Πραγματικότητα ή Reality;

Τη λέξη «reality» τη γνώρισα αρκετά χρόνια πριν και έμαθα ότι σημαίνει «πραγματικότητα». Την πραγματική πραγματικότητα! Αυτή που ζούμε όλοι μας εκεί έξω... Αυτή που σε χτυπάει στα μούτρα μερικές φορές; Ε αυτή!

Άρχισα να πιστεύω ότι έχω σοβαρό πρόβλημα όταν εμφανίστηκαν και στην τηλεόραση εκπομπές που ήθελαν να οικειοποιηθούν τη συγκεκριμένη έννοια. Εκπομπές που αρχικά απλώς μιμούνταν μία συγκατοίκηση πέρασαν σταδιακά από πολλά επίπεδα: από το ξεσκάτισμα αγελάδων, στην επιβίωση με ακρίδες και φίδια, ως το τραγούδι (και καλά) και την απόλυτα χρονομετρημένη μαγειρική, ο όρος reality είναι για τα καλά στη ζωή των ανθρώπων που βλέπουν τηλεόραση -ναι υπάρχουν ακόμα!

Τώρα όμως το θέμα έχει πάει αλλού∙ και έχει πάει αλλού με ανησυχητική ταχύτητα. Όταν μαθαίνεις τη νέα σου γενιά σαν κοινωνία να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα είναι απόλυτα θετικό. Τι γίνεται όμως όταν μαθαίνεις τη νέα σου γενιά να μαγειρεύει με όλες τις ανέσεις και 1003 διαφορετικά σκεύη και να κάνει το ψώνιο της πραγματικότητα-reality; Ακόμα χειρότερα δε όταν κάνει το ψώνιο των γονιών πραγματικότητα! Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ένα 10χρονο να έχει για όνειρο ζωής να συμμετάσχει σε εκπομπή του mega… Κι εγώ είχα αντίστοιχες «λόξες» όταν ήμουνα πιτσιρικάς αλλά θυμάμαι τους δικούς να μου ρίχνουν μεγαλοπρεπή άκυρα, ουσιαστικά, προστατεύοντάς με.

Δεν ξέρω αν είναι μόδα, σημεία των καιρών ή κάτι άλλο, αλλά όλη αυτή η κατάσταση του να εκθέτω το παιδί μου σε ΛΑΘΟΣ ερεθίσματα και στη σάπια τους δημοσιότητα είναι το λιγότερο ανησυχητική! Αντί να παίζουν σε κάποιο πάρκο με παιδιά της ηλικίας τους σπάζοντας μούτρα και γόνατα, κάθονται και τραγουδάνε σε 4 τοίχους μπροστά σε 5-6 νοήμονες κατά τα άλλα ενήλικες διαγωνιζόμενα σε τι; Ποιος θα γίνει καλύτερος άνθρωπος μεγαλώνοντας; Όχι βέβαια! Ποιο θα πει την ατάκα που θα πουλήσει περισσότερο... Αν ο παιδικός βιασμός είναι 1000 φορές κακός, τότε ο ασυνείδητος βιασμός που περνάει απαρατήρητος μπροστά από τα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών είναι χειρότερος...

Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, αλλά αν οι γονείς εθελοντικά ωθούν τα παιδιά τους στη λογική του celebrity και του να-σε-δείξει-η-τηλεόραση-για-να-φτιάξεις-τη-ζωή-σου, τότε δεν μπορούμε σαν κοινωνία να περιμένουμε και πολλά πράγματα από τις μικρότερες γενιές.