Παράνοια - Συνέντευξη

BMC:

Ανέκαθεν μου άρεσε να κάθομαι να διαβάζω συνεντεύξεις αγαπημένων μου μουσικών καλλιτεχνών και όχι μόνο. Ήθελα να διαπιστώσω, εγωιστικά πολλές φορές, πως αυτά που λένε στα τραγούδια τους τα εννοούν, τα ακολουθούν κ.α. Επίσης, μπορώ να το θέσω ως μία απλή περιέργεια του να καταλάβω πως σκέφτεται, πως μιλάει, πως αντιδράει στα διάφορα ερωτήματα εύστοχα ή μη.

Σίγουρα προτιμούσα να δω μία συνέντευξη παρά να τη διαβάσω. Ήμουν τόσο καχύποπτος που θεωρούσα ότι αν κάποιος καλλιτέχνης έλεγε κάτι απλά, κάποιος θα το έπαιρνε και θα το άλλαζε… άρα αυτόματα θα το αλλοίωνε. Π.χ. θα μπορούσε κάποιος να πει – εμείς έτσι γουστάραμε να αράζουμε, χύμα -  και ο άλλος να γράψει στο περιοδικό – εμείς καθόμασταν χαλαροί. Τέλος πάντων να δώσει ένα ύφος διαφορετικό… πιο κομψό ίσως… αλλά υπάρχει διαφορά έτσι;

Ποτέ δεν έχει «τύχει» να δώσουμε συνέντευξη σε κάποιο μεγάλο σταθμό ή μικρό. Σε κάποιο περιοδικό ή site στο internet. Σκέφτηκα λοιπόν ότι εφόσον έχω αυτή τη γωνιά θα την εκμεταλλευτώ για να παρουσιάσω την 1^η επίσημη συνέντευξη  από αυτό το πράγμα που ονομάζουμε ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

Έστειλα λοιπόν 10 ερωτήσεις. Ο καθένας μου απάντησε μόνος του και μου τις έστειλε πάλι πίσω μέσω e-mail. Είναι απλές και αντικειμενικές. Εννοείται ότι έκανα copy paste τις απαντήσεις τους:

1.     Μια σύντομη βιογραφία.

Sick Nick: Γεννήθηκα το 1985 στην Νέα Υόρκη μετά από 5-6 χρόνια μετακομίσαμε στο West Palm Beach της Φλόριντα και το 1996 μετακομίσαμε με τον πάτερα μου και τον αδελφό μου άδω αφού χωρίσανε οι γονείς μου.

Miss Zebra: Βιογραφία ε? Ρέθυμνο- Ρόδος -Βαρκελώνη -Αθήνα... Οι σταθμοί μου, που μέχρι τώρα γυρνάω και γνωρίζω ανθρώπους και πράγματα κι αυτός είναι στόχος ζωής... Το να μαθαίνω και να μοιράζομαι. Ήχοι, εικόνες και συναισθήματα..αυτό είμαι, με αυτό παίζω κι αυτό είχα κι έχω να δώσω! Το ταξίδι προβλέπω να συνεχίζεται.

DeadMic: Χέιγκ.

Sm0ka: Η βιογραφία μου είναι το κομμάτι «Χέιγκ» απ’ το δίσκο «Σφηνάκια». Η βιογραφία της παρέας βασικά. Η βιογραφία των Παράνοια θα μας πάρει ώρα.

2.     Ποια ήταν αρχικά η πρώτη σου επαφή με το ΡΑΠ και από πότε ασχολείσαι ενεργά;

SN: H πρώτη μου επαφή με το ραπ ήταν όταν ήμουν ακόμα Αμερική. Πολύ μικρός θυμάμαι ήταν το κομμάτι του MC Hammer  “Can’t touch this”. Mου ‘χε πάρει η μάνα μου και το παντελόνι θυμάμαι γιατί το φορούσαν όλοι. Μετά θυμάμαι όταν ήμουν στη Φλόριντα που ‘χαν γίνει μόδα οι Κriss Κross και φορούσαν όλοι οι πιτσιρικάδες τα ρούχα τους ανάποδα (οι κωλότσεπες από μπροστά∙ του πουκάμισου τα κουμπιά στη πλάτη και τέτοια). Μετά βγήκε το “Doggystyle” του Snoop. Θυμάμαι και το άκουγαν όλοι μα όλοι. Παντού έπαιζε πιο συγκεκριμένα το κομμάτι “Gin ‘n’ juice”. Μετά από λίγο καιρό, το 1996 δηλαδή, βγήκε η ταινία “Dangerous Minds” που το soundtrack περιείχε το κλασσικότατο κομμάτι “Gangsta's paradise” που έγινε, και είναι ακόμα, τεράστια επιτυχία. Εκείνη τη χρονιά δυστυχώς μετακομίσαμε από Αμερική και ήρθαμε εδώ στο Ρέθυμνο, όπου  έχασα κάθε επαφή με τη μουσική γενικά λόγω γλώσσας πιο πολύ γιατί δεν ήξερα καθόλου ελληνικά και γενικά όλες αυτές οι καινούργιες (για μένα) μουσικές. Απλά δεν ακουγόντουσαν :P. Μετά από 2-3 χρονιά στην Ελλάδα πήγα γυμνάσιο και τότε θυμάμαι που είχε αρχίσει να ξεφυτρώνει αυτός ο νέος ήχος (εδώ στο Ρέθυμνο τουλάχιστον) που λέγεται Χιπ Χοπ. Μου ‘χε φέρει κι ένας φίλος μου κιόλας τον «Δίσκο που διαφημίζεται» από τα Ημιζ το οποίο το ‘χα λιώσει. Αλλά αυτό που θυμάμαι πιο πολύ απ' όλα είναι που ο Μένιος, συμμαθητής μου από το δημοτικό, που μου ‘χε φέρει μια κασέτα με όλα αυτά τα κλασσικά τα Χιπ Χοπ κομμάτια να του γράψω τους στίχους του “Gangstas paradise” σε ένα χαρτί και από τότε γίναμε αχώριστοι. Τότε ήταν που μπήκε για τα καλά το μικρόβιο του Χιπ Χοπ στο αίμα μου.

ΜZ: Παιδί στο χωριό ακόμη κάπου στο δημοτικό το 1995, καλοκαίρι άκουσα στο ράδιο μια εκπομπή με ραπ, που έκανε τότε ο φίλος μας Dope MC, και μου τράβηξε την προσοχή το Gangsta's Paradise... Ένα από τα επόμενα καλοκαίρια μου χάρισαν τις πρώτες μου κασέτες με ποικιλία hip hop... Λίγο Fugees, λίγο Cypress Hill και λίγο από το τότε ελληνικό ρεπερτόριο Αctive Member, Bαβυλώνα, TxC, Razastarr... E, μετά το άκουσμα του "Γκρίζος κόσμος" των RajaStarr άπειρες φορές συνεχόμενα κόλλησα το μικρόβιο κι άρχισα την προσπάθεια να γράφω.. Η μουσική, το γκραφίτι και η τρέλα της πόλης μας σταδιακά με οδήγησε με τα αδέρφια μου στην Παράνοια... K ι έτσι γουστάρουμε!

D: Γύρω στο Γυμνάσιο, θυμάμαι, και αφού είχε περάσει η φάση Ημισκούμπρια στο Δημοτικό, ήρθε ένα δώρο: «Από τον τόπο της φυγής» των Active Member, που με έκανε να εντρυφήσω περισσότερο στον κόσμο του Hip Hop. Κατάλαβα πως υπήρχε ένας όμορφος πυρήνας και προσπάθησα να τον εντοπίσω. Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες σύστασης συγκροτημάτων, ήρθε ένα live στο Ηράκλειο με τους Active Member, που ήταν και το χρονικό σημείο που δημιουργήθηκαν οι Παράνοια. Από το 2002 ενεργή συμμετοχή και πιο πριν ακουστική συμμετοχή, λοιπόν.

S: Η πρώτη μου επαφή ήταν όταν βγάλανε τα Ημίζ τη «Μαγική τσατσάρα» και το αγόρασε ο Sick Nick από ένα περιοδικό που το ‘χε πακέτο με cd και ήθελα να του το καβατζώσω. Πρώτη μου επαφή επίσης ήταν η Λία που είχε το «Txc - Η πόλις εάλω» σε κασέτα και το έβαζε σπίτι της. Επίσης ο Dj Jaz και ο Dope MC από την πόλη μας που παίξανε και αυτοί το ρόλο τους. Ενεργά, αν μπορείς να το πεις έτσι, ασχολούμαι από το 2002 αλλά το κάνω με το πάσο μου και δε με πολυενδιαφέρει κιόλας. Δε νομίζω ότι περιμένει κανείς σαν τρελός εκεί έξω να ακούσει.

3.     Ποιοι είναι οι τρεις,  περισσότερο αγαπημένοι,  μουσικοί σου καλλιτέχνες;

SN: Yπάρουν τόσοι πολλοί αγαπημένοι καλλιτέχνες που δε μπορώ να πω μόνο τρεις. Θα πω όσους πω και κρατά όσους θες: Bob Marley, Lee "Scratch" Perry, Muddy Waters, The Doors, Pink Floyd, Led Zeppelin, Black Sabbath, Pantera, Tupac Shakur, Biggie Smalls, Wu, Reggie Noble, Boot Camp Clik, Ψαραντώνης, Βαμβακάρης και πολλοί άλλοι αλλά αυτοί φτάνουν πιστεύω.

ΜZ: Δύσκολη ερώτηση.. σίγουρα στους 3 αγαπημένους καλλιτέχνες δε μου έρχεται μόνο hiphop, εξάλλου δεν είναι απλά μουσική. Οπότε θα διαλέξω συμβολικά κάποια.. Στην καρδιά μου έχω Razastarr, TxC, Cypress Hill, και Ψυχοδράμα........... Αλλιώς θα μιλήσω για Χατζιδάκι Μάνο, Portishead, Manu Chao, Bob Marley και αρκετούς παραδοσιακούς καλλιτέχνες και ρεμπέτες.

D:Μα ήντα ‘ν’ αυτά που ρωτάς!;

S: Παλιά είχα πολλούς και θα έβρισκα εύκολα 3... Πλέον να σου πω δε μου πολυαρέσει γενικά η μουσική.

4.     Τι σε κάνει να θέλεις να ασχολείσαι ακόμα με αυτό το είδος μουσικής;

SN: M' αρέσει γενικά η μουσική πιο πολύ να δημιουργώ μουσική παρά να ακούω είτε αυτό λέγεται ραπ είτε λέγεται ροκ, ρεγγε, μέταλ, μπλουζ. Απ’ τη στιγμή που ειναι μουσικη δε με νοιάζει το είδος. Αυτό που μου αρέσει στο ραπ είναι ότι μπορείς να πάρεις ένα ορχηστρικό κομμάτι ή ένα δείγμα από αυτό, οποιουδήποτε είδους μουσικής και να χώσεις ραπ από πάνω.

ΜZ: Είναι η γλώσσα που έχω μάθει καλύτερα για να επικοινωνώ, και πιστεύω σε αυτήν τη γλώσσα. Τη θεωρώ διαδραστική, ειλικρινή και άμεση.

D: Το ακόμα είναι σχετική λέξη και αν κάτσει κανείς να το σκεφτεί πάει αλλού η κουβέντα, αλλά χάριν της συζητήσεως, ας δεχθώ ότι η έννοια «ακόμα» ισχύει. Βασικά είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας, όπως και με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου. Ο τρόπος και η διάρκεια αλλάζει. Οπότε, είναι κάτι εύκολο, φαινομενικά τουλάχιστον, κάτι που μπορεί να γίνει. Χρειάζεται δουλειά προφανώς έτσι; Από την άλλη, είναι μαγικό να μπορείς να δημιουργείς κάτι εκ του μηδενός και να το διαμορφώνεις όπως εσύ θέλεις∙ και σε περίπτωση που αυτό που έφτιαξες «έχει πέραση», τότε με ένα σμπάρο δυο τριγόνια δε νομίζεις; Βασικά είναι η ανάγκη που δημιουργείται όταν ακούω μία γαμάτη μουσική. Όταν λέω «Πςςςς εδώ πάνω θέλω να γράψω κάτι». Αν σταματήσω να ακούω μουσική (πράγμα που δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει...), πιστεύω πως θα πάψει να υπάρχει κι αυτή η ανάγκη.

S: Βασικά είναι το ηχητικό μου ημερολόγιο... Για να περνάει η ώα μου γιατί εκφράζομαι, γιατί δεν κλείνομαι στον εαυτό μου, απλά είναι στην καθημερινότητά μου. Και δεν σκέφτομαι ααα, πρέπει να ασχοληθώ τώρα ή όχι... Δε θα σταματήσει ποτέ.

5.     Τι είναι αυτό που σε εμπνέει να γράψεις στίχους;

SN: Η ζωή και το μυαλό.

ΜZ: Τα βιώματά μου, το κοινωνικό περιβάλλον, οι φοβίες που παλεύω και οι ελπίδες.

D: Ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα. Τι είναι αυτό που δεν με εμπνέει να γράψω στίχους. Το κάθε τι που συμβαίνει και υπάρχει γύρω μας είναι εν δυνάμει θέμα έμπνευσης. Τετριμμένο και χιλιοειπωμένο, το ξέρω. Αλλά έτσι είναι. Αν δεις έναν οδηγό να περνάει με κόκκινο, το πώς κουνιούνται τα δέντρα στον άνεμο, ένα αντίο, μία ευγενική χειρονομία από έναν άγνωστο, ένα βιβλίο, μία ταινία. Όταν η πραγματικότητα ντύνεται με φαντασία και ειλικρίνεια, τότε έχεις την έμπνευση που χρειάζεσαι. Και αν προκύψει και μία μουσική παραγωγή που να σου βγάλει το συναίσθημα που χρειάζεσαι τότε ΒΟΥΑΛΑ! Ακουμπάς το στυλό στο χαρτί και πάει μόνο του. Υπάρχουν και φορές που στερεύεις φυσικά. Θυμάμαι μία περίοδο που δεν μου έβγαινε τίποτα, ξέρεις σαν το σύνδρομο της λευκής σελίδας ένα πράγμα, αλλά όταν ξεκίνησα ξανά βγήκε το «Αν θέλεις άκου με». Δε θέλω να πω πως ήταν ο δίσκος της χρονιάς. Αυτό που θέλω να πω είναι πως μετά από μία ξηρασία έρχεται αργά ή γρήγορα η βροχή. Και αυτό που λέω πάντα είναι πως εποχές όπως αυτές που ζούμε αυτή την περίοδο με την «κρίση» είναι πρόσφορες για έμπνευση, για δημιουργία, για δραστηριοποίηση.

S: Η ζωή.

6.     Θεωρείς ότι επηρεάζεις τους ακροατές σου ιδεολογικά ή ψυχολογικά;

SN: Mε τον έναν τρόπο ή τον άλλον, θες δε θες, γίνεται απ’ τη στιγμή που έχεις ένα κοινό που σε ακούει, είτε είναι μεγάλο αυτό το κοινό, είτε είναι μικρό. Θα επηρεαστεί ο καθένας με τον τρόπο του.

ΜZ: Δεν με ενδιαφέρει αν επηρεάζονται.. αλλά να βρίσκω αυτούς που συναισθάνομαι και συναισθάνονται..για ένα κοινό σκοπό.

D: Αυτό είναι κάτι που συζητάω πολύ, ειδικά τελευταία, με τα παιδιά. Από τη μία το εύχομαι, γιατί τι ομορφότερο υπάρχει να μπορείς να μεταδόσεις τα δικά σου πιστεύω και ο ακροατής να τα αποδεχθεί ή να τα ασπαστεί; Δε μιλάω για προσηλυτισμό, κατήχηση ή οτιδήποτε σχετικό. Μιλάω για εκούσια αποδοχή κάποιας άποψης ή μέρους αυτής. Αυτός είναι και ο λόγος που ενδεχομένως να δυσκολέψει λίγο το έργο κάποιου που γράφει στίχους ή παράγει το οτιδήποτε: ο φόβος μήπως παρερμηνευτούν τα λόγια του ή οδηγήσουν σε συμπεριφορές αντίθετες από αυτές που είχε ως αρχικό σκοπό.  Από τη στιγμή που καταφέραμε (και με το πρώτο πληθυντικό εννοώ τον κάθε ένα που έχει αυτή τη δυνατότητα) να έχουμε ένα βήμα και μας ακούνε 5-10 άνθρωποι, έχουμε ταυτόχρονα υποχρέωση και ευθύνη προς εμάς και αυτούς που ακούν. «Μικρέ ηρωικέ mc, σου δόθηκε ευκαιρία μοναδική μην την πετάξεις [...] όποιος στο βήμα βρίσκεται και μπορεί να ακουστεί, οφείλει και πρέπει να σεβαστεί πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό κι έπειτα κάθε ένα αυτί που θα τον ακούσει: κάνε το στίχο κρούση...» Είναι βέβαια μεγάλη κουβέντα να πεις πως επηρεάζεις τον οποιοδήποτε. Αν χρειάζεται να απαντήσω, πάντως, θα πω πως κι εγώ είμαι ακροατής και κριτής μου και επηρεάζομαι από αυτά που ακούω τόσο από εμένα, όσο και από τους υπόλοιπους 4 που είμαστε μαζί σε αυτό το ταξίδι.

S: Δε με ενδιαφέρει.

7.     Ποια είναι τα συν και ποια τα πλην για την συνεργασία ενός συγκροτήματος;

SN: Το θετικό είναι ότι κάνεις αυτό που γουστάρεις να κάνεις με τους ανθρώπους που γουστάρεις να το κάνεις. Το αρνητικό για μένα καμιά φορά είναι ότι υπάρχει ένας μικρός περιορισμός σε αυτό που κάνεις π.χ. έχω γράψει ένα κουπλέ και του αλλουνού δε του σκάει τίποτα πάνω στο θέμα ή μπορεί π.χ. να έχουμε γράψει όλοι κουλπέ και να μη βρίσκουμε μια μουσική που να τα δένει αρμονικά μαζί. Αυτό εξαρτάται από τον καθένα, πώς τα βλέπει τα πράγματα. Θες δε θες υπάρχουν και τα θετικά, υπάρχουν και τα αρνητικά. Όχι μόνο στη μουσική αλλά και στη ζωή γενικά.

ΜZ: Δεν τα διαχωρίζω. Θετικά και αρνητικά παν μαζί... π.χ. είναι η δυσκολία της ομοφωνίας..θέλει μεγάλη υπομονή και πέταγμα των εγωισμών στα σκουπίδια..δύσκολο αλλά πανέμορφο όταν επιτευχθεί. Ζω και αναπνέω για ομαδικές ασχολίες με τα φιλαράκια μου...και νιώθω πολύ όμορφα που τα καταφέρνουμε!

D: Αυτό σχετίζεται και με την προηγούμενη ερώτηση. Η επιρροή που μπορεί να έχει ο ένας στον άλλο, μπορεί να έχει ευεργετικές επιδράσεις ή καταστροφικές. Οι συνθήκες αλλάζουν. Προφανώς και θα υπάρξουν περιστατικά και αφορμές διαφωνίας και συζήτησης, αλλά αυτή είναι μία διαδικασία που οδηγεί στη ζύμωση του συγκροτήματος και είναι το κλειδί για τη διατήρηση ή την διάλυσή του. Ο ένας μπορεί να δώσει το έναυσμα στον άλλο για δημιουργία, την αφορμή που χρειάζεται, την ώθηση. Μπορεί να δώσει μία ιδέα, ή να βελτιώσει κάποια ήδη υπάρχουσα. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι υπάρχει η κατάλληλη χημεία ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος. Αν τα χνώτα ταιριάζουν, υπάρχει και αποτέλεσμα, αν κρατιούνται με το ζόρι μόνο από τη μουσική, τότε οφείλουν να το σταματήσουν. Το καλό με μας είναι αυτό ακριβώς: ότι προϋπήρχαμε σαν παρέα και απλώς αποφασίσαμε να δώσουμε συκροτηματιακή μορφή στην παρέα αυτή.  Αν και έχουν βγει solo δουλειές από μας κατά καιρούς, δε νομίζω πως μπορεί να υπάρξει ο ένας αποκλειστικά χωρίς τους άλλους. Κι αυτό σημαίνει κάτι ε;

S: Μόνο συν νομίζω υπάρχουν... Από άποψη παρέας από το να σε ακούσουν παραπάνω κ.α. Τα πλην, τώρα, υπάρχουν, αλλά τα δημιουργούν καραγκιόζηδες και θα το ξέρεις από πριν συνεργαστείς∙ και συνεργασία εννοώντας χωρίς χαρτιά, εταιρίες κλπ. Συνεργασίες τύπου να γράψουμε ένα κομμάτι. Εκεί είμαστε... Γνωριζόμαστε, αράζουμε και ίσως βγει...

8.     Πως βλέπεις το ΡΑΠ σε Ελλάδα και Εξωτερικό; Υπάρχει κάποιος

καλλιτέχνης ή συγκρότημα που να ξεχωρίζεις να έχει κάποια προοπτική;

SN: Ποτέ δε με τρέλαινε ιδιαίτερα η ελληνική σκηνή όσο η ξένη. Λίγοι είναι οι καλλιτέχνες που έχω ξεχωρίσει και μπορώ να ακούσω ευχαρίστα. Οι υπόλοιποι απλώς μου ακούγονται το ίδιο. Δε θα κάτσω να πω ονόματα, απλώς δε με πωρώνει όσο με πωρώνει η ξένη Χιπ Χοπ σκηνή.

ΜZ: Εννοείται. Θαυμάζω κι εκτιμώ κάποιους-ες ραπ καλλιτέχνες. Η προοπτική τώρα... Είναι υποκειμενικό... Μάλλον εξαρτάται από το αν δε χάσουν τον εαυτό που μας δείχνουν, πράγμα το οποίο συμβαίνει πολύ συχνά.

D: Δουλειές γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται. Το καλό είναι πως η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική και αυτό οδηγεί σε καλύτερες, πιο προσεγμένες δουλειές. Αυτό όμως που με στεναχωρεί είναι να βλέπω ανθρώπους με προοπτικές και δυνατότητες να αναλώνονται σε μικρότητες και γελοία θεματολογία. Αν δεν μπορείς ρε παιδί μου το καταλαβαίνω... μέχρι εκεί φτάνεις. ΟΚ. Η αλήθεια είναι πως η πορεία που έχει πάρει το Hip Hop κυρίως στην Ελλάδα δε με ενθουσιάζει. Ασφαλώς και υπάρχουν σωσίβια που μπορεί να πιαστεί κάποιος και διάφορα παρακλάδια  από τα οποία μπορεί να επιλέξει, αλλά δεν μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη όλοι στις ευθύνες μας. Δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε  επειδή φταίνε άλλοι. Κάνε αυτό που κάνεις, μείνε σταθερός στις όποιες αξίες έχεις και πράξε ανάλογα. Κάνε μουσική επειδή θέλεις κι όχι γιατί πρέπει. Τώρα, για το εξωτερικό, τι να πω; Ο καθένας στο βουνό του. Κάθε μέρα εμφανίζεται κι ένας καινούριος που θα μας σώσει. Υπάρχει εμπειρία και τεχνογνωσία, αλλά ευτυχώς που υπάρχει η δεκαετία του 90 και σώζει λίγο την κατάσταση. Με άλλους μεγάλωσα και με άλλους βλέπω να κατακλύζεται το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Συνεχώς όμως εμφανίζονται καινούρια πράγματα, και με το καινούρια εννοώ καλά, ποιοτικά, άρτια. Ωραίες μουσικές, ολοκληρωμένοι και περιεκτικοί στίχοι και με λίγη έρευνα μπορούν να εντοπιστούν διαμαντάκια.

S: Εγώ γουστάρω ελληνικό ραπ... Πάρε τα ξένα, κάνε τη μετάφραση και σκέψου να ράπαρε έτσι κανείς Έλληνας. Θα έτρωγε πέτρες... Εννοείται ότι υπάρχουν ξένες κομματάρες αλλά νταξει... Παντού και πάντα θα υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί... Τεσπα, σαν επίπεδο είμαστε καλά στην Ελλάδα, λίγο στο στίχο ίσως... Παραγωγές το τερματίσαμε.

9.     Τότε ήταν το «Αυτά είναι» τώρα είναι το «Αυτά ήταν». Υπάρχει κάποιο μυστηριώδες σχέδιο πίσω απ’ όλο αυτό; Τι μέλλει γενέσθαι;

SN: Κύκλος είναι κύκλους κάνει, έτσι κάνουν οι κύκλοι...

ΜZ: Το μέλλον εξαρτάται από την αλλαγή.

D: Το μέλλον δεν το γνωρίζει κανένας. Κάθε κύκλος που κλείνει αφήνει περιθώρια σκέψης. Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες πέραν ενός επαναπροσδιορισμού που απαιτείται να γίνει. Τα αποτελέσματα που θα φέρει, δεν τα ξέρει κανείς... μόνο ο χρόνος.

S: «Κάποτε αράζαμε στο πεζούλι... Ανίδεοι για της γης τα πλούτη... Ήτανε να περάσει η μέρα... Ωραία... Με ενέργεια απ’ την παρέα... Κι ακόμα είναι, Αυτά είναι, που με κρατάν’ εδώ πέρα, κατάλυμα και δυο λόγια να πω σε κανένα.» Δε μπορώ να πω τίποτα πριν την καταστροφή του κόσμου.

10.Κάτι τελευταίο, το οτιδήποτε… μα οτιδήποτε, θα ήθελες να μας πεις, πριν κλείσουμε;  

SN: Oι μασχάλες μου μυρίζουν σαν τυρί και ουίσκι.

ΜZ: Μεγαλώνουμε και ζούμε δύσκολες εποχές. Να μη χανόμαστε.. Να μη σκύβουμε το κεφάλι. Η ζωή είναι μία και σύντομη… σαν την φλόγα… και είναι δική μας ρεεεεε!

D: Rethpresent Festival τον Αύγουστο 2013. Μπορεί κάτι να προκύψει μέχρι τότε...

S: Συγνώμη για τα ορθογραφικά... (Σ.τ.Μ. έπεσε ρετουσάρισμα από το word σε όλους!) Έπρεπε να την ηχογραφήσουμε τη συνέντευξη. ΑΑΑ… Fuck the police.