Καθώς, λοιπόν, αναρωτιόμουν τι
εξυπνάδα θα σκαρφιστώ πάλι για να παρουσιάσω από την γωνιά μου… ανησυχούσα
γιατί δεν τα κατάφερνα;! Σα να μου ‘χε τελειώσει η «έμπνευση» ένα μπράμα…
Έλεγα… μα πώς είναι δυνατόν να
συμβαίνει αυτό;! αφού οτιδήποτε μπορείς να παρατηρήσεις, ενδέχεται να σου δώσει
ερέθισμα και να αναπτύξεις κάποιο θέμα. Μπορούμε να μάθουμε από τα πάντα, αφού
η ζωή είναι σχολείο! Και κάνοντας αυτές τις σκέψεις κάτι μου ήρθε… αλλά θα το
κρατήσω για την άλλη φορά (καβατζοενέργεια)!
Γιατί παράλληλα μου ήρθε και μία ιστοριούλα που προτίμησα να μοιραστώ… με
εκείνους που δεν την γνωρίζουν φυσικά!
Ήταν λέει κάπου, κάποτε, σ’ ένα
σχολείο κάποιος δάσκαλος. Μπαίνει στην αίθουσα όπως κάθε μέρα, μόνο που αυτή τη
φορά κρατούσε μία γυάλα, σαν αυτή που βάζουν τα χρυσόψαρα. Την ακουμπάει στην
έδρα και ρωτάει τα παιδιά:
«Παιδιά βλέπετε όλοι αυτή τη γυάλα;»«Μάλιστα Κύριε», απαντάνε τα παιδιά.
«Τη βλέπετε γεμάτη ή άδεια;», ξαναρωτάει ο δάσκαλος.«Άδεια είναι κύριε!», απαντάνε ξανά τα παιδιά.
Τότε ο δάσκαλος βγάζει κάποιες
κοτρόνες από μία σακούλα που κρατούσε και τις βάζει στη γυάλα.
«Τώρα παιδιά; γέμισε η γυάλα;», ρωτάει.«Γέμισε κύριε!», απαντάνε τα παιδιά.
Έπειτα, ο δάσκαλος, έβγαλε κάποια
χαλίκια και τα βάζει κι αυτά στη γυάλα.
«Τώρα παιδιά, γέμισε η γυάλα;!» ρωτάει για άλλη μια φορά ο δάσκαλος.«ΓΕΜΙΣΕ ΚΥΡΙΕ!», φώναξαν τα παιδιά!
Μετά έβγαλε και άμμο… που μάζεψε
από την παραλία και την ρίχνει και αυτή στη γυάλα.
«Παιδιά… γέμισε η γυάλα;», ρωτάει συνωμοτικά ο δάσκαλος«Τώρα όμως γέμισε!!!», φώναξαν και πάλι τα παιδιά!
Τέλος ο δάσκαλος βγάζει δύο
μπύρες που κρατούσε μαζί του, τις ανοίγει και τις χύνει στην γυάλα!
Μετά γυρνάει προς τα παιδιά και
τους λέει:
«Παιδιά μου, φανταστείτε πως η γυάλα είναι η ζωή μας και πως ό,τι εμπεριέχει μέσα είναι οι εμπειρίες μας. Φανταστείτε ότι οι μεγάλες κοτρόνες είναι οι πιο σημαντικές εμπειρίες που έχουμε στην ζωή μας, οι πιο άξιες! Τα βότσαλα είναι οι λιγότερο σημαντικές… η άμμος ακόμα λιγότερο.»Το κακό που κάνουμε λοιπόν εμείς οι άνθρωπο είναι να γεμίζουμε όλη τη γυάλα με άμμο και έτσι δεν υπάρχει χώρος για τα βότσαλα και πόσο μάλλον για τις κοτρόνες!»Οπότε, αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να βάλουμε τις εμπειρίες μας σε μια σειρά. Να επιλέγουμε πρώτα να κάνουμε τα πιο σημαντικά πράγματα και τα πιο άξια. Από ‘κει κι έπειτα υπάρχει χώρος και χρόνος, ώστε να γεμίσουμε τη γυάλα και με βοτσαλάκια αλλά και με άμμο.»
Και τότε πετάχτηκε ένα παιδί και
με απορία ρώτησε:
«Και οι μπύρες δάσκαλε; γιατί χύσατε τις μπύρες στη γυάλα;»«Πάντα υπάρχει χρόνος για δύο μπύρες!», απάντησε ο δάσκαλος…
bmcakis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου