Αυτή τη φορά
η στήλη μας θα φιλοξενήσει μία άλλη στήλη. Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε και η
τελευταία. Ήταν κάποτε μία περίοδος που διαβάζαμε εφημερίδες, κυρίως τις
τοπικές. Όπως καταλαβαίνετε, ακόμα και στις τοπικές εφημερίδες, δε διάβαζε
πολλά αξιόλογα πράγματα. Όμως… στο δικό μου τόπο έτυχε να υπήρχε (και υπάρχει…) ένας γιατρός, εν ονόματι Μανόλης Καλλέργης, ο οποίος κάθε
Σάββατο έγραφε σε μία στήλη όπου την ονόμαζε «Δύσκολοι καιροί για ποιητές»… αρκετά αξιόλογη, θα έλεγα!
Σάββατο 5 Ιανουαρίου
2008
«Δύσκολοι καιροί για
ποιητές» του Μανόλη Καλλέργη, γιατρού
«Το μεγάλο προσόν ενός γραφιά είναι να
μπορεί να δημιουργήσει στους αναγνώστες του άφθονες παραισθήσεις. Οι
παραισθήσεις είναι ένα μεγάλο ζητούμενο στη δύσκολη εποχή μας. Είναι μια μορφή
ευτυχίας. Ένας εύκολος τρόπος για να δημιουργήσει παραισθήσεις ένας γραφιάς,
είναι να ασχοληθεί με ένα είδος εντελώς διαφορετικό: Να γράψει … παραμύθια!
Ένα βασικό δικαίωμα για τον σύγχρονο άνθρωπο
είναι το δικαίωμα στο παραμύθι. Όχι μόνο για τα παιδιά. Είναι πλάνη πως το
παραμύθι είναι για τα παιδιά! Κυρίως προορίζεται για τους μεγάλους! Το δικαίωμα
στο παραμύθι είναι το δικαίωμα σε μίαν άλλη, πιο όμορφη, πιο δίκαιη τάξη του
κόσμου.
Παραμυθία και παρηγοριά είναι το παραμύθι!
Είναι ο κόσμος της ελευθερίας μέσα σε ένα κόσμο εξαναγκασμού και μέσα σε μια
ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδύνατου που (για λίγο έστω) ανατρέπει τον
χρόνο, την φθορά και την προγραμματισμένη μας τελική ήττα. Όπως οι ασκητές
γέροντες της ορθόδοξης παράδοσης πιστεύουν ότι ο στόχος της άσκησης στην
πνευματική ζωή είναι να βάλει το νου μέσα στην καρδιά, έτσι και τα παραμύθια
περιέχουν τη σωστή δόση νου και καρδιάς μαζί, ώστε τελικά να αναδίδουν
πνευματικότητα.
Το παραμύθι είναι πιο κοντά στο όνειρο παρά
στη πραγματικότητα. Το παραμύθι, αυτό το υπερφυσικό, το εξωτικό, το θαυμάσιο,
το μαγικό, το ονειρικό, το φανταστικό. Το παραμύθι είναι το μόνο είδος διήγησης
που νικάει το θάνατο. Δίνει στον ακροατή την αίσθηση πως όλα είναι δυνατά. Τα
πάντα μπορούν να συμβούν. Ακόμη και η νίκη κατά του θανάτου.
Μόνο στα παραμύθια υπάρχει το αθάνατο νερό.
Είναι μια παρηγοριά (παραμυθία) για τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου. Με
το ρυθμό του, την μουσική του, τις επαναλήψεις, το παραμύθι νανουρίζει τη ψυχή,
το παραμύθι ζει και βασιλεύει ακόμα και στη (δήθεν) αντιποιητική εποχή των
υπολογιστών. Αφού κι αυτούς τους έχει κατακτήσει. Τι άλλο είναι άραγε τα video games;
Παιχνίδια παραμυθένια είναι τα περισσότερα και τίποτε άλλο!»
Τέλος, θα
ήθελα να προσθέσω, αυτό που μας λέει ο
μεγάλος, αθάνατος, Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο»:
«Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από την αλήθεια; Ναι, το παραμύθι. Αυτό
δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια.»
