Είναι η πρώτη προσπάθεια σε αυτό που
επιχειρώ να κάνω και όπως λένε: κάθε
πρώτη φορά και δύσκολη, μετά συνηθίζεις… τι επιχειρώ; Να μοιραστώ κάποιες
σκέψεις και κάποιους προβληματισμούς με εκείνους που ρίχνουνε μια ματιά σε αυτό
το blog! Ας πούμε ότι είναι «ένα τσιγάρο ματιά». Οπότε
ξεκαθαρίζω εξ αρχής ότι είναι κάποιοι προσωπικοί προβληματισμοί, στοχασμοί,
σκέψεις κ.α. … οπότε… δε ρωτάω τη γνώμη σου, δε με νοιάζει η γνώμη σου, αν δε
σου αρέσει είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνεις!
Θα προσπαθήσω να
γράφω σε εβδομαδιαία βάση, δηλαδή να κρατήσω έναν ρυθμό. Δεν είναι εύκολο να
κρατήσεις ένα ρυθμό, αλλά είναι απαραίτητο, ή τέλος πάντων είναι καλό! Και δεν
μιλάω για τον ρυθμό – ρουτίνα, μιλάω για τον ρυθμό - κατά βούληση.
Όπως είναι γνωστό η
ρουτίνα είναι η μηχανοποίηση των πράξεων μας. Χωρίς συνείδηση. Απλά έχουμε
μάθει να σηκωνόμαστε το πρωί, να ντυνόμαστε, να πλενόμαστε, να πηγαίνουμε πάνω
κάτω την οδοντόβουρτσα και να βγαίνουμε από το σπίτι. Άραγε, κάνοντας αυτή τη
διαδικασία, παράλληλα σκεφτόμαστε τι μας περιμένει βγαίνοντας έξω από την
πόρτα; Έχουμε σκεφτεί από το προηγούμενο βράδυ μήπως; Γι’ αυτούς που έχουν
σκεφτεί είναι πιθανότατα ότι θα πάνε στη δουλειά ή στο σχολείο ή τέλος πάντων
έχουν να κάνουν «κάτι» και να ακολουθήσουν κάποιο πρόγραμμα. Ας πούμε γι’
αυτούς που δεν έχουν σκεφτεί, που δεν έχουνε να κάνει «κάτι». Αλλά… τι να
πούμε; Για το χάος που έχουνε να αντικρίσουνε κατεβαίνοντας μία βόλτα στο
κέντρο της πόλης τους; Για το χάος που έχουνε να αντικρίσουνε ανοίγοντας την TV τους; Και έτσι λοιπόν φτιάχνουνε την καφεδάρα… κάθονται στη καρεκλάρα…
πατάνε το start! Και δώσ’ του…
Σε μια στιγμή λοιπόν
«πιάνονται», αλλάζουν πόδι. Την άλλη
στιγμή δεν ανάβει ο αναπτήρας και σηκώνονται να πάρουν τον άλλο που είναι για
το γκαζάκι, την άλλη τελειώνουν τα τσιγάρα και τότε γίνεται το αναπόφευκτο…
πρέπει να πάνε στο περίπτερο να πάρουν τσιγάρα. Μετά από πολύ ώρα λοιπόν
εσωτερικής μάχης με τα «θέλω» και τα «πρέπει» του ο άνθρωπός μας, παίρνει τη
γενναία απόφαση να ντυθεί και να βγει όξω…
Για να μη μακρηγορώ,
αναρωτιέμαι στην τελική… αφού δεν έχεις «κάτι», γιατί δεν βγαίνεις να ψάξεις; Δηλαδή,
καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο, αν το 4ωρο (τουλάχιστον…) που αφιέρωσες στο «Θεό Ιντερνέτ», το
αφιέρωνες στο να ψάξεις κάποια εργασία (όχι
δουλειά..) δε θα είχες περισσότερες ελπίδες στο να το καταφέρεις…;
Ο προβληματισμός μου
είναι γιατί αφηνόμαστε στα πράγματα και
στις καταστάσεις να μας πηγαίνουνε όπου
αυτά θέλουνε; Πώς μπορούμε αυτή τη ρουτίνα να την αντιμετωπίσουμε και όχι να
την τροφοδοτούμε;
Στην αρχή αυτού που
κάνω, είπα ότι δε με ενδιαφέρει η γνώμη και η άποψη του καθενός γι’ αυτά που
γράφω και έτσι είναι. Όμως τελειώνοντας… κι έτσι όπως εξελίχθηκε το πράγμα,
άφησα κάποια «αναπάντητα» ερωτήματα. Και σκέφτηκα… μήπως θέλετε να μου δώσετε
εσείς κάποιες απαντήσεις; Δηλαδή μήπως είναι προτιμότερο τελικά να ξεκινήσουμε
ένα πάρε-δώσε; Έτσι βρε παιδάκι μου για να ‘χουμε «κάτι» να κάνουμε… όχι όμως
πολλά λόγια αν γίνεται γιατί μπερδεύομαι!!! Ο σκοπός δεν είναι να αναλύσουμε
πολύ τα πράγματα απλώς να ανησυχήσουμε «λίγο»… όι πολύ… λίγο! Οπότε σκέφτομαι
ότι οι δικές σας απαντήσεις, προβληματισμοί κτλπ, αααααν στείλετε, ίσως να
αναρτηθούν για να τις διαβάσουν κι bmcakis@gmail.com άλλοι. Ίδωμεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου