Εικόνα

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Η (παρανοϊκή) δραστηριότητα δεν τελειώνει ποτέ! - Συναυλίες

 


Δύο δυνατά live έρχονται μέσα στο Σεπτέμβριο σε Ηράκλειο και Βόλο! Μέσα σε ένα πλαίσιο μεταβατικό (ίσως και λόγω καιρού που δεν ξέρεις πώς να ντυθείς!) περνάμε σιγά σιγά στο φθινόπωρο.


Το πρώτο live έρχεται στις 18 του μήνα, την επόμενη Τρίτη στο Blow Up (Ψαρομηλίγκων & Ανδρέου) με Afezz, & Psycho, Arma di Scelta, Βρώμικο Νότο, Collectiva, Didi, Das & Deltah, Ekmi και Παράνοια! Η ώρα εκκινήσεως είναι στις 18:00 και η είσοδος δωρεάν!
Όσοι πιστοί προσέλθετε! - Το event στο facebook...


Το δεύτερο live μας πάει λίγο πιο μακρυά και δεν μας πάει όλους όπως καταλαβαίνετε.. Η Miss Zebra όμως μαζί με το Smoka θα είναι στις επάλξεις για ένα χαίρε στους φίλους μας από το Βόλο! Στην κατάληψη Ματσάγγου την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012 και ώρα 21:00 θα βρεθούν στο Βόλο μαζί με Babylon Warchild και Τα Μάτια των Πνιγμένων. Στα decks θα είναι ο DJHomies και η είσοδος θα είναι δωρεάν!
Καλό ταξίδι!

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Άρχισαν τα όργανα...

Κι έτσι τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα (λες και δεν ήταν μέχρι τώρα!)






ΕΝΕΔΡΑ

Υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος να πεις την αλήθεια όταν υπάρχουν πράγματα που σε μπερδεύουν ή που σε φοβίζουν. Να πεις τα γεγονότα. Στα γεγονότα συμπεριλαμβάνεται (δυστυχώς για κάποιους) και η βεβαιότητα που αποκτάς ξαφνικά, όταν απέναντί σου υπάρχει κάποιος που αντιλαμβάνεσαι πως είναι αυτός που είναι εκεί για να σε σκοτώσει.
Στην δουλειά μου, λόγω της φύσης της κινδύνευσα αρκετές φορές. Δεν το δημοσιοποίησα ποτέ γιατί αυτό δεν αφορά τον κόσμο. Τον κόσμο τον αφορά η είδηση και όχι πώς την βγάζεις. Θεωρώ ανόητο κάποιος δημοσιογράφος να κάνει αυτορεπορτάζ με το πόσο κινδυνεύει. Είναι το ίδιο ανόητο με το να ακούς κάποιον εναερίτη της ΔΕΗ, την ώρα που περνάς κάτω από την κολώνα που είναι σκαρφαλωμένος να φωνάζει «κινδυνεύω, κινδυνεύω». Το λογικότερο είναι να τους πεις «κάνε καμιά άλλη δουλειά, ρε φίλε».
Οι λόγοι που δημοσιοποιώ για πρώτη φορά τι μου συνέβη, είναι γιατί δεν αφορά μόνο εμένα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από εμένα. Είναι η λειτουργία ενός παρακράτους που προσπαθεί να επιβληθεί ως νομοτελειακή λειτουργία της αγριότητας των ημερών. Μέχρι που να πιστέψουμε πως πρέπει να κρυφτούμε στα σπίτια μας, να μην ακούμε και κυρίως να μην μιλάμε ακόμη και όταν βλέπουμε.
Όπως όλοι οι άνθρωποι, φοβάμαι. Μόνο οι βλάκες δεν φοβούνται. Και αυτό που φοβάμαι είναι πως αν την Κυριακή για καλή μου τύχη δεν έμενα από λάστιχο με τη μηχανή και δεν είχα ένα σκυλί που μ’ αγαπούσε πολύ, ίσως να μην ζούσα.
Ας πάμε στα πραγματικά γεγονότα.
Ζω σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Άνοιξη με 3 σκυλιά. Το πρωί του Σαββάτου τα σκυλιά άρχισαν να γαβγίζουν έντονα. Βγήκα στη βεράντα του σπιτιού και είδα ένα ζευγάρι (άντρας και γυναίκα) να κοιτάει το σπίτι. Τους ρώτησα από μακριά αν θέλουν κάτι. Γύρισαν χωρίς να πουν κουβέντα και έφυγαν.
Το μεσημέρι του Σαββάτου η μηχανή με την οποία μετακινούμαι έπαθε λάστιχο. Δεν ήξερα την ώρα που έβριζα γι αυτή μου την ατυχία, πόσο τυχερός ήμουν. Άφησα την μηχανή σε ένα βουλκανιζατέρ που είχε όμως κλείσει στη γειτονιά. Το βράδυ πήγα με την παρέα μου σε ένα ουζερί που συχνάζω στη Δροσιά. Λίγες ώρες αφού συνέβησαν όλα, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι με ενημέρωσαν πως το βράδυ εκείνο έξω από το ουζερί πέρασε αρκετές φορές μια μηχανή με αναβάτη κάποιον τύπο με μαύρο μπουφάν μηχανής, σκούρο κράνος και μεγάλο τσαντάκι στη μέση. Αυτοί που τον εντόπισαν ήταν μαγαζάτορες που φοβήθηκαν πως μπορεί αυτός ο τύπος να ήταν κάποιος ληστής. Την ώρα όμως που συνέβαινε αυτό, δεν το ήξερα.
Στη μιάμιση περίπου το βράδυ, έφυγα από το ουζερί με κάποιον φίλο ο οποίος προθυμοποιήθηκε να με πάει σπίτι. Λίγο πριν στρίψουμε για το στενό που βγάζει στο σπίτι μου, διακρίναμε δύο αυτοκίνητα να είναι παράλληλα στο δρόμο, στραμμένα προς την κατεύθυνσή μας μπλοκάροντας το πέρασμα. Ζήτησα από το φίλο μου να συνεχίσει αντί να στρίψει. Στρίψαμε από το επόμενο στενό αλλά δεν σταματήσαμε στο σπίτι. Συνεχίσαμε ώστε να βρεθούμε πίσω από τα αυτοκίνητα και να δούμε ποιοι ήταν αυτοί. Τα αυτοκίνητα όμως είχαν φύγει.
Πήγα λοιπόν στο σπίτι, αρκετά ανήσυχος για την ασυνήθιστη «κινητικότητα» στην περιοχή μου. Μπήκα στο σπίτι χωρίς να ανάψω φώτα και αφού πίστεψα ή μάλλον θέλησα να πιστέψω πως τίποτα δεν συμβαίνει, κοιμήθηκα.
Στις 04:40 τα ξημερώματα ένα από τα σκυλιά, άρχισε να γαυγίζει με μανία, αλλά να παραμένει έξω από την πόρτα αντί να κινηθεί μέσα στον κήπο μου. Βγήκα πολύ προσεκτικά στον κήπο φροντίζοντας να κινούμαι στα πιο σκοτεινά σημεία του. Ήταν μια τεράστια ανοησία που όμως μπορεί και να με έσωσε.
Φτάνοντας στη μέση του κήπου είδα αυτό που πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να συμβεί. Είναι αδύνατο όμως να το αντιμετωπίσεις όταν συμβαίνει. Ένας ψηλός άντρας ήταν στο πάνω μέρος του οικοπέδου. Εκτεθειμένος προς την μεριά του σπιτιού, αλλά καλά προστατευμένος από το βλέμμα αυτού που θα έμπαινε στο σπίτι. Ήταν καθισμένος στο παρτέρι, ακούνητος, στωικός σχεδόν, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο της πόρτας.
Επέστρεψα προσεκτικά στο εσωτερικό τους σπιτιού και κάλεσα το 100. Στις 04:51, είπα στην τηλεφωνήτρια της Άμεσης Δράσης τι συμβαίνει ποιός είμαι, ποιά είναι η διεύθυνση και διευκρίνισα πως είχα οπτική επαφή με τον εισβολέα, ο οποίος όμως δεν με είχε δει.
Αμέσως μετά τηλεφώνησα στο γείτονά μου, του είπα τι συμβαίνει και του ζήτησα να είναι σε ετοιμότητα μέχρι να φτάσει η Αστυνομία. Λίγα λεπτά αργότερα, άκουσα θόρυβο έξω από την πόρτα, κλαδιά να σπάνε και το σκυλί να γαβγίζει μανιασμένα. Δεν ήξερα αν κάποιοι αποχωρούν ή κάνουν επίθεση εναντίον μου.
Κατέβηκα στον κάτω όροφο για να μπορώ να φύγω αν χρειαστεί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, δύο άτομα άρχισαν να τρέχουν μπροστά από το παράθυρο, κατευθυνόμενοι προς το κάτω μέρος του οικοπέδου. Σκαρφάλωσαν τα κάγκελα και έφυγαν από το σημείο ακριβώς που στεκόταν το ζευγάρι που παρακολουθούσε το σπίτι το προηγούμενο πρωί. Άνοιξα την πόρτα και δύο ακόμη άτομα πετάχτηκαν από τον κήπο ακολουθώντας τους προηγούμενους δύο.
Άρχισα να φωνάζω και οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια. Βγήκα από το σπίτι και συναντήθηκα μαζί τους στον δρόμο. Μετά από μερικά λεπτά ήρθε το 100 και αμέσως μετά ένα συμβατικό αυτοκίνητο της Ασφάλειας. Οι άντρες της Ασφάλειας μου είπαν πως επί αρκετή ώρα έψαχναν το σπίτι γιατί το Κέντρο τους είχε δώσει τον αριθμό 4, ενώ εγώ μένω στο 8 και βέβαια ανέφερα το 8 ως αριθμό του σπιτιού μου. Τα υπόλοιπα είχαν αρκετή αγωνία αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Στις 7 πμ, όταν είχε ξημερώσει, βγήκα στον κήπο και άρχισα να φωτογραφίζω σπασμένα κλαδιά, πατήματα και να αναζητώ οποιοδήποτε στοιχείο. Έφτασα ως την είσοδο, όπου διέκρινα πως στο σημείο που στεκόταν ο εισβολέας που είχα δει, ένα μικρό παράθυρο του γείτονα ήταν ανοιχτό. Υπέθεσα πως όταν έφτασε η Αστυνομία μπήκε από εκεί στο διπλανό σπίτι γιατί δεν προλάβαινε να φύγει. Ξανακάλεσα την αστυνομία για να ερευνήσει το διπλανό σπίτι όπου μένει ένας άρρωστος ηλικιωμένος. Η αστυνομία έφτασε για δεύτερη φορά με μεγάλες δυνάμεις πια και ερεύνησε το σπίτι. Δεν βρήκε τίποτα. Τρία παράθυρα του σπιτιού ήταν ανοιχτά, αλλά όχι παραβιασμένα. Από τη σκόνη και τα σκουπίδια στις ράγες ανοίγματος φαινόταν ότι ήταν ανοιχτά επί μήνες.
Έδωσα κατάθεση για όλα αυτά στην Ασφάλεια. Λίγο πριν τελειώσω, ο διοικητής μου είπε πως μάλλον πρόκειται για διάρρηξη γιατί βρήκαν και έναν σπασμένο αφαλό κλειδαριάς. Του απάντησα πως τα παράθυρα του γείτονα ήταν ανοιχτά και δεν χρειαζόταν καμιά διάρρηξη. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του είπα επίσης πως αν κάποιοι ήθελαν να με σκοτώσουν, δεν χρειαζόταν να δείξουν ότι σκοτώνουν έναν δημοσιογράφο, αλλά κάποιον που βρέθηκε τη λάθος στιγμή σε λάθος σημείο. Έναν άτυχο δηλαδή σε κάποια διάρρηξη.
Τις επόμενες ώρες μίλησα με αρκετούς ανθρώπους που χειρίζονται επιχειρησιακά θέματα ασφάλειας και τους οποίους γνωρίζω εξαιτίας της δουλειάς μου. Το σενάριο το οποίο θεωρούν ως δεδομένο είναι ένα: Το σπίτι ήταν υπό παρακολούθηση όπως και εγώ. Η ατυχία που είχα με την μηχανή, προφανώς μπέρδεψε τους δράστες, οι οποίοι περίμεναν να με δουν να φτάνω με τη μηχανή. Μπήκαν στην αυλή μου και το διπλανό οικόπεδο περιμένοντας να φτάσω. Ο εισβολέας πίσω από την εξώπορτα θα είχε τον πρώτο λόγο, ενώ θα με εγκλώβιζαν δύο από το διπλανό οικόπεδο και δύο από το κάτω μέρος του κήπου μου. Δεν ήξεραν πως ήμουν ήδη στο σπίτι και αιφνιδιάστηκαν.
Πρέπει να πω πως αυτό το σενάριο το πιστεύω αν και είναι το τελευταίο που θέλω να ισχύει. Δεν κάνει κανένας διάρρηξη στο διπλανό σπίτι, στρατοπεδεύοντας στο δικό μου. Ούτε έχει ακροβολισμένο ένα στρατό. Ούτε τοποθετεί κάποιον πίσω από την πόρτα που θα έμπαινα. Απέναντι από το σπίτι του γείτονά μου υπάρχουν 3 μισοτελειωμένες οικοδομές, ιδανικές για να ελέγχουν την περιοχή και την όποια επιχείρηση «διάρρηξης». Όπως και ένα άδειο οικόπεδο γεμάτο με χόρτα. Προτίμησαν όμως το σπίτι μου με τρία άγρια σκυλιά.
Πριν από 3 μέρες, ένας άνθρωπος που ζήτησε να με συναντήσει για μια πολύ σοβαρή υπόθεση, φεύγοντας μου είπε «πρόσεχε γιατί μπορεί να σε φάνε και να σκηνοθετήσουν μια ληστεία ή μια διάρρηξη». Ξέρω πολύ καλά ότι αυτό συμβαίνει συχνά. «Άγνωστοι» ληστές μπορούν να πέσουν σε άτυχους μάρτυρες ή δημοσιογράφους. Επειδή έχουν συμβεί πολλά και το παρακράτος είναι εκτός από επικίνδυνο και μια γλίτσα που κολλάει παντού, στις 25 Μαΐου που είχε κάνει μία ακόμη προσπάθεια με την εμπροσθοφυλακή του, είχα γράψει ένα άρθρο για αυτό που μπορεί να συμβεί. Και δυστυχώς συνέβη, νομίζω. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.koutipandoras.gr/?p=20928
Η Αστυνομία μπορεί να ανακοινώσει ό,τι θέλει. Δεν με απασχολεί. Μια αστυνομία που στέλνει ένα στραπατσαρισμένο ασφαλίτικο σε λάθος αριθμό οδού, την ώρα που ξέρει ότι ένας δημοσιογράφος έχει δεχθεί εισβολή, δεν έχει αξιοπιστία σε τίποτα. Την δεύτερη φορά που κάλεσα το 100, μου είπαν να καλέσω το Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Στεφάνου. Και από εκεί μου ξαναείπαν να καλέσω το 100. Η δε, τηλεφωνήτρια όταν ξανακάλεσα αγανακτισμένος, με ρωτούσε διάφορα «κουφά» στοιχεία ταυτότητας (μέχρι και τί δουλειά κάνω) προκειμένου να δώσει εντολή για να ενεργήσουν. Όχι, αυτή την Αστυνομία δεν την θεωρώ αξιόπιστη, αν και θεωρώ πολλά από τα στελέχη της και τους αστυνομικούς της. Ακόμα και αν συλλάβουν «διαρρήκτες».
Να προσθέσω ένα ακόμη στοιχείο. Πριν ανακοινώσω οτιδήποτε, φροντίζοντας απλώς να συλλέξω όσο πιο πολλά στοιχεία μπορούσα, ένα από τα γνωστά blog παρακρατικής δράσης έκανε ανάρτηση για να ακυρώσει εκ των προτέρων την όποια δική μου ανακοίνωση. Σύμφωνα με την ανάρτηση, γνωστός δημοσιογράφος – παρουσιαστής, προσπαθούσε να πείσει γνωστό επιχειρηματία για τον οποίο κάνει ειδικές αποστολές για τα συμφέροντά του, πως δέχθηκε επίθεση. Η επίθεση μάλιστα, έλεγε δεν είχε καμιά επιβεβαίωση από την αστυνομία. Ακόμη και αν μία στις χίλιες πίστευα πως δεν έκαναν καμιά επίθεση εναντίον μου, το «δημοσίευμα» με πείθει. Όταν το παρακράτος τρέχει να προκαταταλάβει την κοινή γνώμη, το έχεις χτυπήσει αλύπητα και έχει αρχίσει να φοβάται.
Ως επίλογο θέλω να σας γράψω ένα μήνυμα που μόλις ήρθε από τη φίλη μου τη Νικολέτα: «Τι να πω, ζούμε ένα Μεσαίωνα ενώ πιστεύουμε ότι έχουμε Δημοκρατία. Να προσέχεις και το ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος».
Το ξέρω και γι’ αυτό θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Δεν θα ζητήσω ούτε φρουρές, ούτε όπλα. Συνεχίζω να πιστεύω πως χρειαζόμαστε απλώς αλήθειες.
ΥΓ Προς παπαγαλάκια: Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν είσαστε πια οι πολύχρωμες πόρνες του συστήματος, αλλά αυτοί που το εκθέτουν. Το ψέμα σας είναι αυτό που απλώς αποδεικνύει την αλήθεια μου.

~

Κείμενο αυτούσιο από το site του Κώστα Βαξεβάνη www.koutipandoras.gr που καταδεικνύει τη λειτουργία του «σύγχρονου», «δημοκρατικού»«διαφανούς»«έγκυρου»«ασφαλούς» και πάνω από όλα «έντιμου» κράτους που λέγεται ελληνικό...

Άρχισαν τα όργανα... Και ο κάθε ένας στο πόστο του.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Μεγάλοι δάσκαλοι - Νίκος Καζαντζάκης




"Για τους δικούς μας μητροπολιτάδες και δεσποτάδες προθέτω τούτο: μου δώκατε μια κατάρα άγιοι πατέρες, σας δίνω μιαν ευχή, σας εύχομαι να είναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να’ στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ." - Ν. Καζαντζάκης

Μεγάλοι δάσκαλοι - Νίκος Καζαντζάκης

Πόσο μικροί φαινόμαστε άραγε; Πόσο μικροί, ευάλωτοι και ματαιόδοξοι όταν προσπαθούμε να σηκωθούμε εμπρός, και να σταθούμε όρθιοι δίπλα σε αναστήματα όπως αυτό του μεγάλου Κρητικού, Έλληνα, μα και Παγκόσμιου λογοτέχνη, Νικολάου Καζαντζάκη; Θρασείς όλοι επιχειρούν, μαζί κι εγώ, να αντισταθμίσουν το έργο του και να το βάλουν να χωρέσει αναγκαστικά μέσα σε βιβλία, σωρούς από χαρτιά και να το φυλακίσουν από το χρόνο σε σκονισμένα ράφια βιβλιοθηκών που οι ακτίνες του ήλιου δυσκολεύονται να φτάσουν. Γινόμαστε ποντίκια, τρωκτικά με δόντια γαμψά έτοιμα να φάμε ολόκληρη τη βιβλιογραφία του μα αδυνατούμε να τη χωνέψουμε. Μένει βαριά στο στομάχι μας και μας θυμίζει πως το φως δεν τρώγεται. Κατανοείται μονάχα και οφείλει σεβασμό χωρίς όρια.
Θέλουμε να λέμε δικό μας τον Καζαντζάκη γιατί είμαστε Έλληνες, γιατί είμαστε Κρητικοί, μα ο Καζαντζάκης δεν είναι κανενός. Μα είναι και ιδιοκτησία μοναδική του καθενός μας. Πώς μπορεί να χωρέσει αυτά τα δύο άκρα μία και μόνο μορφή; Πώς μπορεί να μας ανήκει κάτι τόσο όμορφο μα και τόσο επικίνδυνο ταυτόχρονα; Και πως γίνεται να μην τρομάζει κανείς αναλογιζόμενος το ότι έγραψε το «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» σε δύο μόλις μήνες. Τι θεριά παλεύανε μέσα του, μέσα στο μυαλό του και καταφέρανε να βγούνε λυσσασμένα και να αποτυπωθούν πάνω στο χαρτί ως ένα από τα κορυφαία παγκοσμίως έργα της ανθρώπινης λογοτεχνίας; Και μετά συγκρίνω εμάς, τους σημερινούς ανθρώπους με τα άπειρα μέσα και τους χιλιάδες τρόπους επίλυσης προβλημάτων που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό σε απλά και καθημερινά πράγματα και μας βάζω απέναντί του και λέω «Δε γίνεται... Ήταν από άλλη πάστα, από άλλο υλικό, από άλλο πλανήτη»
Κατόρθωσε να γυρίσει τον κόσμο ολάκερο και να τον αποτυπώσει σε χαρτιά. Να γράψει δεκάδες βιβλία για τις Αγγλίες, τις Ρωσσίες, τις Ισπανίες, τις Ιαπωνίες και τις Κίνες. Να τον καλέσουν δεκάδες φορές, επισήμως,  οι ξένες κυβερνήσεις προκειμένου να επισκεφθεί τις χώρες τους, αυτόν τον ίδιο άνθρωπο που η ελληνική εκκλησία και συγκεκριμένα ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλιτος, περιφρόνησε ακόμα και την τελευταία στιγμή και δεν του διέθεσε κάποιο ναό ως στέγη όταν μεταφέρθηκε η σωρός του στην Αθήνα από το Φράιμπουργκ. Την επομένη θα μεταφερόταν στην γενέτειρά του πόλη, το Ηράκλειο της Κρήτης, για να ταφεί.
Θέλει αντοχή για να διαβάσεις το έργο του και μεγάλο νου για να τον αντιληφθείς και να τον βιώσεις βαθιά μέσα σου ως μέρος του εαυτού σου. Η γλώσσα του δύσκολη, ακόμα και για τους Κρήτες. Τα επίθετα στο γραπτό του λόγο ατέλειωτα και οι λογοτεχνικές του εικόνες ασύγκριτες. Προσπαθώντας να τον κάνεις κτήμα σου, ως συγγραφέα, χάνεσαι στη ροή των περιγραφών του και στα γεμάτα παραστατικότητα γραφόμενά του. Άργησα να έρθω σε επαφή μαζί του και αισθάνομαι υπερήφανος που κατάφερα να τον γνωρίσω. Και να που τώρα πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να τον κατανοήσει κάθε φορά του βρίσκεται απέναντί του χωρίς να πιστέψω ούτε για μια στιγμή ότι τα έχω καταφέρει.
Μιλάμε  για έναν άνθρωπο, του οποίου το έργο μεταφράστηκε σε 20 γλώσσες σε σειρές εκδόσεων που όσο υπάρχει ανθρώπινος νους, οφείλουν και δεν πρέπει  σταματήσουν ποτέ. Μετέφρασε ο ίδιος έργα του Σαίξπηρ, του Δάντη (Θεια κωμωδία), του Νίτσε, του Πλάτωνα, του Δαρβίνου, του Ομήρου και άλλων συγγραφέων σε ελληνικά και άλλες γλώσσες. Ασχολήθηκε με παιδικά αναγνώσματα, μεταφράσεις ξένων παιδικών βιβλίων (Το Καλύβι του Μπάρμπα Θωμά) και αναγνωστικά για το σχολείο που ποτέ δεν τυπώθηκαν με το δικό του όνομα αλλά με εκείνο της πολύ καλής του φίλης και στη συνέχεια συζύγου του Γαλάτιας Αλεξίου-Καζαντζάκη.
Ως ανταποκριτής μεγάλων εφημερίδων, ταξίδεψε στο εξωτερικό για να καλύψει σημαντικά παγκόσμια γεγονότα παίρνοντας συνεντεύξεις μεταξύ άλλων, από το Μουσολίνι στην Ιταλία και το Φράνκο στην Ισπανία. Γράφοντας θεατρικά έργα που έγιναν παραστάσεις και σενάρια για τη νέο-αναδυόμενη τέχνη του κινηματογράφου. Τα έργα του έγιναν σημεία αναφοράς και μεταφέρθηκαν και στη μεγάλη οθόνη. Μάλιστα ο ίδιος ο Καζαντζάκης παρεβρισκόμενος στην προβολή της κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου του «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» από το Ζιλ Ντασέν, περιέγραψε κατόπιν στον πολύ καλό του φίλο Πρεβελάκη, βλέποντας τους θεατές ολόγυρά του να κλαίνε συγκινημένοι

Καταπληκτική επιτυχία, πολλοί έκλαιγαν. Η Ελένη [η τότε σύζυγός του] χάρηκε πολύ με τις καινούριες της τουαλέτες, με τις εκατοντάδες τους φωτογράφους που τη φωτογράφιζαν. Κι εγώ; Έβλεπα όλα αυτά και ντρεπόμουν που η καρδιά μου ήταν ακίνητη.

Μιλάμε για έναν άνθρωπο που του απονεμήθηκε το 1955  Παγκόσμιο βραβείο Ειρήνης από την επιτροπή της Βιέννης. Στον ίδιο άνθρωπο που αρνήθηκαν το νόμπελ λογοτεχνίας χρόνια νωρίτερα επειδή η προβολή του θα αποτελούσε παγκόσμια δυσφήμιση για τη χώρα του, την Ελλάδα. Βλέπετε είχε κατηγορηθεί για εαμισμό. Για έναν άνθρωπο που ακόμα και τώρα φοβάμαι πραγματικά να καταπιαστώ με το πρώτο του έργο το «Όφις και Κρίνο» που μαζί με την «Ασκητική» του, είναι ίσως από τα δυσκολότερα έργα του. Για έναν άνθρωπο που τηλεγράφησε στο Βατικανό τον Απρίλιο του 1954, όταν και συμπεριλήφθηκε το μυθιστόρημά του «Ο Τελευταίος Πειρασμός» στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων του Βατικανού λέγοντάς

Ad tuum, Domine, tribunal apello, δηλαδή Στο δικαστήριό σου Κύριε, κάνω έφεση.

Και απαντώντας στις απειλές της Ιεράς Συνόδου της Ελλάδος, σχετικά με τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του

Για τους δικούς μας μητροπολιτάδες και δεσποτάδες προθέτω τούτο: μου δώκατε μια κατάρα άγιοι πατέρες, σας δίνω μιαν ευχή, σας εύχομαι να είναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να’ στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ.

Ο παγκόσμιος Καζαντζάκης δεν μπορεί να τοποθετηθεί στα δικά μας μέτρα και σταθμά και να μετρηθεί μαζί μας. Είναι έξω από τα μέτρα και σπάει τα σταθμά μας. Τόσο έντονη ζωή κι όμως τόσο απλή με αναζήτηση για απαντήσεις στα αναζωπυρούμενα εσωτερικά ερωτήματα της τόσο ανήμερης ψυχής του. Του διαβάτη και του μελετητή. Του συγγραφέα, του δασκάλου, του μεταφραστή, του ανταποκριτή, του διπλωμάτη, του υπουργού. Μία ζωή ενός ανθρώπου που πάνω σε ένα ταξίδι για την Κίνα δεν άντεξε και τελείωσε στις 26 Οκτωβρίου 1957 και ώρα 22:20 σε νοσοκομείο στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας με τρεις απλές λέξεις

Νερό, Νερό, Νερό

Και προσπαθώ κι εγώ μετά να γράψω και να πω τι; Η πένα πεθαίνει πριν ακουμπήσει το χαρτί αναλογιζόμενη την αναπόφευκτη εσωτερική σύγκριση. Μα αντέχει. Βγαίνει έξω από τη σύγκριση και κοιτάζει, θαυμάζει, ελπίζει, προσβλέπει. Είναι πολύ δύσκολο για ένα μαθητή να καταφέρει να υπερκεράσει το δάσκαλο αλλά το μυστικό είναι να μην το επιχειρήσει ποτέ. Ας διαβεί έναν άλλο δρόμο παράλληλο και αν γίνεται εφάμιλλο χωρίς τις ματαιότητες που παρέχουν οι φρούδες ελπίδες της νίκης, του περιπάτου πάνω στα χνάρια του δασκάλου και τη συνέχισή τους από εκεί που τελείωσαν. Οφείλει να χαράξει νέο μονοπάτι και ως οδηγό να κοιτά τα παλαιά χαλικόστρωτα μονοπάτια των αλλοτινών καιρών προς τα πίσω και δίπλα του. Να καθοδηγείται και σαν φτάσει σε μέρη που άλλος άνθρωπος ποτέ δεν έχει φτάσει, να χαρεί. Να σταθεί μια στιγμή και να χαμογελάσει. Να αναρωτηθεί μυριάδες φορές για τα πιθανά μελλοντικά πατήματά του και να μη φοβηθεί, μα να τα κάνει. Να ξαναγυρίσει, αν χρειαστεί, στο κομβικό σημείο της αρχής τού αγνώστου και να επιχειρήσει νέες αρχές. Νέες χαράξεις προκειμένου να βρει τη σωστή. Γιατί αυτή, τη δική του πορεία, θα έχουν ως οδηγό οι μελλούμενες γενεές των περιπατητών και των αναζητητών. Δηλαδή εμείς οι αποδέλοιποι...

DeadMic • 13/1/2012

Πηγή έμπνευσης και στοιχείων, το βιογραφικό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τη ζωή και το έργο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη που βρίσκεται σε δύο μέρη (δεξί κλικ -> Άνοιγμα υπερ-σύνδεσης):

ΥΓ: Όπως μπορείτε να δείτε το κείμενο είναι γραμμένο πριν από αρκετό καιρό αλλά κάθε φορά που σκεφτόμουν να το ανεβάσω, έλεγα "όχι ακόμα"... Δεν ξέρω γιατί. Τώρα πάντως ήρθε η ώρα του. Αν μπορείτε και θέλετε (και δεν το έχετε κάνει ακόμα) προσπαθήστε να ανακαλύψετε το θησαυρό που λέγεται Νίκος Καζαντζάκης. Δεν ξέρω κάτι άλλο που να αξίζει περισσότερο τον κόπο...

Το Δόγμα του Σοκ - The Shock Doctrine της Naomi Klein


Άλλο ένα βιβλίο που μετατρέπεται σε ντοκιμαντέρ. Βασικά έχω υπ' όψιν μου και του Perkins το "Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου" του Κούλογλου. Όπως και να έχει πάντως επειδή γνωρίζω πως η εικόνα είναι πιο εύκολη από ένα βιβλίο έτσι θεωρώ καλή φάση την ευκαιρία να "διαβάσουμε" το βιβλίο της Naomi Klein μέσω ενός ντοκιμαντέρ που έχει αρκετά αποσπάσματα από διάφορες συνεντεύξεις της συγγραφέως ή διαλέξεις της σε πανεπιστήμια κλπ. Συνίσταται ανεπιφύλακτα και επιβάλλεται!

Ανοίξτε μάτια και αυτιά...

Το δόγμα του Σοκ

ΥΓ: επισυνάπτεται και το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου
Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Caparezza: Μια ευχάριστη έκπληξη...


Κι εκεί που χανόμουν στο διαδίκτυο πετυχαίνω αυτό το παλικαράκι που από ότι καταλαβαίνω δεν είναι και τόσο καινούριο στο χώρο...



Ομολογώ δεν τον ήξερα και είδα διάφορα videoclip του (έχει βγάλει και πολλά ο άτιμος!!) και πείστηκα πως αποτελεί έναν καλό εκπρόσωπο της μουσικής του Hip Hop στην γειτονική μας Ιταλία.
Βασικά δεν καταλαβαίνω τι λέει αλλά είναι ακουστικό σε πολύ ευχάριστο βαθμό.
Ενδεικτικά βάζω διάφορα clip του εδώ αλλά μπορείτε να δείτε πολύ περισσότερο υλικό στο site του τυπά: http://www.caparezza.com/Το site είναι στα ιταλικά αλλά δεν είναι πολύ δύσκολο να πας discografia -> CD -> και να δείτε όσα videoclip έχει κάνει σε κάθε ένα του δίσκο! 

Dalla Parte Del Toro

Chi Se Ne Frega Della Musica

Legalize The Premier (feat. Alborosie)

Έχει διάφορα και πολλά... Εμένα μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ...