Εικόνα

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Το καλό το παλικάρι (BMC)





Έχουμε ακουστά τη λαϊκή παροιμία που λέει: «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Ο προβληματισμός αυτή τη φορά είναι:  ποιο είναι τελικά αυτό το καλό παλικάρι ρε παιδιά; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; Πώς το αναγνωρίζεις;  Δε μπορεί, κάτι θα υπάρχει.


Το μυαλό είναι ένα μικρό παιδί που του αρέσει να παίζει, όπως αρέσει σε ένα μικρό παιδί να παίζει. Ασταμάτητα. Προφανώς και ένα τέτοιο ερώτημα για κάποιο νοήμων άνθρωπο να είναι αιώνιος προβληματισμός ή απλά ασήμαντος. Ε ναι, λοιπόν, σε αυτή τη μικρή ιντερνετογωνία θα δώσουμε κάποια χαρακτηριστικά του καλού παλικαριού γιατί εμείς μπορούμε να πάρουμε θέση, να πούμε.

Ξεκινώντας, θα ξεκαθαρίσουμε ότι δε μπορούμε να δώσουμε ένα σαφή ορισμό, ούτε ξεκάθαρο, ούτε απόλυτο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε μπορούμε να το εξηγήσουμε κάπως.

Δηλαδή, απλά - απλά, ξεκινάμε λέγοντας ότι το καλό παλικάρι Αγαπάει. Με Α κεφαλαίο. Ξέρει να Αγαπάει την οικογένειά του, τους φίλους του, τη σύντροφό του, τα ζώα, τα δέντρα, τα βουνά, τις θάλασσες, τη φύση. Το καλό παλικάρι λέει ευχαριστώ. Ξέρει να εκτιμάει, ξέρει να είναι ευγνώμων.  Το καλό παλικάρι είναι έντιμο. Κρατάει το λόγο του και δεν προδίδει… ακόμα κι αν δεν κρατήσει το λόγο του, ξέρει να ζητάει συγνώμη και να ψάξει τρόπους να ανταποδώσει.

Να ένα ακόμα καλό χαρακτηριστικό του καλού παλικαριού. Ξέρει ότι «χίλιες φορές κι αν πέσω, χίλιες και μία πρέπει να σηκωθώ». Ξέρει να υπομένει, ξέρει να επιμένει. Δεν το βάζει κάτω, προσπαθεί.

Ξέρει να γελάει και ξέρει ότι πρέπει να κάνει και τους άλλους ανθρώπους να γελάνε. Γνωρίζει ότι το γέλιο είναι ζωή και τροφοδοτεί τη στιγμή που το απαιτεί. Ακόμα κι αν στερέψει από γέλιο, ξέρει να «γεννάει» γέλιο.

Το καλό παλικάρι ξέρει να εκμεταλλεύεται τη ζωή και να ζει έντονα. Να εργάζεται ακούραστα όταν είναι η ώρα και να ξεκουράζεται επίσης όταν είναι η ώρα. Ξέρει ότι μια ζωή την έχουμε και δεν πρέπει να χασομεράει. Επίσης, το καλό παλικάρι ξέρει να βοηθάει. Ξέρει να δίνει βοήθεια πριν του τη ζητήσουν, γιατί νοιάζεται. Βοηθάει. Βοηθάει πολύ, τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση. Σέβεται. Έχει μάθει ότι ο σεβασμός είναι απαραίτητος για την συμβίωση και την ομόνοια. Σέβεται ορατά και αόρατα.

Εν τέλει το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι.

Τα παραπάνω μπορεί να θεωρηθούν απλά και αυτονόητα. Κι όμως. Όταν  κάναμε αυτήν την ερώτηση σε ανθρώπους γύρω μας, δυσκολεύονταν να πάρουν θέση. Τους «κόμπλαρε» μάλλον η λέξη «καλό» και έτσι ψάχνανε τρόπους να ορίσουν τι είναι το «καλό». Να διευκρινίσουμε πρώτα τι είναι το «καλό», το «καλό» είναι κάτι σχετικό, δεν υπάρχει «καλό»… Από τα καλύτερα που ακούσαμε ήταν κάποιες διαπιστώσεις όπως «το καλό παλικάρι είναι σαν τον Αϊ Βασίλη, δεν υπάρχει!» όπως επίσης «το καλό παλικάρι είναι εκείνο που θα μοιραστεί ένα τοστ. Ούτε εκείνο που θα το φάει μόνος του, αλλά ούτε εκείνο που θα το δώσει ολόκληρο».

Σαφώς και το «καλό» είναι μία πολύ σχετική έννοια και ίσως να είναι η πιο σχετική απ’ όλες. Όμως, με απλά παραδείγματα, με απλά λόγια, με απλές σκέψεις, με απλούς ορισμούς μπορούμε να το δούμε και να το νοιώσουμε. Μπορούμε και έτσι να το μεταβιβάσουμε.

Έτσι, αν τύχει ποτέ και έρθει ένα παιδάκι 6 χρονών και σας ρωτήσει «τι είναι το καλό παλικάρι» … καλό είναι… να του πείτε ότι το καλό παλικάρι είναι εκείνο το παιδάκι που Αγαπάει τους γονείς και τους Φίλους του. Που λέει ευχαριστώ και Συγνώμη. Που βοηθάει τους Ανθρώπους. Που λέει Καλημέρα. Και καθώς μεγαλώνει θα μάθει μόνο του τις λεπτομέρειες…

Μην του πείτε, τι εννοείς «καλό»; Όπως επίσης μην του πείτε, είναι κάτι σχετικό. Δε θα καταλάβει.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Μεγάλοι συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου



Έπεσε ένα βιβλίο στα χέρια μου τις προάλλες με τίτλο «Μεγάλοι συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου» που περιέχει μέσα ιστορίες από πράγματι μεγάλους συγγραφείς ανάμεσά τους οι Άντον Τσέχοφ, Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, Φραντς Κάφκα, Μπέρτολτ Μπρεχτ και άλλοι. Ιστορίες που κάποιες είναι απλές, λιτές και με λίγες κουβέντες και άλλες εντελώς ακατανόητες ή δύο τριών σελίδων.


Όπως λέει και η περίληψη του βιβλίου «Ένα βιβλίο γι’ αυτούς που δεν έχουν χρόνο για διάβασμα, ή γι’ αυτούς που δεν έχουν διαβάσει ποτέ μέχρι το τέλος ένα βιβλίο, επειδή απλώς ήταν πολύ μεγάλο ή πολύ βαρετό».

Όντως κάποιες ήταν ακατανόητες γιατί δεν γίνεται να τα καταλαβαίνουμε όλα σε αυτή τη ζωή όπως αυτή του Άντον Τσέχοφ με τίτλο «Το τέλος» που αναφέρει:
Ένας νεαρής ηλικίας άνθρωπος είχε μαζέψει ένα εκατομμύριο λίρες, κάθισε πάνω τους και τίναξε τα μυαλά του στο αέρα.

Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, υπάρχουν πολλές ιστορίες μέσα στις 140 που εμπεριέχονται στο βιβλίο που απαιτούν χρόνο για να κατανοηθούν πλήρως. Υπάρχουν όμως κι άλλες που απλώς είναι πολύ όμορφες και θα ήθελα να τις παραθέσω...

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Ο Μικρός Πρίγκιπας και ο έμπορος
«Καλημέρα» είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
«Καλημέρα» είπε και ο έμπορος.
Ο έμπορος πουλούσε κάτι τελειοποιημένα χαπάκια που κόβουν τη δίψα. Παίρνεις ένα και περνάει μια βδομάδα ώσπου να ξαναδιψάσεις.
«Γιατί τα πουλάς αυτά;» ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας.
«Είναι μεγάλη οικονομία χρόνου» είπε ο έμπορος. «Οι ειδικοί λογάριασαν ότι γλιτώνεις έτσι πενήντα τρία λεπτά τη βδομάδα».
«Και τι τα κάνεις αυτά τα πενήντα τρία λεπτά;»
«Τα κάνεις ό,τι θέλεις...»
Εγώ, σκέφτηκε ο Μικρός Πρίγκιπας, αν είναι πενήντα τρία λεπτά στη διάθεσή μου, θα πήγαινα με την ησυχία μου ως την πηγή...

Η επόμενη ιστορία μπορεί και να παρουσιαστεί σαν κάποιο σύγχρονο ανέκδοτο.

Αμβρόσιος Μπηρς - Το αντίδοτο
Μια νεαρή στρουθοκάμηλος έτρεξε στη μαμά της σκούζοντας από τους πόνους και με τα φτερά της σφιγμένα στο στομάχι της.
«Τι έφαγες;» ρώτησε ανήσυχη η μαμά.
«Μόνο ένα κιβώτιο πρόκες» ήταν η απάντηση.
«Τι;» είπε η μαμά. «Ένα ολόκληρο κιβώτιο πρόκες στην ηλικία σου; Με τέτοια καμώματα κάνεις μεγάλο κακό στο εαυτό σου. Τρέχα γρήγορα, παιδί μου, να καταπιείς μια τανάλια».

Και τέλος, γιατί πώς να το κάνουμε, δε γίνεται να κάνουμε ολόκληρη την αναπαραγωγή του βιβλίου! μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με κάτι σκαντζόχοιρους και μία παγωμένη νύχτα...

Άρθουρ Σοπενχάουερ - Οι σκαντζόχοιροι
Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, μια παρέα σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν κοντά κοντά για να ζεσταθούν και να μην ξεπαγιάσουν. Όμως με το που άρχισαν να αγκυλώνονται, πάλι απομακρύνθηκαν. Κάθε φορά λοιπόν που είχαν ανάγκη να ζεσταθούν, συνέβαινε το δεύτερο κακό∙ έτσι πήγαιναν πίσω μπρος από το ένα βάσανο στο άλλο, μέχρι που βρήκαν μεταξύ των δύο κακών μία λογική απόσταση, από την οποία μπορούσαν να τα αντέξουν.
Κι αυτή την απόσταση την ονόμασαν ευγένεια και καλούς τρόπους.
ΥΓ: Κι εδώ αποδεικνύεται το ρητό που λέει ότι το μέγεθος δεν παίζει ρόλο!
Παρεμπιπτόντως τσεκάρετε αυτό το -τύπου- ντοκιμαντέρ που ο δημιουργός το ονομάζει cock-umentary σχετικά με το μέγεθος... Άσχετο!


 

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

10 Ερωτήσεις στο Θεό (BMC)




Δεν είναι κακό οι άνθρωποι να προβληματιζόμαστε. Αυτός είναι ένα τρόπος άλλωστε για να φτάσουμε στην «Απάντηση» ή «Απαντήσεις». Ο Σωκράτης χρησιμοποιούσε την λεγόμενη «Μαιευτική Μέθοδο» για να μπορέσει με ερωτήσεις να κάνει τον συνομιλητή του να βρει της απαντήσεις που έψαχνε. Όπως προείπαμε λοιπόν, δεν είναι κακό να προβληματιζόμαστε… κακό είναι η άγνοια, η αδιαφορία, η μη θέληση να μάθεις και να μεταφέρεις ό,τι έμαθες.



Καταρχήν αναγνώστες αυτής της μικρής γωνιάς του πλανήτη, σας συνιστούμε να πάτε διακοπές. Μη πάτε διακοπές με παρέα όμως, πηγαίνετε μόνοι σας. Βγείτε λίγο έξω από τη βουή της πόλης. Θα βοηθήσει αρκετά στο να μπορέσετε να σκεφτείτε και να προβληματιστείτε ήρεμα και ήσυχα. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι αναγκαίο, κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής σας, να το κάνετε.

Την τελευταία περίοδο λοιπόν είχαμε έναν προβληματισμό που μας τριγούνιζε, τον οποίο θελήσαμε να τον μοιραστούμε με διάφορους φίλους – γνωστούς – άγνωστους που συναντήσαμε στο διάβα μας. Τον μοιραστήκαμε γιατί τον είδαμε σαν «παιχνίδι» και σαν παιδιά που είμαστε λατρεύουμε να παίζουμε. Έτσι μαθαίνουμε.

Να σημειώσουμε ότι υπάρχουν προβληματισμοί και προβληματισμοί. Υπάρχουν οι πολύπλοκοι και οι απλοϊκοί. Εμείς, φυσικά, ακολουθήσαμε την οδό που προτείνει ο Μάρκος Αυρήλιος: «Να σκέφτεσαι απλά, έτσι ώστε όταν κάποιος σε ρωτήσει «τι σκέφτεσαι;»  εσύ με απλά λόγια να μπορέσεις να του απαντήσεις.»

Ρωτήσαμε λοιπόν φίλους – γνωστούς – αγνώστους:

«Αν είχατε μία ερώτηση να κάνετε στο Θεό, ποια θα ήταν αυτή;»

Εκείνοι μας ερωτήθηκαν:



1.       Γιατί να υπάρχει αδικία και πόνος;



2.       Μετάνιωσε που έδωσε στον Άνθρωπο Νου και Λογική;



3.       Γιατί να πεθαίνουν άνθρωποι που δεν πρέπει να πεθαίνουν;



4.       Θα με συγχωρέσεις;



5.       Πώς γίνεται να αγαπάς τους ανθρώπους τόσο πολύ;



6.       Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, εδώ και τώρα;



7.       Υπάρχει κόλαση;



8.       Γιατί;



9.       Ποιός – τί είσαι;



10.   Τι θες να κάνω;


Ομολογουμένως η όλη αυτή η διαδικασία είχε την πλάκα της. Μία αντικειμενικά απλή ερώτηση -Αν είχατε μία ερώτηση να κάνετε στο Θεό, ποια θα ήταν αυτή;- που δεν είχε αναρωτηθεί σχεδόν κανείς από τους συμμετέχοντες στο μικρό μας προβληματισμό. Παράλληλα και ειδικότερα με τους γνωστούς και τους φίλους γνωριστήκαμε καλύτερα, αφού μαθαίνεις  και από τους προβληματισμούς του απέναντί σου και όχι από τα προβλήματα μόνο.

Εν τέλει, μπήκαμε σε μία διαδικασία να σκεφτούμε κάτι και όχι να σκεφτόμαστε τίποτα.

Υ.Γ  Εσείς, αν είχατε μία ερώτηση να κάνετε στο Θεό, ποια θα ήταν αυτή; Αν θέλετε μοιραστείτε τη μαζί μας από κάτω, στα σχόλια.

Αγγελάκης και Διαβολάκης