Αλκίνοος Ιωαννίδης - Η μέρα που θα 'ρθει

Όλοι μας τον ξέρουμε και τον έχουμε ακούσει.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μετά από 5 χρόνια δισκογραφικής απουσίας, έρχεται με «Μία μικρή βαλίτσα» που χωράει όπως λέει, μόνο τα απολύτως απαραίτητα.

Μαζί με αυτά τα απαραίτητα είναι και «Η μέρα που θα 'ρθει». Ένα συγκλονιστικό τραγούδι-αφήγηση που μας λέει για τη μέρα εκείνη, τη μία, που περιμένουμε όλοι μας... ή που φοβόμαστε όλοι μας...

Μπορεί να την έχουμε φανταστεί όλοι κάπως αλλά για τον Αλκίνοο «Η μέρα θα 'ρθει. Κι αν έχω φύγει αυτή θα ‘ρθεί, τεράστια κι ήσυχη». 

Έναν τον βρήκα ξαπλωμένο στις γρίλιες του μετρό

μόνο νερό μου ζήτησε...

Ο άλλος χώθηκε στον κάδο μην παγώσει∙ τον πήρε σκουπιδιάρικο.

Αυτά στις μέρες τις καλές, που ζητιανεύεις να επιστρέψουν...

Κι η κοπέλα στο παγκάκι πεθαίνει ή ανασταίνεται;

Κι εκεί ο σταυρός... ποιον κοροϊδεύει;

Κι οι προύχοντες; Τόσα τους δώσαμε!

Αντί να πάνε διακοπές γερνούν μες στα γραφεία και στα παράθυρα.

Και τα ποιήματα πεταμένα στα σχολεία.

Και τα παιδιά -τα όνειρα- ξοδεύονται στο μίσος.

Κι εγώ... λόγια σπουδαία και ιδέες θαυμαστές! ...και θαυμάστριες.

Μόνο η νυχτερινή μου σιωπή...

-

Κι εσύ, γυμνή ομορφιά του κόσμου, μέσα και δίπλα μου ξυπνάς

και με ρωτάς τι στο καλό με δέρνει και νυχτώνομαι

που ‘χω να σηκωθώ πρωί;

Λογαριασμοί και τράπεζες και τέτοια...

Κι είμαι παλαβός και τέλος πάντων έχει κουνούπια στα παιδιά

και δες μην κατουρήθηκαν...

Χαμογελάς, σκεπάζεσαι και το χαμόγελο κρατά ενώ ξανακοιμάσαι,

όπως στα αρχαία αγάλματα.

Κι όνειρα βλέπεις. Αναλήψεις των πτηνών και των ερώτων.

Κι εγώ ξύπνιος...

Μόνο η νυχτερινή μου σιωπή...

-

Η μέρα θα ‘ρθει.

Κι αν έχω φύγει αυτή θα ‘ρθεί, τεράστια κι ήσυχη.

Τότε -τώρα θα ‘ναι- θα γονατίσει το θεριό,

θα γύρει να λιαστεί ανάσκελο το σκότος,

θ’ απαλλαγεί το μίσος απ’ το μίσος...

η σφαίρα από τον στόχο...

Θα χαωθεί η τάξη της φρίκης

κι ο νόμος -ανάγκη της αποτυχίας μας- θα σβήσει.

Θ’ ανοίξει το κελί, θ’ αλαφρύνει το πάτημα χωρίς την αλυσίδα.

Θα λιώσουν η σημαία και το σκήπτρο,

θα γίνει το σπαθί νερό κι η δίψα παραμύθι.

Κι αν είμαστε- κι αν είμαι λίγος κι υποτακτικός,

μια μέρα, γιατί η μέρα θα ‘ρθει, κάποιοι -εμείς θα είναι-

που θα σταθούν -συνείδηση μες στα αίματα- να που σε όλους και σε μας,

για όλους εμάς, συγνώμη...

Κι όταν μεγάλα τραγουδήσουν

το ασήμαντο, νυχτερινό τραγούδι της σιωπής μας,

θα φέξει επιτέλους το ξημέρωμα...

...μίας νέας τραγωδίας...