πολλά πράγματα, απλά θα λέγαμε ότι είναι «έτσι».

Μια νέα αρχή σημαίνει ότι, περίπου, ξεκινάς από το μηδέν. Δηλαδή δεν έχεις χρήματα, δεν έχεις φίλους, δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις σύντροφο, δεν έχεις σπίτι, δεν έχεις χόμπι κ.ά. Αυτό σημαίνει ότι ξεκινάς από το μηδέν. Το ότι δεν έχεις τίποτα σημαίνει ότι πρέπει να γεννήσεις κάτι. Όπως λοιπόν μία γέννα απαιτεί υπομονή, επιμονή, προσοχή και πόνο… έτσι απαιτεί και μία νέα αρχή. Το αποτέλεσμα θα ανταμείψει τον καθένα.

Κάτι που είναι σημαντικό και ξεχνάμε είναι, ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε κάποιες εμπειρίες. Έχουμε έναν κουμπαρά από εμπειρίες (αυτός είναι ο πραγματικός θησαυρός μας…). Σύμφωνα με αυτές τις εμπειρίες λοιπόν είμαστε πότε περισσότερο και πότε λιγότερο προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε μία νέα αρχή. Ανάλογα πως θα χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες μας θα υπάρχει και ο ανάλογος πόνος, δηλαδή πότε περισσότερος και πότε λιγότερος. Το κακό όμως είναι ότι ξεχνάμε πως περάσαμε κάποιες εμπειρίες και κατά κάποιο τρόπο και αυτές κάνουν τη δική τους νέα αρχή.

Θα λέγαμε ότι όλα σχετίζονται με το αρχαίο ρητό:

«Τα πάντα ρεί» Ηράκλειτος

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα ποτάμι που ξεκινάει από τη κορφή ενός βουνού για να καταλήξει στη θάλασσα. Μέχρι το νερό να φτάσει στον προορισμό του δε σταματάει καθόλου. Μπορεί σε κάποια σημεία να επιβραδύνει κάπως… αλλά μετά σε ένα άλλο σημείο να τρέχει με περισσότερη ορμή. Το σημαντικό είναι ότι καταλήγει στον προορισμό του: στη θάλασσα, αργά η γρήγορα, για να εξατμιστεί, να γίνει σύννεφα και μετά βροχή σε κάποιο βουνό, χιόνι και πάλι νερό, όπως μάθαμε στο δημοτικό. Φυσικά υπάρχουν και ποτάμια που δε φτάνουν ποτέ στο προορισμό τους και δημιουργείται αυτό που λέμε βάλτος. Ας υποθέσουμε ότι το ποτάμι που ξεκινάει από το βουνό για τη θάλασσα είναι η ζωή, η ορμή, η δύναμη, η χαρά, η ομορφιά. Ας υποθέσουμε ότι το ποτάμι που καταλήγει στον βάλτο είναι η ασκήμια, η στασιμότητα, η μπόχα και ο θάνατος. Τι επιλέγεις; Μα φυσικά το ποτάμι που φτάνει στη θάλασσα… μόνο που σε αυτό δεν ανήκει η ασκήμια και η στασιμότητα, υπ’ όψιν! Αααα… και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, υπ’ όψιν2!

Πρέπει λοιπόν να αποδεχτούμε ότι «κύκλος είναι κύκλους κάνει έτσι κάνουν οι κύκλοι» (ένας στίχος από τον SickNick(!)) και να λάβουμε τα μέτρα μας.

Μια νέα αρχή πότε εμφανίζεται μόνη της και πότε την εμφανίζουμε εμείς.

 bmcakis@gmail.com

Και οι δουλειές συνεχίζονται...

Ξέρουμε όλοι ότι ο Smoka ετοιμάζει διάφορα και καυτά πραγματάκια...

Τι 100% life...
Τι Rhymes Delicatessen...
Τι δουλειές με Sonap...

Έχουμε μπόλικο υλικό και φαίνεται ο χειμώνας θα είναι γεμάτος μουσική, όρεξη και καλές φασεις!
Κι επειδή ο Smoka μας έχει συνηθίσει να μας δίνει γεύσεις από τις δουλιές, το έκανε ξανά και μας προσφέρει το Χάος μαζί με Sick Nick, το Big Money (γ**ώ τα λεφτά μας!) και το Δεν έχω μάθει να τα βάζω κάτω με Sonap.

Οπότε τα λόγια είναι φτώχια... Παρε κόσμε!!!

Μια οπτικοποιημένη ιστορία ζωής...

Μία πολύ όμορφη οπτικοποιημένη ιστορία για το νόημα της ζωής από τους Bill Watterson και Gavin Aung Than.

Η πηγή είναι το bored panda το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Ο Gavin Aung Than μετέτρεψε έναν λόγο του Bill Watterson που είπε στο Kenyon College το 1990 σε μία οπτικοποιημένη ιστορία σε στυλ παρόμοιο του Calvin και του Hobbes, και την ονομάζει "ιστορία της ζωής του". Παρόλο που, φυσικά, ο ίδιος είναι ένας σπιτόγατος μπαμπάς δύο σκύλων. Τσεκάρετε περισσότερα σκίτσα του Gavin στο Zen Pencil blog του.