Με βάση τα
τελευταία θλιβερά γεγονότα του σεισμού της Κεφαλονιάς θυμήθηκα μια ιστορία που
μου είχε διηγηθεί κάπου, κάποτε, ένας. Θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας…
Ήτανε, λέει, κάποτε μία μικρή παρέα,
σε μια κωμόπολη, που θέλανε να φτιάξουνε μια εθελοντική ομάδα διάσωσης, για το
κοινό καλό. Μερικοί από αυτούς είχαν κάποιες γνώσεις Α’ βοηθειών και διάσωσης
και θέλησαν να τις μοιραστούν με τους υπόλοιπους στην παρέα.
Αφού οι περισσότεροι είχαν φτάσει σε
ένα ικανοποιητικό επίπεδο αποφάσισαν να κάνουν μία προσπάθεια η ομάδα αυτή να
μεγαλώσει, παρουσιάζοντας κάποια σεμινάρια για όποιον ήθελε εθελοντικά να
βοηθήσει κάπου, κάποτε, αν χρειαστεί. Υπήρξε ανταπόκριση και η ομάδα αυτή
μεγάλωσε κι άλλο. Κάποια στιγμή σκέφτηκαν να κάνουν κάποιες κινήσεις
οικονομικής ενισχύσεις για την αγορά εξοπλισμού που θα τους φαινόταν χρήσιμος.
Τα κατάφεραν, δεν αγόρασαν τον «μεγάλο» εξοπλισμό αλλά θα λέγαμε ότι ήταν
αξιοπρεπέστατος.
Περνούσε ο καιρός και ο κόσμος έφευγε
και έρχονταν. Οι πέντε έγιναν δέκα, οι δέκα είκοσι, οι είκοσι τριάντα. Η
«εκπαίδευση» καλά κρατούσε και οι γνώσεις πέρναγαν από χέρι σε χέρι. Συνήθιζαν
να κουβεντιάζουν για υποθετικά σενάρια που θα μπορούσαν να τους τύχουν και
ανάλογα πως θα αντιδρούσαν.
Έλεγαν ότι, όλη αυτή η προετοιμασία
γινόταν όλο αυτόν τον καιρό για μια και μόνο δύσκολη περίπτωση. Δεν θα
μπορούσαν σε όλες τις περιπτώσεις να βοηθήσουν
γιατί εξάλλου υπήρχαν και μεγαλύτερες ομάδες, με μεγαλύτερη εμπειρία που
θα τα κατάφερναν καλύτερα. Αλλά εκείνοι προσπαθούσαν για μια και μόνο δύσκολη
περίπτωση.
Η στιγμή εκείνη μετά από καιρό έφτασε
και στη διπλανή πόλη έγινε ένας μεγάλος και δυνατός σεισμός. Είχαν κατεδαφιστεί
πολυκατοικίες, σπίτια και ο κόσμος ήταν τρομοκρατημένος από τους μετασεισμούς.
Επικρατούσε παράνοια… Τότε λοιπόν εκείνη η μικρή παρεούλα είπε «τώρα είναι η
ώρα». Δώσανε σήμα να μαζευτεί και η υπόλοιπη ομάδα, να μαζέψουν τον εξοπλισμό
και να πάνε γρήγορα στη πόλη που τους είχε ανάγκη.
Φυσικά και δεν ανταποκρίθηκαν όλοι
στο κάλεσμα. Είτε «είχαν δουλειές να κάνουν» και το άφηναν στις άλλες ομάδες
τις μεγαλύτερες ή έλεγαν ότι «δεν είναι έτοιμοι» ή απλά το δήλωναν ότι
φοβούνταν και οι ίδιοι να αντιμετωπίσουν αυτή την παράνοια. Όπως και να χει,
όσοι μαζεύτηκαν, πήραν τον εξοπλισμό και κατευθύνθηκαν προς την πόλη.
Και σε αυτό το σημείο, λέει, σκέψου
την εικόνα:
Σε μια πόλη τρομοκρατημένη, συγχυσμένη, που επικρατούσε το χάος, που οι
άνθρωποι ουρλιάζανε «γιατί;» και να
κατευθύνονταν, με κάθε είδους μεταφορικό μέσο και μαζικά, εκτός πόλης
(φοβούμενοι τους μετασεισμούς) εμείς να πηγαίνουμε προς εκείνη.
Σκέψου την εικόνα που αντικρίσαμε καθώς πηγαίναμε στην πόλη και να τους
βλέπουμε όλους να μας προσπερνούν.
Όλοι φεύγανε, εμείς πηγαίναμε.
Υ.Γ Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά
γεγονότα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου