Μια φορά και
έναν καιρό σε μία πεδιάδα κάπου στην Ανατολή ο Δάσκαλος με το Μαθητή του
απολαμβάνανε τον περίπατο τους.
- Παιδί μου τι έχεις σήμερα;- Τίποτα Δάσκαλε…- Ε, μα, πώς τίποτα; Σε βλέπω σκυθρωπό, σκεπτικό, ανήσυχο… πες μου τι σε απασχολεί;- Ας το αφήσουμε, Δάσκαλε, δεν είναι κάτι σημαντικό, δε χρειάζεται να το αναλύσουμε, ούτε να του δώσουμε μεγαλύτερη σημασία από αυτή που έχει.- Ίσως, παιδί μου, να μην είναι τόσο σημαντικό, αλλά είναι ανάγκη να το πεις, να το εξωτερικεύσεις, μην το ‘χεις μέσα σου να σε πνίγει!- Δεν έχω κάτι Δάσκαλε. Αυτό είναι το πρόβλημά μου! Νοιώθω την τελευταία περίοδο ένα «κενό», μία δυσκολία στο να συγκεντρώσω τη σκέψη μου, ένα χάος που δε μπορώ να ελέγξω κάποιες στιγμές. Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Κενό! Τίποτα!- Σε καταλαβαίνω παιδί μου, απόλυτα. Γι’ αυτή τη περίπτωση πρέπει να ξέρεις ένα πράγμα για να καθησυχάσεις τον εαυτό σου. Θα περάσει…
Μετά από
μερικές μέρες…
- Δάσκαλε, Δάσκαλε! Καλημέρα!- Καλημέρα παιδί μου!- Έλα Δάσκαλε, πάμε τον περίπατό μας. Η μέρα είναι πανέμορφη και η κοιλάδα γεμάτη μυρωδιές και χρώματα. Ας την απολαύσουμε!- Καλά λες παιδί μου, ας την απολαύσουμε! Σε βλέπω σήμερα πολύ καλά, ξεχειλίζεις από ζωντάνια!- Καλά είμαι, Δάσκαλε, πολύ καλά! Νοιώθω όμορφα, γεμάτος, ζωντανός, δυνατός και έτοιμος να αντιμετωπίσω κάθε πρόκληση που θα μου φέρει η ζωή. Τι καλύτερο συναίσθημα;- Έχεις δίκιο παιδί μου. Καλύτερο συναίσθημα απ’ αυτό δεν υπάρχει… αλλά να θυμάσαι… θα περάσει κι αυτό!
Μια άλλη
μέρα καθώς πήγαιναν προς το ποτάμι για να γεμίσουν νερό τους ασκούς…
- Πάμε παιδί μου στο ποτάμι να μαζέψουμε προμήθειες- Πάμε Δάσκαλε, δώσε σ’ εμένα να βαστώ τους ασκούς.
Ξαφνικά
ακούγεται μία φωνή: «Βοήθεια, βοήθεια!»
- Κοίτα Δάσκαλε, μία κοπέλα είναι στην άκρη του ποταμού και μας χαιρετάει!- Δε μας χαιρετάει απλά, μας ζητάει βοήθεια. Πάμε να τη βοηθήσουμε.- Μα Δάσκαλε που ξέρεις ότι μας ζητάει βοήθεια και δεν είναι κάποια «παγίδα»; Eμείς έχουμε μία αποστολή να εκπληρώσουμε, να γεμίσουμε τους ασκούς νερό, καλύτερα δε θα ‘ταν να κάνουμε τη δουλειά μας κι εκείνη τη δική της;- Νομίζω ότι για λίγο μπορούμε να αφήσουμε τον σκοπό μας στην άκρη… αφού χρειάζεται τη βοήθειά μας κάποιος!
Καθώς
πλησίασαν προς την κοπέλα εκείνη άρχισε να τους εξηγεί…
- Καλή σας ημέρα αγαπητοί κύριοι. Σας παρακαλώ βοηθήστε με. Ήρθα να μαζέψω και εγώ λίγο νερό αλλά γλίστρησα στην άκρη του ποταμού και στραμπούλιξα το πόδι μου. Δε μπορώ να περάσω το ποτάμι, μπορείτε να με βοηθήσετε να περάσω το ποτάμι και μετά μπορώ να περπατήσω μέχρι το χωριό.- Όχι δεν μπορούμε! Είπε ο μικρός…- Ναι μπορούμε! Είπε ο Δάσκαλος…- Κρατήσου από τα μπράτσα μου, Δεσποινίς, κράτα γερά!
Ο Δάσκαλος
πείρε στην αγκαλιά του το κορίτσι και διασχίζοντας το ποτάμι την άφησε στην
άλλη άκρη όπως επιθυμούσε, η κοπέλα τον ευχαρίστησε και τράβηξε πίσω για το
χωριό της.
- Μα Δάσκαλε, γιατί δέχτηκες να τη βοηθήσεις, να τη σηκώσεις στα μπράτσα σου, να βραχείς από πάνω ως κάτω, να κινδυνέψεις να σκοντάψεις και να χτυπήσεις… γιατί δεν άφησες να την περάσω εγώ τουλάχιστον;!- Συνεργαστήκαμε καλά παιδί μου. Εγώ πέρασα τη Δεσποινίς απέναντι κι εσύ βαστούσες τους ασκούς. Τα μπράτσα σου είναι ακόμα αγύμναστα. Έλα, πάμε γερά - γερά να γεμίσουμε τους ασκούς να γυρίσουμε πίσω πριν βραδιάσει…
Τράβηξαν για
το χωριό τους κι η νύχτα είχε πέσει…
απολάμβαναν στην αυλή του αρχοντικού τους το βραδινό αεράκι…
- Τι έχεις παιδί μου και είσαι πάλι σκεπτικός; Γιατί δε μιλάς;- Ε, να, Δάσκαλε, σκέφτομαι ακόμα το κορίτσι που πέρασες το ποτάμι. Δε μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου.- Τι σκέφτεσαι δηλαδή;- Σκέφτομαι πως εσύ ένας σοφός γεράκος μπήκες στο κόπο να κάνεις μια τέτοια κίνηση ταπεινοφροσύνης και γενναιοδωρίας. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις πράγματα σε μένα γιατί εγώ σε γνωρίζω καλά. Με ξάφνιασε η στάση σου και ότι δε φοβήθηκες μήπως αυτή η κοπέλα σου έστηνε κάποια παγίδα και να σου πάρει τα λίγα χρήματα που είχες. Επίσης, θα μπορούσε να ήταν η αιτία για κάποιο τυχόν ατύχημα και τότε τι θα κάναμε; Το ρίσκαρες! Έπρεπε να τη περάσω εγώ Δάσκαλε… σιγά και όμορφα απέναντι.- Παιδί μου έχεις δίκιο. Το ρίσκαρα. Τη σήκωσα στα μπράτσα μου, την πέρασα απέναντι στο ποτάμι που επιθυμούσε, την άφησα… εσύ γιατί την κρατάς ακόμα;
bmcakis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου