Όποιος ελπίζει στο θεό... μαζεύει τα σκουπίδια!

Όλοι οι Έλληνες γενικά έχουμε πρόβλημα με τα σκουπίδια μας. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα υλικά που ανακυκλώνονται στις σωστές κατηγορίες και αυτό, έχει ως αποτέλεσμα να τα πετάμε όλα στον ίδιο κάδο (ή στο δρόμο πολλές φορές). Κι εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου να βαριέμαι να μπω στη διαδικασία να βάλω κάτι στη σακούλα με τα ανακυκλώσιμα που έχω σπίτι μου. Να βαριέμαι να ξεπλύνω το δοχείο του αφρόλουτρου προτού το βάλω στη σακούλα με τα ανακυκλώσιμα. Να μην έχω την υπομονή να περιμένω να γεμίσει η σακούλα με τα ανακυκλώσιμα για να την πετάξω, βάζοντας το σακουλάκι από τα γαριδάκια στα σύμμεικτα σκουπίδια μου... Προσπαθώ όμως.

Ένα πρόσφατο ταξίδι μου στη Γερμανία με έκανε να σκεφτώ λίγο παραπάνω. Τώρα θα μου πεις «Μα τι συγκρίνεις τώρα;». Ε, ναι... Έτσι πάει. Αν σκεφτείτε πως ένας γείτονας μας έκανε παρατήρηση που επιχείρησα να πετάξω τα σκουπίδια μου (σύμμεικτα) σε ένα κάδο που ήταν πράσινος λέγοντάς μου «Αυτός είναι ο δικός μου κάδος. Πού μένεις; Εκεί; Εκεί να τα πετάξεις!». Βέβαια αυτό είναι ελεύθερη μετάφραση γιατί δεν μιλάω γερμανικά, άντε καμιά λέξη σκόρπια. Ο άνθρωπος αυτός ήταν επιστάτης σε εκκλησία! Καλό κι αυτό.

Ένας άλλος μας βλέπει από δίπλα που από ότι κατάλαβα, ήταν επιστάτης σε σχολείο μου έδειξε έναν κάδο στην αυλή του και μου είπε ότι μπορώ να τα πετάξω εκεί. Οπότε υπάρχουν και οι δύο πλευρές.

Μία άλλη μέρα κράταγα μία μικρή σακούλα και ήθελα να την πετάξω σε ένα καλαθάκι αχρήστων στο δρόμο, αλλά με σταμάτησαν. Μετά είδα ότι το καλαθάκι είχε έναν πάκο σακούλες από έξω και κατάλαβα...

  

Ένα άλλο περιστατικό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι είδα πολλούς ανθρώπους να ψάχνουν μέσα σε αυτά τα καλαθάκια -όπως φαίνεται δεν είναι μόνο για κουράδες σκύλων- αλλά δεν έψαχναν να βρουν κάτι να φάνε... Αναζητούσαν μπουκάλια. Πλαστικά, γυάλινα, αλουμινένια. Ό,τι μπορούσαν αν βρουν. Στη συνέχεια τα πήγαιναν σε ένα μεγάλο σούπερ-μάρκετ και τα έβαζαν σε ένα μηχάνημα που τους έκοβε μία απόδειξη. Με αυτή την απόδειξη πληρώνονταν για την ανακύκλωση που έκαναν. 0,08€ για τα γυάλινα και 0,2€ για τα πλαστικά.

Τώρα πού θέλω να καταλήξω!

Όταν βγαίνεις από το σπίτι σου και βλέπεις αυτό:

Δεν μπορείς παρά να νευριάσεις. Ο δήμος Ρεθύμνου θέσπισε ένα καινούριο σύστημα -που μέχρι να το καταλάβουν όλοι γινόταν ο κακός χαμός από την ασυνεννοησία- αποκομιδής απορριμμάτων στην παλιά πόλη.

Ξέρεις ότι Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή-Κυριακή βγάζεις τα σύμμεικτα και Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο τα ανακυκλώσιμα. Δεν είναι πολύ δύσκολο.

Υπάρχουν προβλήματα βέβαια αν μία οικογένεια είναι 5μελής ας πούμε, δεν μπορεί να καλυφθεί με το μικρό κάδο που της έδωσε ο δήμος και τα σκουπίδια που βγάζει τις δύο μέρες είναι πολύ περισσότερα! Αλλά το φαινόμενο της φωτογραφίας δεν έγινε σε μία οποιαδήποτε πόρτα... Και φυσικά δεν έγινε από τον ένοικο του συγκεκριμένου σπιτιού που χρόνια τώρα παραμένει ακατοίκητο και διαλύεται σιγά-σιγά... Ένα παράδειγμα:

 

Έγινε σε μία από τις διασημότερες πόρτες του Ρεθύμνου! Με το υπέροχο θύρωμα με το χαρακτηριστικό «Qui sperat in deo sublevabitur» που σημαίνει «Όποιος ελπίζει στο θεό θα ανακουφιστεί».

Ε, λοιπόν, αν ελπίζει η πόρτα στο θεό, ίσως και να ανακουφιστεί... από τα σκουπίδια!

Ρε παιδιά, λίγη αξιοπρέπεια!