Μια Ζωή Την Έχουμε (BMC)

Είναι μία κουβέντα που δεν την έχουμε ακούσει και λίγες φορές. Είναι μία κουβέντα που πιθανόν να έχουμε πει ή σκεφτεί, αρκετές φορές. Όμως, είναι απλώς μία κουβέντα…;

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι τρόπος ζωής. Γιατί όχι ε; Ναι, είναι τρόπος ζωής. Όπως και παρεμφερείς κουβέντες του στυλ «ζήσε το τώρα γιατί δε ξέρεις τι θα σου συμβεί μετά», «μπορεί όπως προχωράω να πέσει ένα αεροπλάνο πάνω μου» και τέτοια. Και ξαναλέω… ναι, είναι τρόπος ζωής και αρκετά ωραίο να σκέφτεσαι έτσι. Δίνεις σημασία στα πράγματα και στις πράξεις σου. Περνάς καλά με όλο το «είναι» σου.

Αλλά…

Τι γίνεται με εκείνους που χρησιμοποιούν τέτοιες κουβέντες για κάποιου είδους άμυνα; Δηλαδή, παρουσιάζοντας το στυλ τού «μια ζωή την έχουμε» μπαίνουν σε καταστάσεις παρεκτροπής και φυσικά εγωισμού. Τι ναρκωτικά παίρνουνε… τι «σκανδαλιές» κάνουνε… δε το συζητάμε! Και σ’ αυτό το σημείο θέλω να πω ότι ελπίζω να μην είμαι ο μόνος που έχει δει τέτοια άτομα, ε;

Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπός μας, δεν λέει κάθε στιγμή ότι μπορεί να συμβεί κάτι απρόοπτο και γι’ αυτό ο αυθορμητισμός του να τερματίζει. Μια, δυο φορές να το πει νομίζω ότι φτάνει. Γιατί όταν έρχονται τα δύσκολα, όπου εκεί φαίνεται η αλήθεια… εφόσον έχει ποτίσει το κεφάλι του με αυτή τη νοοτροπία, θα δράσει αναλόγως. Χωρίς να σκεφτεί το μετά, χωρίς να σκεφτεί το τώρα, χωρίς να σκεφτεί τους δίπλα του… και γενικά χωρίς να σκεφτεί! Είναι ωραίο να μη σκέφτεσαι καμιά φορά ε;! Και τελικά θα πράξει ανάλογα, αυθόρμητα, παράλογα… και τι τον νοιάζει; Αφού μια ζωή λέει ότι την έχει. Ωραία άμυνα, ωραία δικαιολογία για να κοροϊδέψει τον εαυτό του, νομίζοντας ότι έχει το δικαίωμα…

Όταν πας να του κάνεις κάποια παρατήρηση, του στυλ «τι κάνεις;» θα σου αντιδράσει λέγοντας ότι «δική μου είναι η ζωή, ό,τι θέλω κάνω»∙ επόμενο έτσι;

Κάποιος θα πει ότι αυτά είναι παιδιαρίστηκα σχόλια και σκέψεις που κάνουν παιδιά… ναι, μπορεί… μπορεί!

Το πρόβλημα είναι όταν κάποιοι έχουν βρει κάποιο νόημα, έχουν κάποιους στόχους, κάνουν όνειρα και χρησιμοποιούν αυτή τη στάση σε στιγμές κούρασης. Σίγουρα χρειαζόμαστε ξεκούραση, αλλά αυτό δε σημαίνει να χάνουμε ΤΟ μέτρο.

Επειδή εδώ κάνουμε ΡΑΠ, λέει ένας στίχος από τον Διχασμένο…

«… χρωστάω να τα καταφέρω, σ’ αυτούς που με έφεραν και σ’ αυτούς που ίσως φέρω..»

Σίγουρα θα μπορούσαμε να βγάλουμε στη φόρα τρελά αποφθέγματα για να δώσουμε λόγους ζωής. Επέλεξα αυτό.

Από τη στιγμή που μας δίνεται η Ζωή, μας δίνονται αυτόματα ευθύνες, υποχρεώσεις και καθήκοντα. Έχουμε κάποια δικαιώματα και δεν έχουμε κάποια. Ο καθένας τα δικά του… και όλοι για το κοινό καλό... αλλά αυτό είναι άλλο. Επίσης, κάποιοι λένε ότι δεν έχουμε μόνο μια ζωή, αλλά κι αυτό είναι άλλο…

Ξαναλέω, ότι κάποιοι έχουν αυτού του είδους άμυνα (ας το πούμε έτσι) σαν τρόπο ζωής και κάποιοι άλλοι τον εφαρμόζουν σε κάποιες στιγμές κούρασης… για ξεκούραση. Για την πρώτη κατηγορία ανθρώπων, όσο είναι νωρίς, καλό θα είναι να τους ταρακουνήσουμε λίγο, ιδιαίτερα αυτούς που είναι δίπλα μας , γιατί προφανώς μόνο αυτούς βλέπουμε, πριν να είναι αργά και ο εγκέφαλος πήξει. Αν πήξει, έπηξε, πάει! Το ίδιο χρειάζεται να γίνει και με την δεύτερη κατηγορία ανθρώπων απλά η διαφορά με την πρώτη κατηγορία είναι ότι έχουμε περισσότερες πιθανότητες να το καταφέρουμε έως σίγουρα!

Όμως υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία. Για κάποιους η ζωή δε τα φέρνει καλά. Πραγματικά, το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Οπότε είναι επόμενο να αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο. Άντε να τους πεις ότι η ζωή συνεχίζεται… είναι δύσκολο, θέλει τέχνη. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σκέφτομαι μία ταινία που είχα δει κάποτε όπου δύο τύποι βρέθηκαν σε ακόμα χειρότερη θέση από αυτούς (άρα υπάρχει και τέταρτη κατηγορία ανθρώπων) και τον τρόπο που αντέδρασαν. Σε αυτό το σημείο λοιπόν προτείνω για όσους δεν έχουν δει την ταινία «The Bucket list» να το κάνουν. Κάποιοι θα πουν «ταινία» είναι σιγά… αυτοί έχουν σφηνωμένη τυρόπιτα στο κεφάλι τους. Είναι μία ταινία από αυτές που πρέπει να δούμε και όχι που δεν πρέπει να δούμε. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Είναι ένα θέμα που πιάνεται από πολλές άκρες και αναλύεται διαφορετικά και με πολλούς τρόπους. Επέλεξα αυτά τα λόγια, θεωρώντας ότι βγαίνουν κάνα δυο συμπεράσματα γιατί μας αρέσει ούτως ή άλλως το fast food…

Επειδή, ξαναλέω, κάνουμε ΡΑΠ με αξιοπρέπεια γι’ αυτό τ’ απολαμβάνουμε, που λέει και ο Μόνιμος Κάτοικος… λέει ένας παλιός στίχος:

 «μια ζωή την έχουμε, θα τη σπαταλήσουμε,να την περνάμε ξέρουμε, δε θα τη χαραμίσουμε,αναποδιές μας έρχονται, όμως θα τις λύσουμε,δε χαλιόμαστε ποτέ γιατί η ζωή συνεχίζεται!»
 Παράνοια – Και η ζωή συνεχίζεται

 Συμπέρασμα: ΝΑΙ στον αυθορμητισμό, ΝΑΙ στην παιδικότητα, ΝΑΙ στο κέφι, ΝΑΙ σε πολλά… αλλά με μέτρο… μια ζωή την έχουμε… ΜΗΝ ΤΗ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ!

bmcakis@gmail.com