Λοιπόν να το
θυμάστε εσείς οι λιγοστοί που κάθεστε και διαβάζετε αυτά που γράφω σ’ αυτό το
χώρο, αυτό που λέω στον τίτλο κάποτε θα γίνει τραγούδι! …στα «τέτοια» σας ε; χαχα…
πάμε πιο κάτω να το αναλύσουμε τώρα χωρίς πολλά - πολλά…
Κάποτε
λοιπόν μου είχε πει ένας Δάσκαλος πολεμικών τεχνών (τον αναφέρω γιατί πολλοί μπορεί να πουν, «ε, από πού το άκουσες αυτό
και από ποιόν και γιατί και τι είναι αυτός..» και άλλα πολλά, λες και έχουν πια
τόσο σημασία!) ότι εδώ καλά - καλά δε ξέρουμε να ανασαίνουμε και θέλουμε να
μάθουμε να χτυπάμε;! Δηλαδή, προσέξετε, μου είπε ότι δεν ξέρουμε να
ανασαίνουμε, ένα πράγμα τόσο απλό που το κάνουμε κάθε στιγμή και αυτό δε το
κάνουμε σωστά, ή αλλιώς, δεν έχουμε μάθει ακόμα να το κάνουμε. Χάνουμε τον
ρυθμό και διάφορα τέτοια.
Τέλος πάντων
το θεώρησα στην αρχή υπερβολικό αλλά μετά προβληματίστηκα. Σκέφτομαι, πως είναι
δυνατόν να αναπνέουμε κάθε στιγμή και να μη το κάνουμε καλά και αν και εφόσον
αυτό συνδέεται με άλλα πράγματα που κάνουμε καθημερινά. Δεν άργησα φυσικά να
βρω την απάντηση αφού αυτός ο ανθρώπινος νους μου μπορεί με λίγη σκέψη παραπάνω
να βρει απαντήσεις για όοοολα μα όοοολα τα πράγματα και ερωτήματα χωρίς να
χρειάζεται απαραίτητα να κάνει κάποια έρευνα. Με λίγη παραπάνω σκέψη. Απλά!
Νομίζουμε ότι ξέρουμε…
Με τόσες
πληροφορίες και κυρίως παραπληροφορίες στη σημερινή εποχή, έχουν καταφέρει να
μας χαζέψουν και να νομίζουμε ότι ξέρουμε να αναπνέουμε, να νομίζουμε ότι
ξέρουμε να περπατάμε (γιατί κάποιοι στην
πραγματικότητα τρέχουνε…) να νομίζουμε ότι ξέρουμε να μιλάμε (γιατί τόση αργκό δε νομίζω να υπήρξε ποτέ…)
να νομίζουμε ότι «πίνοντας» διασκεδάζουμε (ενώ στη πραγματικότητα μπεκρουλιάζουμε…) και πάρα πολλά άλλα
παραδείγματα ίσως να περιμένετε να διαβάσετε μέχρι φυσικά να φτάσουμε στο
πιπεράτο «να νομίζουμε ότι ξέρουμε να
σκεφτόμαστε ενώ… ή να νομίζουμε ότι ξέρουμε να ζούμε ενώ…» αλλά δε θέλω να
αναφέρω τα αυτά ούτε να καταλήξω εκεί! Σας ξεγέλασα;!
Αυτό το
αφήνω για τον καθένα να κάνει κάποια μικρή έρευνα αν θέλει να δώσει κάποια
απάντηση και να συμπληρώσει το «κενό»… ή πολύ απλά όπως είπα παραπάνω θα
χρειαστεί λίγη παραπάνω σκέψη! «Δεν είναι τίποτα».
Λοιπόν,
επειδή θέλω να καταλήξω κάποτε, κάπου, πρέπει να περάσω κατευθείαν στο ψητό
γιατί κάποιοι ίσως δεν κρατιούνται από την πείνα και ίσως φάνε εμένα!
Τα παραπάνω
παραδείγματα που ανέφερα θα έλεγε κανείς ότι είναι προσωπικά και νταξ ο καθένας
γούστο του καπέλο του, έτσι;! Τι γίνεται όμως όταν κάποιος είναι μέλος μια
ομάδας ανθρώπων και σε αυτή τη περίπτωση οι πράξεις του έχουν επιρροή, θέλει δε
θέλει, στην υπόλοιπη ομάδα; Ομάδα ανθρώπων μπορεί να θεωρηθεί πέρα από μια
ποδοσφαιρική ομάδα… η οικογένεια, ένα τμήμα στο σχολείο, ένα συγκρότημα, μία
σχέση (ακόμα και δύο άτομα νομίζω ότι
μπορεί να θεωρηθεί ομάδα ε;) και πολλά άλλα που σας έρχονται στο μυαλό. Τι
γίνεται λοιπόν στην περίπτωση που είμαστε μέλη κάποιας ομάδας και αναγκαστικά
πρέπει να επικοινωνήσουμε με κάποιο άλλο μέλλος της ομάδας ώστε να δώσουμε
πληροφορίες ή να λάβουμε πληροφορίες ΚΑΙ ΔΕ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΤΟ ΕΝΑ ΟΥΤΕ
ΤΟ ΑΛΛΟ; ΔΗΛΑΔΗ ΔΕ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΛΑΜΕ! Φφ…
Συγνώμη για
τον τόνο στο γραπτό αλλά επιτέλους κατάφερα κάπως να το πω ή κάπως να το βγάλω.
Όπως καταλάβατε ένα από τα πολλά μας προβλήματα είναι ότι δε ξέρουμε να ακούμε,
ούτε ξέρουμε να μιλάμε και αυτό ναι, είναι εξίσου πρόβλημα όπως είναι και τα
προσωπικά μας, αλλά επειδή τον εαυτό μας συνηθίζουμε να τον γράφουμε εκεί που
δεν πιάνει μελάνι, δε χρειάζεται εκεί να γράφουμε και την «ομάδα».
Χρειάζεται
να «σκάμε» όταν μιλάει ο άλλος και να «σκάει» κι εκείνος στον οποίο μιλάμε. Και
φυσικά δεν εννοώ να σκάμε ή να σκάνε μόνο με λόγια, αλλά με σκέψεις (προκαταλήψεις, αμφιβολίες… ξέρετε, ξέρετε!)
με συναισθήματα (ζήλια, πάθος…) και
σωματικά (όταν φυσικά κοιτάμε αλλού και
όχι τον άλλον στα μάτια!) Καλό είναι, όσο κουρασμένοι
κι αν είμαστε, όταν μιλάμε ή μας μιλάνε, να είμαστε εκεί 100%! Όπως με πολλά
πράγματα θα μου πείτε και έχετε δίκιο… αλλά από κάπου πρέπει να κάνουμε μια
αρχή! Και πάντα ένας δρόμος 100000 βημάτων αρχίζει με 1 βήμα…
Καλό είναι
λοιπόν να μάθουμε να ακούμε και μετά να μιλάμε για να ξέρουμε και τι λέμε…
γιατί όταν δεν ξέρεις να ακούς δεν ξέρεις να μιλάς! Αυτό είναι έτσι… και όπως
λέει και ο άλλος ΔΕΧΤΗΤΕ ΤΟ! Οπότε σσς….
Αυτά είχα να
πω, αλλά πολύ περισσότερα εννοώ! Ελπίζω να καταλάβατε εσείς που ξέρετε να
διαβάζετε!
Γραμμή
παραπόνων: bmcakis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου