Ψυχολογικά Προβλήματα (BMC)

Το θέμα μας αυτή τη φορά είναι κάπως περίπλοκο και πολυδιάστατο. Ένας κοντινός μου άνθρωπος, είπε πρόσφατα, ότι αν δεν είχαν βρεθεί οι διάφοροι ψυχολογικοί όροι (κατάθλιψη, στρες κ.α) ,πολύ πιθανό να μην υπήρχαν και αντίστοιχα χάπια. Ένας άλλος μου είπε ότι ο Φρόιντ φταίει για όλα αφού είναι ο πατέρας αρκετών ψυχολογικών όρων.

Στο θέμα μας…

Παρατηρούμε  ότι η δική μας η γενιά δεν συγκρίνεται με τη γενιά των παππούδων μας. Φυσικά εκείνη η γενιά τότε ζούσε πιο ξέγνοιαστα υπό την έννοια των πληροφοριών.  Δεν υπήρχε το ιντερνέτ, δεν υπήρχε τηλεόραση, δεν υπήρχε ράδιο… εκτός από κάποιες εξαιρέσεις. Υπήρχαν οι γίδες, τα χωράφια και το καφενείο. Προφανώς και δεν είχαν τον βομβαρδισμό πληροφοριών που έχουμε εμείς σήμερα… και ναι, αυτό τους κάνει αυτόματα να ζουν πιο ξέγνοιαστα.

Η σημερινή γενιά λοιπόν θα λέγαμε ότι είναι αρκετά ευάλωτη μπροστά στον κίνδυνο των ψυχολογικών προβλημάτων. Είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Πολλές πληροφορίες ή αλλιώς ερεθίσματα ψυχολογικού τύπου, βολτάρουν στην ατμόσφαιρα και επειδή δεν έχουμε αναπτύξει τις κατάλληλες άμυνες, δεχόμαστε τις ανάλογες επιρροές. Η αδράνεια βοηθάει πολύ σε αυτό. Ξαναλέμε: η αδράνεια βοηθάει πολύ σε αυτό.

Χρειάζεται πότε - πότε να κοιτιόμαστε στον καθρέφτη και να λέμε «τι λέει, καλά είμαστε;  το ‘χουμε;». Δεν είναι ανάγκη να τρέχουμε κάθε τόσο σε διάφορους «ψυχολόγους».

Όπως μας λέει και ο Άγνωστος Χειμώνας: «…μη ψάχνεις την αγάπη σε κανένα ψυχολόγο…»

Έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο της μόδας να ζητάμε συναντήσεις με ψυχολόγους και κάποιες φορές, ακόμα, να ακολουθούμε φαρμακευτική αγωγή. Δε λέω, και αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε, έτσι δεν είναι; Και δε λέω, για κάποιους η φαρμακευτική αγωγή είναι απαραίτητη.

Ξαναλέμε, ότι πότε - πότε πρέπει να κοιτιόμαστε στον καθρέφτη και να αναρωτιόμαστε αν τα πράγματα πάνε καλά, γιατί υπάρχουν και εκείνοι που ζουν σε «ροζ συννεφάκι», να πούμε, και κάνουν τα στραβά μάτια. Δεν πάει έτσι. Το μπαλόνι κάποτε θα σκάσει και τα κομμάτια που θα εκσφενδονιστούν θα προκαλέσουν ζημιά. Ναι, τα κομμάτια του μπαλονιού! Και επειδή τέλος πάντων εμείς μπορεί να είμαστε καλά δε σημαίνει ότι είναι και ο διπλανός μας… χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ας το πούμε καλύτερα νοιάξιμο, για να παρατηρήσουμε κάτι ύποπτο στους διπλανούς μας ανθρώπους, γιατί καταφέρνουν και το κρύβουν για τα καλά… !!!

Δεν είμαστε ψυχολόγοι, αλλά σαν απλοί άνθρωποι γνωρίζουμε ότι πολύ απλά μπορούμε να βρούμε τρόπους να διώξουμε την ένταση, ή να ανοίξουμε τον εαυτό μας (μέσα από διάφορους τρόπους έκφρασης… να ‘ναι καλά η τέχνη!), κ.α. Μπορεί να είναι μία βόλτα, μπορεί να είναι λίγο μπασκετάκι, μπορεί να είναι ακόμα και το σκούπισμα του σπιτιού μας. Μαζί με τις εξωτερικές βρωμιές, σκουπίζουμε και τις εσωτερικές βρωμιές! Ναι; ναιιι….

Για κάποιους άλλους ακόμα είναι εφικτό το να κλείσουν για 5 λεπτάκια τα μάτια τους, να βάλουν μία χαλαρή μουσικούλα, να πάρουν 2-3 βαθιές αναπνοές,  να φανταστούν κάτι φωτεινό και ευχάριστο… και μόλις τ’ ανοίξουν, είναι μια χαρά! Ωραίο, ε;

Οπότε για ακόμα μία φορά διαπιστώνουμε ότι πρέπει να δράσουμε. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μένουμε άπραγοι μπροστά στους κινδύνους που μας απειλούν. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν κίνδυνοι και αυτό δε πρέπει να μας φοβίζει ούτε να μας αγχώνει. Χρειάζεται, όπως ένας ωραίος όρος το παρουσιάζει, ένα «υγιές άγχος». Και αν δεν το κάνουμε για μας (που είμαστε καλά), ξαναλέμε, ας το κάνουμε για τους διπλανούς μας.

Σίγουρα έχουμε ακούσει πολλές φορές στην τηλεόραση ή από κάπου άλλου, μετά από κάποιο εγκλήματα να λένε: «αυτός ήταν καλός άνθρωπος, αξιόλογος, δεν πείραζε ποτέ κανέναν και ήταν αρκετά συμπαθητικός…»

Τα σιγανά ποτάμια να φοβόμαστε και να έχουμε τ’ αυτιά μας ανοιχτά!

bmcakis@gmail.com