Προσπάθησα πολλές φορές να επικοινωνήσω μέσα από τις λέξεις. Να ανακαλύψω κόσμους και να προκαλέσω τις αντοχές και τα όριά μου. Πόσο αδαής μοιάζω όταν πολεμάω με τα όρια των λέξεων. Τα δυνατά κείμενα σε καταβάλουν. Σε καταπίνουν και σε κυριεύουν και φτάνει ένα σημείο οριακό, που αναρωτιέσαι αν μπορείς να ανταπεξέλθεις. Αν έχεις το ψυχικό εκείνο σθένος που απαιτείται για να μπορέσεις να κρατήσεις τη γνώση αυτή που σου προσφέρουν οι λέξεις. Κάθε φορά που μελετάω ένα κείμενο αισθάνομαι πως ο δημιουργός είναι δίπλα μου κι ας μας χωρίζουν αιώνες ολάκεροι. Χαμένος στο χωροχρόνο σπάει τα όρια και καταφέρνει να μου ψιθυρίζει στο αυτί τα κείμενά του.
Στο τώρα.
Κάθε ένα μικρό κομμάτι ιστορίας γραμμένο, σωσμένο από καταστροφές και πλημμύρες. Μεταφερόμενο προφορικά ή στο πόδι κάποιου περιστεριού. Μεταλαμπαδεύεται και κατορθώνει να σταθεί ορθό μπροστά μας μετά από χρόνια, δεκαετίες, αιώνες και χιλιετίες.
Οι λέξεις μπορούν να παράγουν επαναστάσεις. Μπορούν να καταστείλουν εξεγέρσεις, να σπιλώσουν υπολήψεις ή να δημιουργήσουν ήρωες εκ του μηδενός. Συμβαίνει συχνά και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Αυτό μπορεί να αποδοθεί στην ασθενή φύση του ανθρώπου. Την αδυναμία του να ελέγξει ένα μέσο, ένα όπλο. Το ίδιο μέσο που οδήγησε το ανθρώπινο πνεύμα στα ύψη μέσα από αθάνατα κείμενα, όπως η ποίηση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ή τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, μπορεί ταυτόχρονα να τα καταδικάσει στην πυρά μέσα από λίστες απαγορευμένων και «βλάσφημων» βιβλίων που αποσαθρώνουν την πράα και αγνή κοινωνία των ανθρώπων.
Οι λέξεις.
Τόσο δυνατές κι όμως τόσο ανυπόστατες χωρίς το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να μεγαλουργήσουν. Τι θα ήταν ο λόγος του Σαίξπηρ αν δεν υπήρχε μία οικογένεια σαν την βασιλική, στην Αγγλία του 16ου αιώνα; Τι θα ήταν το κείμενο της «Πολιτείας» του Πλάτωνα εάν δεν υπήρχε η περιρρέουσα εκείνη ατμόσφαιρα που θα έκανε την παρουσία μίας ιδανικής πολιτείας τόσο επιτακτική και επιβεβλημένη;
Μπορούν να καθρεφτίσουν μία πραγματικότητα και να την αναπλάσουν προσδίδοντάς της εκείνα μόνο τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί ο δημιουργός με δύναμη τόσο ισχυρή, που να μπορεί αν πείσει ότι η ίδια η αντανάκλαση είναι η πραγματικότητα...
Και να πάρει τη θέση της...
DeadMic
Ιανουάριος 2012
(πηγή έμπνευσης η ταινία "Anonymous")
(πηγή έμπνευσης η ταινία "Anonymous")
Είναι αυτή η εργασία ή η δραστηριότητα που συνιστά και/η μεταβάλλει τους κώδικες, την ίδια στιγμή που συνιστά και μεταβάλλει τα άτομα που χρησιμοποιούν τους κώδικες, που εκτελούν το έργο, τα άτομα που είναι, συνεπώς, τα υποκείμενα της σημείωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφή. Οι έννοιες είναι νοητικές κατασκευές, όχι 'εξωτερικά' αντικείμενα. Μιά έννοια μπορεί, βέβαια, να αναφέρεται σε κάτι που ανήκει στην εμπειρική πραγματικότητα, αλλά όπως γράφει ο John Hartley «έννοιες ή σημαινόμενα, δεν είναι φυσικές, δεδομένες οντότητες που αντιστοιχούν σε διακεκριμένα τμήματα του έξω κόσμου» (Hartley 1982, 16). Όπως τα σημαίνοντα, τα σημαινόμενα αποτελούν τμήμα ενός συστήματος σημείων. Υιοθετώντας μια στάση τύπου Whorf οι Fiske and Hartley ισχυρίζονται ότι «το σημαινόμενο.. είναι καθεαυτό αυθαίρετο, αφού ο τρόπος που το βλέπουμε, το κατηγοριοποιούμε και το δομούμε είναι αποτέλεσμα του πολιτιστικού μας τρόπου σκέψεως» (Fiske & Hartley 1978, 39).
Αυτά που λες με βρίσκουν αρκετά σύμφωνη!! απλά αναφέρω κάτι αποσπάσματα που έψαχνα κι εγώ τελευταία από σημειολογία..βρήκα την εξής πολύ ενδιαφέρουσα διεύθυνση για μελέτη :
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.mcm.aueb.gr/ment/semiotics/sem02a.html
πολύ αξιόλογες πληροφορίες
Είναι γεγονός ότι ανάλογα το ιστορικό του κάθε ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένων βιωμάτων, πολιτισμικού και πολιτιστικού υποβάθρου καθώς και της κουλτούρας μέσα στην οποία δρα και κοινωνικοποιείται, προσδίδει ανάλογες σημασίες στις διάφορες έννοιες. Κάτι που για κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο σημαίνει κάτι συγκεκριμένο και σαφές, για κάποιον άλλο ενδεχομένως να σημαίνει κάτι άλλο. Αλλιώς προσελάμβάναν την έννοια της Δημοκρατίας φερ'ειπείν οι αρχαίοι Έλληνες (την εξουσία του λαού) και αλλιώς οι σημερινοί πολιτικοί άρχοντες (την οικονομική ενίσχυση συγκεκριμένων ελίτ μέσα από "δημοκρατικές" διαδικασίες)
ΔιαγραφήΆσχετο αλλά ήθελα να το πω!
Ωραίο σχόλιο!