Τι έχω κάνει λάθος; Μία απλή ερώτηση που, όμως, κρύβει
τόσα πολλά πράγματα. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι συνταρακτικό - και δεν εννοώ
φυσικά θετικό, χαρούμενο ή εύθυμο - σε βάζει σε διαδικασία να αναρωτηθείς: Τι έχω κάνει λάθος;
Και φυσικά,
αν είσαι άνθρωπος που προβληματίζεται από κάτι τέτοια, προσπαθείς να την
απαντήσεις. Το αν θα τα καταφέρεις εξαρτάται από το πόσο καλά γνωρίζεις τον
εαυτό σου, αλλά και αυτόν τον οποίο επηρέασες. Ή έστω νομίζεις ότι επηρέασες.
Γιατί, ξέρεις κάτι; Όλοι πιστεύουμε λίγο-πολύ ότι είμαστε το κέντρο του
σύμπαντος και θεωρούμε πως ό,τι κάνουμε έχει σίγουρα αντίκτυπο και στους άλλους.
Ναι, ματαιόδοξο το ξέρω. Αλλά μιας και συμβαίνει ας το δούμε λίγο παραπάνω.
Σε μία περίπτωση
αυτοκτονίας ας πούμε, δεν γίνεται να
μην αναρωτηθείς, έστω και ελάχιστα αν μπορούσες να κάνεις κάτι διαφορετικό ώστε
να αλλάξεις την πορεία των πραγμάτων. Ειδικά αν βρισκόσουνα μέσα στον κύκλο του
προσώπου που αυτοκτονεί. Και αναρωτιέσαι: Τι έχω κάνει λάθος;
Ε, λοιπόν,
η απάντηση δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Γιατί θα μας πεις «Δεν έκανα κάτι κακό». Έλα όμως που
σημασία δεν έχει αν πιστεύεις εσύ ότι έκανες κάτι κακό. Αλλά το αν το πιστεύει
ο άλλος. Γιατί, από τη στιγμή που είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, θα
βλέπουμε και διαφορετικά τα πράγματα. Τα ίδια πράγματα.
Τι έχω
κάνει λάθος; Ανατρέχεις σε περιστατικά του παρελθόντος· προσπαθείς να τα
αναλύσεις όσο καλύτερα γίνεται· μπαίνεις στη θέση του άλλου για να δεις πώς
μπορεί να αντέδρασε σε λόγια ή πράξεις· ανασυνθέτεις την ιστορία - σύμφωνα με
τη δική σου οπτική για την οπτική του άλλου - και βγάζεις συμπέρασμα.
Η εύκολη
περίπτωση είναι όταν ξέρεις τι έχεις κάνει. Ξέρεις ότι έχεις κάνει κάτι κακό
και δε χρειάζεται να στο θυμίσει κάποιος. Αλλά αυτό το κάτι οδήγησε σε αυτοκτονία. Οπότε δε θα ασχοληθώ με αυτό. Αυτό
είναι «εύκολο». Γιατί το δύσκολο είναι να βρεις τις λεπτομέρειες. Να βρεις αυτά
τα μικρά κομματάκια του παζλ που όταν μαζευτούν οδηγούνε σε αποτρόπαια
αποτελέσματα. Μεμονωμένα, όμως, είναι απλώς περίεργα κομμένα κομματάκια
πεπιεσμένου χαρτιού - για τα κομμάτια του παζλ λέω. Οπότε είναι δύσκολο. Μήπως
είπα κάτι που παρεξηγήθηκε; Μήπως είπα κάτι που δεν ακούστηκε όπως το εννοούσα;
Μήπως έκανα κάτι; Κάτι που πείραξε κάποιον;
Γιατί κάθε
μέρα κάνουμε πράγματα που πειράζουν τους άλλους. Καθημερινά μικρά πραγματάκια
που εκνευρίζουν, θυμώνουν, εκτροχιάζουν, κουράζουν, απογοητεύουν τους άλλους.
Ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Αλλά πολλές φορές το καταλαβαίνουμε. Και -
ξέρω ότι με νιώθεις - μερικές φορές μας αρέσει κιόλας… Μας αρέσει να κάνουμε
κακό στους άλλους, γιατί νομίζουμε ότι είναι «αθώο». Νομίζουμε ότι έχουνε
ισχυρές προσωπικότητες και δεν θα τους πειράξει «τόσο» πολύ ώστε να κάνουν κάτι
ακραίο. Νομίζουμε ότι κερδίζοντας μία μικρή μάχη έχουμε κερδίσει τον πόλεμο της
αυτοεκτίμησης, της ανωτερότητας, της ισχυροποίησης του «εγώ» μας. Αλλά όλα αυτά
εις βάρος κάποιου άλλου. Κάποιου που ίσως το άξιζε· ίσως και όχι. Βασικά δεν
έχει σημασία. Ακόμα κι αν το άξιζε!
Την
ακριβώς ίδια στιγμή που κάνω εγώ κάτι εσκεμμένα για να πονέσω τον άλλο, μικραίνω
ως άνθρωπος. Γιατί η κοινωνία που ζούμε μας κάνει να μη μας νοιάζει για τον
διπλανό μας. Μας κάνει να στραβομουτσουνιάζουμε με το διαφορετικό και το «έξω»
από μας. Μας κάνει να βλέπουμε αφ’ υψηλού τον κόσμο και να πιστεύουμε ότι
υπάρχει για να μας υπηρετεί.
Όταν παρκάρουμε
στραβά καταλαμβάνοντας πολλές θέσεις parking εσκεμμένα. Όταν πετάμε
σκουπίδια στο δρόμο που κάποιος πρέπει να μαζέψει. Όταν δεν λέμε καλημέρα σε
κάποιον που τη χρειάζεται απεγνωσμένα στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι... Όταν
αδιαφορούμε για έναν παλιό μας φίλο γιατί οι παρέες μας τώρα είναι πιο cool. Όταν
δεν είμαστε διατεθειμένοι να χαρίσουμε λίγες κουβέντες από το πολύτιμο
λεξιλόγιό μας στο μικρό μας αδερφό, στη μικρή μας αδερφή, στη μητέρα ή τον
πατέρα μας αλλά tweetάρουμε για το πόσο μας «κολλάνε» και
δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας. Όταν μας λένε να πάρουμε ζακέτα γιατί κάνει
κρύο και νευριάζουμε. Όταν μας ζητάνε να τους στείλουμε μήνυμα όταν φτάσουμε ασφαλείς
και δεν το στέλνουμε ποτέ...
Ο πόνος
υπάρχει για να μας θυμίζει τι είμαστε. Υπάρχει για να μην ξεχνάμε πού
πηγαίνουμε. Υπάρχει για να μας μαθαίνει πράγματα. Υπάρχει για να μας δείχνει τα
όρια. Τόσο τα δικά μας, όσο και των άλλων. Υπάρχει για να βιώνεται. Όχι για να
προκαλείται…
Κάθε
επόμενη φορά που τα νεύρα θολώσουν το μυαλό σου και νευριάσεις με τα αδέρφια σου, τους γονείς
σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου, τους γνωστούς σου… τους αγνώστους. Σκέψου:
Τι θα μπορούσε να συμβεί; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν έκανες ή έλεγες κάτι κακό
ή τι θα συνέβαινε αν έκανες κάτι καλό. Δε θέλει πολύ. Ούτε για το κακό, ούτε
για το καλό. Σκέψου… Για να μην ψάχνεις μετά να απαντήσεις στο «Τι έχω κάνει
λάθος;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου